ΟΠΕΡΕΣ

ΟΠΕΡΕΣ

BEETHOVEN, FIDELIO
http://listenclassicalmusiccs.blogspot.gr/2013/04/beethoven-fidelio.html

BELLINI

*Konstantina Sarioglou
LA SONNAMBULA - VINCENZO BELLINI - 2008 ( CAGLIARI )
http://www.youtube.com/watch?v=XwVkeI8wmW8&feature=youtu.be
Amina - Eglise Gutierrez
Elvino - Antonino Siragusa
Rodolfo - Simone Alaimo
Lisa - Sandra Pastrana
Alessio - Gabriele Nani
Notaro - Max René Cosotti
Teresa - Gabriella Colecchia
Conductor - Maurizio Benini
Orchestra - Teatro Lirico di Cagliari
Chorus - Teatro Lirico di Cagliari

Anna Moffo as Amina - La Sonnambula - Vincenzo Bellini (1956) con Subtitulos en Español
http://youtu.be/q6Pif_l1bVI
Amina: Anna Moffo
Conde Rodolfo: Plinio Clabassi
Teresa: Ana Maria Anelli
Elvino: Danilo Vega
Lisa: Gianna Galli
Alessio: Guido Mazzini
Notario: Giusseppe Nessi

ΒΕRG ALBAN

*Gıannıs Natura Daseın
Alban Berg: Lulu (1928/1935)
http://www.youtube.com/watch?v=SqSdG5VLD-A
Alban Berg (1885-1935): Lulu, opera in 3 acts of his own libretto drawn from the merger of the stories Erdgeist (The spirit of the earth) and Die Büchse der Pandora (Pandora's Box) by Frank Wedekind (1928/1935).
Lulu: Laura Aikin
Geschwitz Countess Cornelia Kallisch
Medical Specialist: Peter Keller
Painter: Steve Davislim
Dr. Schön: Alfred Muff
Alwa: Peter Straka
Schigolch: Guido Götzen
Schoolboy: Andrea Bönig
Dresser: Katharina Peetz
Animal Trainer / Acrobat: Rolf Haunstein
Prince / manservant Martin Zysset
Theatre Director: Werner Gröschel
Child: Lynn Lange
Chorus and Orchestra of the Zurich Opera House
Conductor: Franz Welser-Möst

ΒΙΖΕΤ

*Thanassis Priskos
Carmen Bizet Metropolitan Opera Levine, Carreras, Baltsa By Unican
 http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=_Npc5Hrb4Gw

*De Profundis Ya
Carlos Kleiber: Carmen (Bizet) Vienna Opera, 1978 (complete)
http://www.youtube.com/watch?v=SaypJ4kmYCE&feature=share
Domingo, Obraztsova, Kleiber , Zeffirelli

  Bizet Carmen Zurich Kasarova, Kaufmann
http://www.youtube.com/watch?v=8suKKwyR_60&feature=related
 Η «Κάρμεν» αγαπήθηκε για το ελεύθερο, ανεξάρτητο πνεύμα της, την βαθιά ερωτική φύση της και την τρομακτική αλήθεια της, την οποία ενστερνίζεται ακόμα κι όταν έρχεται αντιμέτωπη με τον θάνατο. Μια τσιγγάνα που τυλίγει πούρα στην βιοτεχνία της πόλης, έχει αναστατώσει τους άντρες και τους χειρίζεται με μοναδική ικανότητα. Ατίθαση, βίαιη κι ηδονική, η νεαρή εργάτρια συγκρούεται με μια συνάδελφό της και τη μαχαιρώνει.
Ο Δον Χοσέ, ένας νεαρός στρατιώτης της φρουράς διατάσσεται να την φυλακίσει αλλά εκείνη τον γοητεύει και καταφέρνει με μια ερωτική υπόσχεση να τον πείσει να την αφήσει ελεύθερη. Για χάρη της θα παρατήσει την Μικαέλα, την αρραβωνιαστικιά του και ευνοούμενη της μητέρας του αλλά και την καριέρα του στο στρατό και θα καταλήξει με τους λαθρέμπορους στα βουνά. Όταν ο Τορεαδόρ εμφανίζεται στην πόλη και βλέπει την Κάρμεν, εκείνη τον ερωτεύεται κι αποφασίζει να εγκαταλείψει τον Χοσέ για χάρη του. Όμως ο ερωτευμένος άντρας της στήνει καρτέρι και τυφλωμένος από τη ζήλεια του, την σκοτώνει.
απόσπασμα: Κριτικες θεατρικων παραστασεων: «Κάρμεν» - Σκηνική σύνθεση βασισμένη στην όπερα του Μπιζέ και στη νο
http://kritikestheatrikwnparastasewn.blogspot.gr/2010/07/blog-post.html

CHERUBINI LUIGI

*De Profundis Ya
Maria Callas - MEDEA
http://www.youtube.com/watch?v=0HTlS0GSn98&feature=share

 Μήδεια
Η Μήδεια είναι όπερα κομίκ σε τρεις πράξεις του Λουίτζι Κερουμπίνι. Το λιμπρέτο του Φρανσουά - Μπενουά Οφμάν είναι βασισμένο στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη, Μήδεια, καθώς και στο θεατρικό έργο Μήδεια του Πιερ Κορνέιγ. Παρουσιάστηκε πρώτη φορά στις 17 Μαρτίου 1797 στο θέατρο Φεντώ στο Παρίσι με τη Γαλλίδα υψίφωνο Ζιλί-Ανζελίκ Σιό στο ρόλο της Μήδειας. Είναι ένα από τα πιο γνωστά έργα του Κερουμπίνι και το μόνο που παίζεται τακτικά έως σήμερα.
Η όπερα, αν και στην πρωτότυπη εκδοχή ήταν στα γαλλικά και συμπεριελάμβανε διαλόγους δίχως συνοδεία μουσικής, έγινε γνωστή τον περασμένο αιώνα με την Ιταλική εκδοχή του λιμπρέτου του Οφμάν και των ρετσιτατίβι του Φραντς Λάχνερ από τον Κάρλο Τσανγκαρίνι. Αυτή την εκδοχή της Μήδειας ερμήνευε η Μαρία Κάλλας επί περίπου δέκα χρόνια, από το 1953 έως το 1962.
Σύνθεση
Στις περισσότερες αναβιώσεις της Μήδειας της εποχής αυτής, όπως του Κορνέιγ, κυριαρχούσε η Μήδεια του Σενέκα· γυναίκα αδίστακτη και μάγισσα, μακριά από την πρωτότυπη Μήδεια του Ευριπίδη. Το 1779 ο Ζαν-Μαρί Κλεμάν (Jean-Marie Clément), στην εισαγωγή της δικής του έκδοσης του έργου, υποστηρίζει πως η Μήδεια πρέπει να επιστρέψει στην "ελληνική απλότητα" του Ευριπίδη.[1] Την άποψη αυτή εξέφρασε σε μεγάλο βαθμό και ο Οφμάν κατά τη συγγραφή του λιμπρέτου της όπερας την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης. Χρειάστηκε, όμως, να προσαρμόσει το μύθο στις ανάγκες της εποχής, ώστε να συνδέεται με τη νεοσυσταθείσα γαλλική δημοκρατία και την κοινωνία της.[2] Αυτό αντανακλάται και στη μετατόπιση του κέντρου βάρους από το βασιλιά και την πριγκίπισσα της Κορίνθου, που κυριαρχούσαν στις μέχρι τότε γαλλικές αναβιώσεις, στον Ιάσονα και τη Μήδεια.[3]
Η σύνθεση της μουσικής έγινε την περίοδο του Διευθυντηρίου και συγκεκριμένα μεταξύ 1795 και 1799.[4] Το λιμπρέτο του Οφμάν έδωσε την ευκαιρία στον Κερουμπίνι να παρουσιάσει μέσω της μουσικής του την ιστορία της Μήδειας ως τραγωδία και όχι σαν μελόδραμα δολοπλοκίας.[2] Παρουσιάζεται μια κανονική γυναίκα, η οποία ωστόσο έχει αντιμετωπιστεί άδικα και έχει πληγωθεί.[5] Η όπερα αποτελείται από τρεις συνοπτικές και σχετικά μικρές πράξεις. Ο Οφμάν εισήγαγε κάποιες καινοτομίες όσον αφορά τα πρόσωπα και την πλοκή. Η Γλαύκη αναλαμβάνει κεντρικότερο ρόλο, ενώ αποκτά το όνομα Dircé (Δίρκη) αντί του Glaucé (Γλαύκη) ή Créuse (Κρέουσα), όπως αντιστοιχεί στα γαλλικά. Τη θεραπαινίδα της Μήδειας την ονομάζει Νέρις και της δίνει ενεργό ρόλο σε όλη τη διάρκεια της σύνθεσης. Επιπλέον, ο Αιγέας, μυθικός βασιλιάς της Αθήνας, δεν εμφανίζεται, αφού αυτή η Μήδεια πεθαίνει και επομένως δεν αναζητά καταφύγιο στην Αθήνα.[3]
 Το τέλος παρουσιάζει επίσης διαφορές σε σύγκριση με την κλασική τραγωδία. Στον Ευριπίδη, η Μήδεια καταφεύγει στην Αθήνα με τη βοήθεια άρματος που το σέρνουν φτερωτοί δράκοντες, ενώ στο ποιητικό κείμενο του Οφμάν η Μήδεια εξαφανίζεται σε ένα βάραθρο και τη συνοδεία των τριών Ευμενίδων στον κάτω κόσμο.[5] Αν και, λίγο αργότερα, ο Κερουμπίνι έσπευσε να επαναφέρει το κλασικό τέλος, δίχως, ωστόσο, να προβεί στην αλλαγή της μελωδίας. Στις τελευταίες παραγωγές, συμπεριλαμβανομένων και αυτών του προηγούμενου αιώνα, χρησιμοποιήθηκε το τέλος του Οφμάν.[4]
Η Μήδεια του Κερουμπίνι συμπεριλαμβάνεται στα έργα που επηρεάστηκαν από την οπερατική μεταρρύθμιση του Κρίστοφ Βίλιμπαλντ Γκλουκ. Μάλιστα, το πλάνο της Μήδειας βασίζεται σε κάποιο βαθμό στην όπερα Αρμίντα του Γκλουκ.[6] Αυτό είναι εμφανές κυρίως στη δομή της Μήδειας.[7] Αν και ο Κερουμπίνι ήταν συνθέτης του Κλασικισμού, ωστόσο έζησε στην περίοδο της μετάβασης από τον Κλασικισμό στον Ρομαντισμό και ως εκ τούτου τα έργα του παρουσιάζουν και στοιχεία πρωτορομαντικά, όπως συμβαίνει και με τη μουσική τεχνοτροπία της Μήδειας.[8]
Η Μήδεια, που συντέθηκε σε μια ταραγμένη περίοδο, έχει την αμεσότητα της σκληρής εμπειρίας· στον αναβρασμό του αγώνα για την αναγνώριση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, η ηρωίδα της όπερας στέκεται εμπρός ως υπέρμαχος του δικαιώματος της γυναίκας να αντιμετωπίζεται ως ξεχωριστή και ισότιμη προσωπικότητα και όχι ως μέρος της περιουσίας
Η δράση λαμβάνει χώρα στην Κόρινθο.[13]
Η Μήδεια σκοτώνει έναν από τους υιούς της. Ερυθρόμορφος αμφορέας, 330 π.Χ., Λούβρο.
Α' πράξη
 Μπροστά από τα ανάκτορα, η κόρη του βασιλιά Κρέοντα της Κορίνθου ετοιμάζεται να παντρευτεί τον Ιάσονα, ο οποίος ηγήθηκε της Αργοναυτικής εκστρατείας και με τη βοήθεια της Μήδειας, πριγκίπισσα της Κολχίδας, έκλεψε το χρυσόμαλλο δέρας. Η Μήδεια, ωστόσο, η οποία εγκατέλειψε την πατρίδα της, την οικογένειά της και απέκτησε δύο παιδιά με τον Ιάσονα, εμφανίζεται μπροστά του και απαιτεί την επιστροφή του σε αυτήν. Αυτός αρνείται, προκαλώντας την οργή της Μήδειας και την θέληση της για εκδίκηση.
Β' Πράξη
Μέσα στα ανάκτορα, ο Κρέων διατάζει τη Μήδεια να εγκαταλείψει την πόλη του, αυτή όμως του ζητάει δύο ακόμη μέρες με τα παιδιά της. Ως πράξη συμφιλίωσης στέλνει με τη θεραπαινίδα της, Νέριδα, δύο δώρα για την Γλαύκη· ένα διάδημα και ένα μανδύα σταλμένα από το θεό Απόλλωνα.
Γ' Πράξη
Μεταξύ των ανακτόρων και του ναού του Απόλλωνα, η Μήδεια ασπάζεται τα παιδιά της για τελευταία φορά. Εντωμεταξύ, ακούγονται ουρλιαχτά από το εσωτερικό του παλατιού. Η Γλαύκη δηλητηριάστηκε από το μανδύα και ο λαός ζητά εκδίκηση. Η Νέρις, η Μήδεια και τα παιδιά της κρύφτηκαν μέσα στο ναό αλλά σχεδόν αμέσως η Νέρις εμφανίζεται τρομοκρατημένη και πληροφορεί τον Ιάσονα για το τι συμβαίνει μέσα στο ναό. Πριν προλάβει να επέμβει, κάνει την εμφάνισή της η Μήδεια κρατώντας το ματωμένο μαχαίρι με το οποίο μόλις είχε σκοτώσει τα παιδιά της. Φλόγες αρχίζουν να τυλίγουν το ναό· η Μήδεια και οι Ερινύες της εξαφανίζονται.
Ενορχήστρωση
Ο Κερουμπίνι εξαπολύει σταδιακά την πληρέστερη ισχύ της ορχήστρας για να την συνδυάσει με την επίσης σταδιακή αύξηση του μυστηρίου της ιστορίας.[14] Η μουσική έχει απλή, αρμονική δομή και δραματική ενορχήστρωση.[15] Στην εισαγωγή, στη σκηνική μουσική συνοδεία και στη συνοδεία των φωνών η ορχήστρα αποσαφηνίζει, ενισχύει αλλά και διακόπτει τη δραματική δράση.[8] Στην ορχήστρα συμμετέχουν τα εξής όργανα: δύο φλάουτα, δύο όμποε, δύο κλαρινέτα, δύο φαγκότα, τέσσερα κόρνα, τυμπάνια, κρουστά, έγχορδα. Στη μπάντα της σκηνής συμμετέχουν: δύο φλάουτα, δύο όμποε, δύο κλαρινέτα, δύο φαγκότα, δύο κόρνα, τρομπόνι.[16]
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AE%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%B1_
%28%CE%9A%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE
%BD%CE%B9

DEBUSSY

*Kiriaki Chrysanidou
Debussy - Pelleas et Melisande - Neill Archer - Donald Maxwell (Pierre Boulez) Welsh National Opera
http://www.youtube.com/watch?v=Hq3_CSlMhZ0
Ο μύθος του Maurice Maeterlinck (29 Αυγούστου 1862 - 6 Μαΐου 1949) για τον Πελλέα και τη Μελισσάνθη ενέπνευσε τους Faure, Debussy, Schönberg και Sibelius να συνθέσουν μία ορχηστρική σουΐτα, μία όπερα,ένα συμφωνικό ποίημα και σκηνική μουσική αντίστοιχα.
  "Ο Άρχοντας Γκολώ, αρκετά προχωρημένης ηλικίας συναντά σ΄ ένα κυνήγι του την πανέμορφη Μελισσάνθη να κλαίει κοντά σε μια πηγή. Την μεταφέρει στο πύργο του και τελικά την νυμφεύεται. Στο μεταξύ ο Γκολώ ξαναβρίσκει τον ετεροθαλή αδελφό του Πελλέα. Η Μελισσάνθη και ο Πελλέας κυριεύονται από ακατανίκητο αμοιβαίο και σφοδρό έρωτα. Ο Γκολώ βασανιζόμενος από ζηλοτυπία οδηγεί τον αδελφό του κοντά σε βάραθρο εκ του οποίου οι αναθυμιάσεις είναι θανατηφόρες. Εκεί τον συμβουλεύει να απομακρυνθεί από την Μελισσάνθη. Διαρκώς όμως ανήσυχος, μάταια προσπαθεί να αποσπάσει ομολογία και από τον μικρό του γιο τον Υνιόλ (από τον πρώτο του γάμο) που είναι και ο μοναδικός μάρτυς των κρυφών συναντήσεων των ερωτευμένων. Ο Πελλέας που έχει αποφασίσει να φύγει συναντά για τελευταία φορά την Μελισσάνθη, και ενώ οι νέοι συνομιλούν εμφανίζεται ο Γκολώ και με το ξίφος του φονεύει τον Πελλέα και τραυματίζει την Μελισσάνθη που υποκύπτει στο τραύμα της αφού προηγουμένως φέρνει στη ζωή ένα κοριτσάκι, χωρίς ποτέ όμως να δώσει απάντηση σε καμία από τις βάναυσες ερωτήσεις του Γκολώ."

από:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AD
%CE%B1%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%B9%C
F%83%CF%83%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CE%B7_(%CE%9D%CF%84%CE%B5%CE%BC
%CF%80%CF%85%CF%83%CF%83%CF%8D)
Πελλέας και Μελισσάνθη
Πρώτη πράξη, Σκηνή ΙΙ -
Δάσος. Η Μελισσάνθη βρίσκεται στην άκρη μιας πηγής. Εισέρχεται ο Γκολώ.
Γκολώ: Ποτέ δεν θα μπορέσω να ξαναβγώ από αυτό το δάσος - Ο Θεός ξέρει πού με οδήγησε αυτό το θηρίο. Κι όμως πίστευα πως το είχα πληγώσει μέχρι θανάτου' κι εδώ έχει ίχνη από αίμα. Αλλά τώρα το έχασα απ' τα μάτια μου' νομίζω πως χάθηκα - τα σκυλιά μου δεν μπορούν πια να με βρουν - θα γυρίσω από εκεί που ήρθα... - ακούω κλάματα... Ω! Ω! τι είν' εκεί πέρα στου νερού την άκρη; Μια νεαρή κοπέλα κλαίει στο χείλος του νερού; [ξεροβήχει] - Δεν με ακούει. Δεν μπορώ να δω το πρόσωπό της. [πλησιάζει και αγγίζει την Μελισσάνθη στον ώμο.] Γιατί τόσο πολύ κλάμα; [η Μελισσάνθη τρέμει, τινάζεται ξαφνιασμένη και πάει να το σκάσει] Μη φοβάσαι. Δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Γιατί κλαις εδώ ολομόναχη;
Μελισσάνθη: Mη με αγγίζεις! μη με αγγίζεις!
Γκ: Μην φοβάσαι, δεν θα σου κάνω κανένα... Ω, είσαι πανέμορφη!
M: Μην με αγγίζεις! μην με αγγίζεις! αλλιώς θα πέσω στο νερό!...
Γκ: Δεν θα σε αγγίξω... Δες, θα σταθώ εδώ, απέναντι στο δέντρο. Μη φοβάσαι. Σ' έχει πληγώσει κάποιος;
M: Ω! ναι! ναι! ναι!... [κλαίει με βαθιά αναφιλητά]
Γκ: Ποιος σ' έχει πληγώσει;
M: Όλοι! όλοι!
Γκ: Τι κακό σου έχουν κάνει;
M: Δεν θα πω! Δεν μπορώ να πω!...
Γκ: Έλα' μην κλαις τόσο. Από πού έρχεσαι;
M: Το 'σκασα!...το 'σκασα... το 'σκασα...
Γκ: Ναι' αλλά από πού το 'σκασες;
M: Χάθηκα!... χάθηκα!... Ω! ω! χάθηκα εδώ... Δεν είμαι από αυτά τα μέρη... δεν γεννήθηκα εδώ...
Γκ: Από πού είσαι; Πού γεννήθηκες;
M: Ω! ω! πολύ μακριά από δω!... πολύ μακριά... πολύ μακριά...
Γκ: Τι λάμπει τόσο στο βυθό;
M: Πού; - A! είναι στο στέμμα που μου έδωσε. Έπεσε καθώς έκλαιγα...
Γκ: Στέμμα; - Ποιος ήταν αυτός που σου έδωσε ένα στέμμα; - Θα προσπαθήσω να το πιάσω...
M: Όχι, όχι- δεν το ανέχομαι άλλο! Σώνει!... Κάλιο να πεθάνω... να πεθάνω αυτή τη στιγμή...
Γκ: Μπορώ να το βγάλω εύκολα. Το νερό δεν είναι πολύ βαθύ.
M: Δεν το ανέχομαι άλλο! Αν το βγάλεις, θα ρίξω εμένα στη θέση του!...
Γκ: Όχι, όχι' θα το αφήσω εκεί Πάντως θα μπορούσα να το φθάσω χωρίς δυσκολία. Φαίνεται πολύ όμορφο. - Πάει καιρός που το 'σκασες;
M: Ναι, ναι!... Ποιος είσαι;
Γκ: Eίμαι ο Πρίγκηπας Γκολώ, - εγγονός του Αρκέλ, του γερο Βασιλιά του Αλλεμόντε...
M: Ω, έχεις κιόλας γκρίζα μαλλιά...
Γκ: Ναι, μερικά, εδώ, στους κροτάφους...
M: Επίσης και στην γενειάδα σου... Γιατί με κοιτάς έτσι;
Γκ: Κοιτάζω τα μάτια σου - Τα κλείνεις ποτέ;
M: Ω ναι, τα κλείνω τη νύχτα...
Γκ: Γιατί δείχνεις τόσο έκπληκτη;
M: Είσαι γίγαντας;
Γκ: Είμαι ένας άνδρας όπως οι άλλοι...
M: Γιατί έχεις έρθει εδώ;
Γκ: Ούτε κι εγώ ο ίδιος δεν ξέρω. Κυνηγούσα στο δάσος, με καταδίωξε ένας αγριόχοιρος. Πήρα λάθος δρόμο - Φαίνεσαι πολύ νέα. Πόσο είσαι;
M: Αρχίζω να κρυώνω...
Γκ: Θα 'ρθεις μαζί μου!
M: Όχι, όχι, θα μείνω εδώ...
Γκ: Δεν μπορείς να μείνεις εδώ ολομόναχη. Δεν γίνεται να μείνεις εδώ όλη νύχτα... Πώς σε λένε;
M: Μελισσάνθη.
Γκ: Δεν μπορείς να μείνεις εδώ, Μελισσάνθη. Έλα μαζί μου...
M: Θα μείνω εδώ...
Γκ: Θα τρομάξεις ολομόναχη... Δεν έχεις ιδέα τι μπορεί να συμβεί εδώ γύρω όλη νύχτα... ολομόναχη... δεν είναι δυνατόν... - Μελισσάνθη, έλα, δως μου το χέρι σου.
M: Ω μη με αγγίζεις!
Γκ: Μη φωνάζεις - Δεν θα σ' αγγίξω - Αλλά έλα μαζί μου! - Η νύχτα θα είναι πολύ σκοτεινή και κρύα. - Έλα μαζί μου!
M: Πού πας;
Γκ: Δεν ξέρω. Έχω χαθεί κι εγώ.
[τέλος σκηνής ΙΙ]

Μετάφραση: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου
http://nobellogotexnias.blogspot.gr/2010/07/1911-maurice-maeterlinck.html

DONIZETTI

*De Profundis Ya
Donizetti - L'Elisir d'Amore (Levine) Pavarotti
http://www.youtube.com/watch?v=EuLGUQKDlzo&feature=share
Η πρεμιέρα του έργου έγινε στο Μιλάνο στις 12 Μαϊου 1835.
Στην Ελλάδα παίχτηκε για πρώτη φορά στην Κέρκυρα το 1839
και στην Αθήνα πρωτοπαρουσιάστηκε το 1843 απο περιοδεύοντα ιταλικό θίασο
L'elisir d'amore - Wikipedia, the free encyclopedia
http://en.wikipedia.org/wiki/L%27elisir_d%27amore

*Ελλη Τσιρογιάννη

MARIA STUARDA - GAETANO DONIZETTI - 2005  

http://www.youtube.com/watch?v=7txSNqVwEU8

Mary Stuart (play) - Wikipedia, the free encyclopediaΗ όπερα είναι βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Schiller.

http://en.wikipedia.org/wiki/Mary_Stuart_%28play%29

GLUCK

*Thanassis Priskos
Gluck Orphée Orfeo ed Euridice Ballet Opera Paris M R Wesseling , J Kleiter Eurydice, S Im Amour, T 
http://youtu.be/rRh0vhTWkHY

LEONCAVALLO

*Christos Sipsis
Pagliacci (Luciano Pavarotti, Teresa Stratas, Juan Pons, Dwayne Croft; James Levine, 1994) http://www.youtube.com/watch?v=avcrs6JgHh0&feature=youtu.be
Οι Παλιάτσοι (όπερα) - Βικιπαίδεια
Οι Παλιάτσοι (όπερα)
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Οι Παλιάτσοι (στα ιταλικά I Pagliacci) είναι όπερα με πρόλογο και δύο πράξεις του Ρουτζέρο Λεονκαβάλο.
  Το λιμπρέτο είναι επίσης του Λεονκαβάλλο ο οποίος ισχυριζόταν ότι η πλοκή του μύθου βασιζόταν σε γεγονότα τα οποία συνέβησαν στην Καλαβρία όταν ήταν παιδί. Η έρευνα όμως δείχνει ότι οι ισχυρισμοί του Λεονκαβάλο είναι αναληθείς. Η δράση της όπερας είναι βασισμένη στο θεατρικό έργο "La Femme de Tabarin" του Catulle Mendès που είχε πρεμιέρα στο Παρίσι το 1887 όταν ο συνθέτης ζούσε εκεί. Μία άλλη πηγή της πλοκής είναι και το Ισπανικό θεατρικό έργο "Ένα καινούργιο δράμα" του Manuel Tamayo y Baus, που έκανε πρεμιέρα στη Μαδρίτη το 1867 και περιόδευε στην Ιταλία το 1868 και ξανά το 1891.
  Η πρώτη παρουσίαση της όπερας έγινε με επιτυχία στο θέατρο Dal Verme του Μιλάνου την 21η Μαΐου το 1892. Συχνά η όπερα ερμηνεύεται σε συνδυασμό με την Καβαλλερία Ρουστικάνα του Πιέτρο Μασκάνι. Η όπερα συμπεριλαμβάνει την άρια "Recitar!... Vesti la giubba" που είναι μία από τις γνωστότερες άριες και είναι από τις αγαπημένες των τενόρων, συμπεριλαμβανομένου και του μυθικού τενόρου Ενρίκο Καρούζο στις αρχές του 20ού αιώνα.
  Ρόλοι [Επεξεργασία]
  Οι κύριοι χαρακτήρες της όπερας είναι και αυτοί ηθοποιοί ενός περιοδεύοντος θιάσου που ερμηνεύουν μικρές θεατρικές παραγωγές παλαιού ιταλικού θεάτρου Commedia dell'Arte.

Κάνιο, αρχηγός του περιπλανώμενου θιάσου (στη 2η πράξη, Παλιάτσος) (Τενόρος).
Νέντα, η γυναίκα του Κάνιο (στη 2η πράξη Κολομπίνα) (Σοπράνο).
Τόνιο (στη 2η πράξη Ταντέο) (Βαρύτονος).
Μπέππε (στη 2η πράξη Αρλεκίνος) (Τενόρος). Σίλβιο, νεαρός χωρικός (Τενόρος). Οι Παλιάτσοι στον κινηματογράφο [Επεξεργασία]
Η Αμερικάνικη βουβή ταινία Γέλα, Παλιάτσε, Γέλα (1928) με τον Λον Τσέινι είναι μία διασκευή της όπερας. Στην ταινία Οι Αδιάφθοροι (The Untouchables), o Αλ Καπόνε (ερμηνεία από τον Ρόμπερτ ΝτεΝίρο), παρακολουθεί την όπερα κλαίγοντας όταν ένας μπράβος μπαίνει και του λέει ότι σκότωσε τον αστυνομικό Τζιμ Μαλόουν. Ο Καπόνε τότε σταματά το κλάμα και αρχίζει να γελάει σιγανά.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9_%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%BF%CE%B9_%28%CF%8C%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%29

LULLY

*Κλυταιμνηστρα Σεφεριάδου

Jean-Baptiste Lully (1632 — 1687). "Bellerophon"

https://www.youtube.com/watch?v=5N5ODpeSKlc

MASCAGNI

*Stamatios Demetriou
Pietro Mascagni's CAVALLERIA RUSTICANA by Franco Zeffirelli. Domingo, Obrazts
Ihttp://youtu.be/xeQBY_ZpejI
Santuzza: Elena Obraztsova.Turiddu: Plácido Domingo.
Alfio: Renato Bruson.
Mamma Lucia: Fedora Barbieri.
Lola: Axelle Gall.
Orchestra & Chorus: Teatro alla Scala di Milano.
Chorus Master: Romano Gandolfi.
Conductor: Georges Prêtre.
Film Directed by Franco Zeffirelli.
with English subtitles

MONTEVERDI

*Gianni Christopoulos
MONTEVERDI - IL RITORNO D'ULISSE IN PATRIA - GARRIDO.wmv
http://www.youtube.com/watch?v=HS27lk9l14c&feature=related

ΜΟΖΑRT 


Don Giovanni
http://listenclassicalmusiccs.blogspot.gr/2012/12/mozart-don-giovanni.html


Die Zauberflöte - The Magic flute
http://listenclassicalmusiccs.blogspot.gr/2012/12/rt-magic-flute.html

*De Profundis Ya
Mozzart - The Marriage of Figaro - Opera Complete - English Subtitles
http://www.youtube.com/watch?v=axsHVd6U5tE&feature=share
Hermann Prey ... Figaro
Mirella Freni ... Susanna
Dietrich Fischer-Dieskau...Il Conte di Almaviva
Kiri Te Kanawa ... La Contessa di Almaviva
Maria Ewing ... Cherubino
Paolo Montarsolo ... Bartolo
Heather Begg ... Marcellina
John van Kesteren ... Basilio
Hans Kraemer ... Antonio
Janet Perry ... Barbarina
Willy Caron ... Don Curzio 
Deutsche Grammophon
Orchestra: Vienna Philharmonic Orchestra Conductor: Karl Bohm

Wolfgang Amadeus Mozart - LE NOZZE DI FIGARO - Salzburger Festspiele 2006
http://www.youtube.com/watch?v=w36_QVFsYTU

Wiener Philharmoniker
Dirigent: Nikolaus Harnoncourt
Figaro: Ildebrando D'Arcangelo
Graf Almaviva: Bo Skovhus
Gräfin Almavira: Dorothea Röschmann
Susanna: Anna Netrebko
Cherubino: Christine Schäfer
Marcellina: Marie McLaughlin
Bartolo: Franz-Josef Selig
Basilio: Patrick Henckens
Barbarina: Eva Liebau
Antonio: Florian Boesch
Don Curzio: Oliver Ringelhahn
Cherubim: Uli Kirsch
Konzertvereinigung Wiener Staatsopernchor
Bewegungschor der Salzburger Festspiele
με γερμανικούς υπότιτλους

"Ο γάμος του Φίγκαρο"
Κριτική από: Κώστας Τηλιακός
Η κωμική όπερα "Οι γάμοι του Φίγκαρo" είναι η πρώτη από τις τρεις "ιταλικές" όπερες που συνέθεσε ο Mozart σε λιμπρέτο του Lorenzo da Ponte. Ήδη με την παρουσίαση της όπεράς του "Der Schauspieldirektor" ("Ο Ιμπρεσάριος"), το Φεβρουάριο του 1786, η ιταλική όπερα είχε ξαναγίνει της μόδας στη Βιέννη. Την περίοδο εκείνη γνώρισε τον Lorenzo da Ponte, έναν από τους πιο προικισμένους λιμπρετίστες. Αυτός του πρότεινε μια διασκευή του θεατρικού έργου του Beaumarchais "La folle journee ou Le marriage de Figaro". Το έργο αυτό, ηθικά και πολιτικά ανατρεπτικό, είχε πρόσφατα απαγορευτεί και χρειάστηκαν διαβεβαιώσεις προς τον αυτοκράτορα πως οτιδήποτε θα μπορούσε να θίξει το καλό γούστο ή τα χρηστά ήθη επρόκειτο να αφαιρεθεί από το λιμπρέτο.
Ο da Ponte λοιπόν κράτησε ως στοιχείο της υπόθεσης την ερωτική πτυχή του έργου, ενώ ταυτόχρονα αποδυνάμωσε τις πολιτικές προεκτάσεις που έδινε ο Beaumarchais, όπως, για παράδειγμα, στη σκηνή που το ξέσπασμα του Figaro για την κοινωνική αδικία καταλήγει σε μια διαμαρτυρία για την "ελαφρότητα" των γυναικών. Από την άλλη, στην εκδοχή τους οι da Ponte και Mozart αφαίρεσαν μερικούς από τους ελάσσονες χαρακτήρες και σκηνές, δίνοντας μια διάσταση που δεν υπήρχε στο πρωτότυπο.
Η υπόθεση του έργου είναι ένας κυκεώνας συμπτώσεων και παρανόησης ταυτοτήτων που διαδραματίζεται στην Ισπανία του 18ου αιώνα. Ο υπηρέτης του κόμη Almaviva, Figaro, πρόκειται να παντρευτεί τη Susanna, υπηρέτρια της κόμισσας, την οποία πολιορκεί με ιδιαίτερο "ζήλο" και "θέρμη" ο κόμης. Ο τελευταίος κάνει ό,τι μπορεί για να ματαιώσει το γάμο των δύο νέων, τη στιγμή που ο ερωτευμένος με την κόμισσα Cherubino προσπαθεί να την κατακτήσει. Η σύζυγός του όμως και οι πιστοί υπηρέτες της αποκαλύπτουν τα σχέδιά του. Το χάος που ακολουθεί δίνει τη θέση του σε ένα εύθραυστο happy end: ο κόμης εκλιπαρεί τη συγχώρεση της συζύγου του και οι δύο νέοι, η Susanna και ο Figaro, μπορούν πλέον να παντρευτούν.
Τα βασικά στοιχεία που συναντώνται στους "Γάμους του Φίγκαρο" είναι κληρονομιά από την ιταλική κωμική όπερα, ωστόσο το κείμενο του da Ponte έδωσε τη δυνατότητα στον Mozart να δημιουργήσει ένα έργο πολύ πιο λεπτό και οξυδερκές από τα αντίστοιχα που είχαν προηγηθεί από άλλους συνθέτες. Οι παραδοσιακές διαιρέσεις που χωρίζουν τα διάφορα τμήματα της όπερας, όπως τα ρετσιτατίβι, οι άριες ή τα σύνολα, δεν έχουν πλέον τόση σημασία και δίνουν στο έργο μια αξιοθαύμαστη συνοχή. Οι απαραίτητες αλλαγές γίνονται με πολλούς τρόπους, με διαφοροποίηση του tempo, του τόνου ή και όλης της μουσικής, έτσι ώστε, όταν κλείνει ένα επεισόδιο, να ετοιμάζεται ταυτόχρονα ένα άλλο.
Πέρα από αυτά, η όπερα αυτή είναι πολύ σημαντική διότι οι πρωταγωνιστές του Mozart έχουν μια ιδιαίτερη υπόσταση χάρη στη μοναδική του ικανότητα να επινοεί μελωδίες, ορχηστρικά χρώματα και συνοδείες, αναδεικνύοντας ακόμη και μέσα από τα απλούστερα λόγια μια ποιητική διάσταση. Ακούγοντας, για παράδειγμα, την άρια της κόμισσας "Porgi amor, qualche ristoro" (Θεέ του έρωτα, δώσε μου ανακούφιση), διαπιστώνουμε ότι τα λόγια εκφράζουν τη δυστυχία της τη στιγμή που η μουσική του Mozart μεταδίδει σε τέτοιο βαθμό τον πόθο και την εγκατάλειψη που νιώθει και έτσι μέσα σε ελάχιστο χρόνο το έργο αποκτά μια νέα συναισθηματική διάσταση. Η πρώτη πράξη θα μπορούσε να θεωρηθεί μια πρώτης τάξεως κωμωδία, αλλά έπειτα από αυτό το σημείο διακρίνεται η σκιά της τραγωδίας πίσω από τη φάρσα. Η συγκεκριμένη όπερα είναι δημοφιλής περισσότερο από διακόσια χρόνια χάρη στην ευγλωττία και στην οικονομία των μέσων της.
Πηγή:
http://entertainment.in.gr/html/ent/342/ent.46342.asp

MUSSORGSKY

*Gianni Christopoulos
Boris Godunov Pirogov Golovanov Mussorgsky
http://www.youtube.com/watch?v=EL8bxGIL6Hg

PONCIELLI

*Abakis Christos
LA GIOCONDA Complete Opera Ponchielli : R.Tebaldi, C.Bergponzi, C.MacNeil - MET 1968
http://www.youtube.com/watch?v=j8JT5WHDReM 


PUCCINI

*De Profundis Ya
Tosca (Luciano Pavarotti, Shirley Verrett, Cornell MacNeil; Metropolitan Opera, James Conlon, 1978)
http://www.youtube.com/watch?v=DgBXece8Xi0&feature=share

Η "Τόσκα" είναι δράμα σε τρεις πράξεις που συνέγραψε ο Βικτοριέν Σαρντού.
Η υπόθεση (σκηνή) του έργου φέρεται να διαδραματίζεται περί το 1800. Ο ζωγράφος Μάριο Καβαραντόσσι, εραστής της διάσημης αοιδού Τόσκας, φερόμενος ότι παρείχε άσυλο σε κάποιον καταδιωκόμενο κατά διαταγή του Διευθυντή της Αστυνομίας Σκάρπια συλλαμβάνεται και ρίχνεται στη φυλακή μέχρι την εις θάνατο καταδίκη του. Την παραμονή της εκτέλεσης η Τόσκα εκλιπαρεί τον διοικητή της Αστυνομίας για να του χαρίσει τη ζωή. Εκείνος την διαβεβαιώνει πως τα όπλα των ανδρών του εκτελεστικού θα γεμίζονταν απλώς με πυρίτιδα αντί σφαιρών με την προϋπόθεση να του παραδοθεί. Εκείνη υποκρινόμενη ότι δέχεται την πρόταση και μόλις εξασφαλίζει την έγγραφη άδεια εξόδου που θα εξασφάλιζε και τη φυγή της με τον Μάριο φονεύει με ένα εγχειρίδιο τον Σκάρπια.
Τελικά όμως ο Μάριο κατά την εκτέλεση πέφτει νεκρός από τα αληθινά πυρά του εκτελεστικού αποσπάσματος και η Τόσκα έξαλλη και απελπισμένη ρίπτεται στον Τίβερη.
Το δράμα αυτό όταν πρωτοανέβηκε στη θεατρική σκηνή προκάλεσε μεγάλη εντύπωση. Ειδικά όμως υπό την ηθοποιία της Σάρα Μπερνάρ το έργο "Τόσκα" βρήκε μια τέλεια ερμηνεύτρια του ρόλου.
Όπερα "Τόσκα"
Με βάση το δράμα του Σαρντού οι Τζακόζα και Ίλικα έγραψαν το λιμπρέτο και ο Τζιάκομο Πουτσίνι συνέθεσε την μουσική της όπερας "Τόσκα", επίσης σε τρεις πράξεις, η οποία ανέβηκε για πρώτη φορά στην Οπερά Κομίκ στο Παρίσι στις 13 Οκτωβρίου του 1903. Πολύ αργότερα ως εξαιρετική ερμηνεύτρια του πρωταγωνιστικού ρόλου αναδείχθηκε η Ελληνίδα Μαρία Κάλλας.

Με αγγλικούς υπότιτλους
TOSCA - GIACOMO PUCCINI - 1980 ( NICE )
 http://www.youtube.com/watch?v=KPXiwtAcCA4&feature=my_liked_videos&list=LLFMOzDHUrXnYBK1wL74-m_w
Tosca - Montserrat Caballe
Cavaradossi - Jose Carreras Scarpia - Juan ( Joan ) Pons

Τόσκα
Τρίπρακτη όπερα του Τζάκομο Πουτσίνι, από τα δημοφιλέστερα έργα του λυρικού ρεπερτορίου. Θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα του ιταλικού βερισμού (ρεαλισμού).
Η Τόσκα, μία τραγική ερωτική ιστορία με πολιτικό φόντο, εκτυλίσσεται στη Ρώμη του 1800, όταν την Αιώνια Πόλη κυβερνούσαν αυταρχικά οι Βουρβώνοι. Η Φλόρια Τόσκα (ερμηνεύεται από σοπράνο), μια δημοφιλής τραγουδίστρια της εποχής, είναι ερωτευμένη με τον ζωγράφο Μάριο Καβαραντόσι (ερμηνεύεται από τενόρο). Ο βαρώνος Σκάρπια (ερμηνεύεται από βαρύτονο), αρχηγός της αστυνομίας του καθεστώτος, συλλαμβάνει τον Καβαραντόσι για τις δημοκρατικές του πεποιθήσεις. Όταν η Τόσκα του ζητά να απελευθερώσει τον αγαπημένο της, αυτός δέχεται, αλλά υπό έναν όρο: να υποκύψει στις ορέξεις του…
Η δημιουργία της όπερας πέρασε από χίλια κύματα. Ο συνθέτης είδε το ομώνυμο θεατρικό έργο του Βικτοριέν Σαρντού το 1887 στο Παρίσι, με τη Σάρα Μπερνάρ στο ρόλο της Τόσκα. Ενθουσιάστηκε και διαμήνυσε στον ατζέντη του να του κλείσει τα δικαιώματα του έργου για να το μεταφέρει στην όπερα. Το ίδιο έπραξαν και ο διάσημος συνάδελφός του Τζουζέπε Βέρντι και ο Αλμπέρτο Φρανκέτι. Τελικά, ο Βέρντι αποσύρθηκε, επειδή διαφωνούσε με το φινάλε του Σαρντού. Ο Φρανκέτι κέρδισε τα δικαιώματα, αλλά γρήγορα αποσύρθηκε, επειδή η έμπνευση τον είχε εγκαταλείψει και δεν μπόρεσε να συνθέσει μια μουσική αντάξια του έργου.
Έτσι, ο δρόμος έμεινε ανοιχτός για τον Πουτσίνι, ο οποίος δεν φάνηκε ζεστός, επειδή δεν είχε προτιμηθεί στην αρχή. Τελικά πείστηκε να συνθέσει την όπερα σε λιμπρέτο των Λουίτζι Ιλικα και Τζουζέπε Τζακόζα. Το Οκτώβριο του 1899 η όπερα ήταν έτοιμη, δώδεκα χρόνια μετά το αρχικό ενδιαφέρον του Πουτσίνι.
Η πρεμιέρα του έργου δόθηκε στις 14 Ιανουαρίου 1900 στο θέατρο Κοντσάντσι της Ρώμης, παρουσία όλης της καλής κοινωνίας. Παρέστη σύσσωμη η πολιτειακή και η πολιτική ηγεσία της Ιταλίας και πολλοί άνθρωποι της μουσικής, όπως οι συνθέτες Πιέτρο Μασκάνι, Φραντσέσκο Τσιλέα και ο Αλμπέρτο Φρανκέτι. Τον επώνυμο ρόλο ερμήνευσε η ρουμάνα σοπράνο Χαρίκλεα Νταρκλέ, η οποία ήταν ελληνικής καταγωγής και απόγονος της μεγάλης οικογένειας των Μαυροκορδάτων (Χαρίκλεια Χαρτουλάρη το πατρικό της όνομα). Οι συντελεστές της παράστασης και ο ίδιος ο Πουτσίνι γνώρισαν την αποθέωση και το παρατεταμένο χειροκρότημα των παρισταμένων.
Από την πρώτη στιγμή, το έργο άγγιξε το κοινό της όπερας κι έγινε ένα από τα αγαπημένα του. Στο ρεπερτόριο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής μπήκε στις 27 Αυγούστου 1942, μεσούσης της γερμανικής κατοχής. Παρουσιάσθηκε στο θέατρο Παρκ της Πλατείας Κλαυθμώνος, με τη 19χρονη Μαρία Καλογεροπούλου (αργότερα Κάλλας) στον κεντρικό ρόλο, υπό τη μουσική διεύθυνση του Σώτου Βασιλειάδη. Τον ρόλο της Τόσκα, εκτός της πρώτης διδάξασας Νταρκλέ και της Κάλας, έχουν δοξάσει οι υψίφωνοι Ζίνκα Μιλάνωφ, Μονσεράτ Καμπαγιέ, Μιρέλα Φρένι, Ράινα Καμπαϊβάνσκα, Ρενάτα Σκότο και Άντζελα Γκεοργκίου.
Πολυμέσα
Διαβάστε περισσότερα:
http://www.sansimera.gr/articles/384#ixzz26HCdMWuK
Τόσκα - Βικιπαίδεια
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8C%CF%83%CE%BA%CE%B1


*De Profundis Ya
Puccini: La Bohème - 1956 (Maria Callas & Giuseppe di Stefano) [Complete Opera]
http://www.youtube.com/watch?v=8RgFCGtHTOE&feature=share

Η υπόθεση του έργου εκτυλίσσεται στο Παρίσι περίπου το 1830[3].

Η σοφίτα του Ροδόλφου - σχέδιο για την παγκόσμια πρεμιέρα της όπερας Μποέμ
Τέσσερις φίλοι, ο ποιητής Ροδόλφος, ο μουσικός Σωνάρ, ο φιλόσοφος Κολίν και ο ζωγράφος Μαρτσέλο, παρόλη τη φτώχεια τους ζουν αμέριμνοι σε μια φτωχή σοφίτα. Στη σοφίτα του αχώριστου κουαρτέτου, ο Μαρτσέλο προσπαθώντας να ζεσταθεί παίρνει ένα χειρόγραφο και το ρίχνει στη φωτιά ενώ ο Ροδόλφος προσπαθεί να γράψει. Μπαίνει ο Κολίν και πίσω του έρχεται ο Σωνάρ, με φαγώσιμα, κρασί, ξύλα και χρήματα.
Οι τέσσερις φίλοι αρχίζουν με κέφι το γλέντι τους, μα σε λίγο τους διακόπτει ο σπιτονοικοκύρης που ζητάει το νοίκι. Βλέποντας τα χρήματα πάνω στο τραπέζι παίρνει και αυτός μέρος στο γλέντι. Τελικά οι τρεις φίλοι φεύγουν για το Καφέ-Μομύς και μένει μονάχος ο Ροδόλφος. Αμέσως μετά ο Ροδόλφος άκουσε ένα δειλό χτύπημα στην πόρτα. Ήταν ένα νέο κορίτσι, η Μιμή, μία γειτονοπούλα που ζητούσε να ανάψει το κερί της. Καθώς μπαίνει μέσα την πιάνει ένας δυνατός βήχας και πέφτει λιπόθυμη, μέχρι που τη συνεφέρει ο Ροδόλφος. Η Μιμή φεύγει αλλά διαπιστώνει πως έχει χάσει το κλειδί της. Καθώς γυρίζει να ψάξει να το βρει, σβήνει το κερί της. Σβήνει και το κερί του Ροδόλφου. Ο Ροδόλφος βρίσκει το κερί αλλά το κρύβει στην τσέπη του και προσποιείται ότι συνεχίζει το ψάξιμο. Ψαχουλεύοντας στα σκοτεινά συναντιώνται και ο Ροδόλφος λέει στη Μιμή το όνομά του και την ενθαρρύνει να του μιλήσει για τον εαυτό της. Εκείνη του λέει πόσο θα προτιμούσε να ζει στην εξοχή που είναι γεμάτη λουλούδια. Ο Ροδόλφος, συγκινημένος από την αθωότητά της, μαγεύεται ολότελα από την ομορφιά και τη χάρη της.
Η Μιμή παρακαλεί τον Ροδόλφο να πάνε μαζί να βρούνε τους φίλους του και πράγματι πηγαίνουν στο Καφέ-Μομύς, όπου συναντούν τους άλλους τρεις. Ξαφνικά ακούγονται χαρούμενες φωνές από τις πωλήτριες των καταστημάτων και σε λίγο εμφανίζεται η Μιζέτα, άλλοτε ερωμένη του Μαρτσέλο, η οποία τώρα ζει με τον γέρο και πλούσιο Αλτσιντόρο. Η Μιζέτα προφασίζεται πως την πληγώνει το παπούτσι της και στέλνει τον Αλτσιντόρο να της το φτιάξει. Εκείνη τρέχει στον Μαρτσέλο και τα ξαναφτιάχνουν. Η συντροφιά, ακούγοντας μακρινούς ήχους μουσικής, φεύγει σηκώνοντας με κέφι την ξυπόλητη Μιζέτα στους ώμους.
Αργότερα ο Μαρτσέλο και η Μιζέτα βρίσκονται σε μια ταβέρνα. Ο Μαρτσέλο έχει εγκαταλείψει την τέχνη του για να κάνει επιγραφές ενώ η Μιζέτα δίνει μαθήματα τραγουδιού. Στο μεταξύ ο Ροδόλφος κάνει δυστυχισμένη τη Μιμή με τις ζήλειες του και τους καυγάδες του. Η Μιμή έρχεται να ζητήσει βοήθεια από τον Μαρτσέλο. Καθώς του μιλάει για τα βάσανά της, ακούει τον Ροδόλφο να πλησιάζει. Για να μην τη δει, εκείνη κρύβεται κάπου. Ο Ροδόλφος λέει στον Μαρτσέλο πως θέλει να παρατήσει τη Μιμή γιατί δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να καυγαδίζουν. Όμως ένας βήχας που ξεσπά, προδίδει την κρυψώνα της Μιμής. Ο Ροδόλφος βλέποντας την ομορφιά της μετανιώνει και τρέχει κοντά της αλλά εκείνη το σκάει.
Κατόπιν ο Μαρτσέλο πιάνει τη Μιζέτα να φλερτάρει με έναν άλλο και χωρίζουν. Όμως τόσο ο Μαρτσέλο όσο και ο Ροδόλφος σκέφτονται ακόμα τη Μιζέτα και τη Μιμή αντίστοιχα. Λίγο καιρό αργότερα, παρουσιάζεται η Μιζέτα φέρνοντας μαζί της τη Μιμή, που είναι πολύ άρρωστη. Ο Ροδόλφος αγκαλιάζει τη Μιμή του αλλά δεν μπορεί να τη βοηθήσει γιατί δεν έχει χρήματα. Η Μιζέτα βγάζει τα σκουλαρίκια και αποφασίζει να τα πουλήσει. Αμέσως αγοράζει μία γούνα για να ζεστάνει τη Μιμή. Ο Κολίν, συγκινημένος από τον αλτρουϊσμό της Μιζέτας, πηγαίνει να πουλήσει το πανωφόρι του για να αγοράσει μερικές λιχουδιές για τη Μιμή. Ο Ροδόλφος και η Μιμή μένουν μόνοι.
Οι φίλοι ξαναγυρίζουν με φάρμακα και άλλα δώρα και την πείθουν πως είναι από τον Ροδόλφο. Η Μιμή κλείνει τα μάτια της και μοιάζει σαν να κοιμάται. Ο Μαρτσέλο πηγαίνει κοντά της και βλέπει πως είναι πεθαμένη. Φεύγει γεμάτος βαθιά λύπη. Ο Ροδόλφος, που κατάλαβε τι είχε συμβεί, τρέχει και ρίχνεται στο κρεβάτι ξεσπώντας με απόγνωση σε λυγνούς και φωνάζοντας "Μιμή, Μιμή!".

*Athina Psaltopoulou
Teodor Ilincai - Madama Butterfly - Staatsoper Hamburg 2012
http://www.youtube.com/watch?v=jt1gictKhig
 Hamburg Opera House, November 2012
Butterfly-Alexia Voulgaridou
Pinkerton-Teodor Ilincai
Sharpless-Lauri Vasar
Goro-Jürgen Sacher
Suzuki-Cristina Damian
Kate-Ida Aldrian
Il Principe Yamadori-Viktor Rud
Lo zio Bonzo Jongmin-Park
Orchester Philharmoniker Hamburg Musikalische Leitung Alexander Joel


ROSSINI

*Gianni Christopoulos
Rossini: La Cenerentola - Glyndebourne Festival Opera
 http://www.youtube.com/watch?v=VkPJeZo4qE8

SAINT SAENS

*De Profundis Ya
Saint-Saëns - Samson et Dalila - Placido Domingo - Olga Borodina (Levine) Metropolitan Opera
 http://www.youtube.com/watch?v=L_rgACegLDo&feature=share
Samson and Delilah (opera) - Wikipedia, the free encyclopedia
http://en.wikipedia.org/wiki/Samson_and_Delilah_%28opera%29

ROUSSEAU JEAN-JACQUES

*Myrto Zacharopoulou

(28-06-1712 - 02-07-1778)
Στις 28 Ιουνίου του 1712 στη Γενεύη αυτός ο μεγάλος φιλόσοφος,συγγραφέας και στοχαστής της περιόδου του διαφωτισμού στην Ευρώπη του 18ου αιώνα.Με τα έργα του όπως το “κοινωνικό συμβόλαιο”,”Λόγος για τις ηθικές επιπτώσεις των τεχνών και των επιστημών”, ”Λόγος για την προέλευση και την βάση της ανισότητας των ανδρών” κ.α έβαλε την σφραγίδα του σαν εμπνευστής σε πολλούς διανοούμενους και πρωταγωνιστές στην μετέπειτα εξελισσόμενη Γαλλική επανάσταση. Έργα για τα οποία πολεμήθηκε απο τους συναδέλφους της εποχής του όπως αναφέρει ο ίδιος με πικρία στην αυτοβιογραφία του( Τhe Confessions).

''LE DEVIN DU VILLAGE''
Εκείνο που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό είναι ότι υπήρξε και επιτυχημένος συνθέτης της εποχής του αφού έγραψε 8 όπερες και το θεωρητικό βιβλίο-διατριβή “sur la musique moderne” (1736).
Η πιο γνωστή του όπερα,“Le Devin du Village”,o μάντης του χωριού(1752),ήταν ένα ιντερμέδιο και τελικά μια μονόπρακτη όπερα σε δικό του λιμπρέτο.
Ήταν η αγαπημένη όπερα του τότε αυτοκράτορα Λουδοβίκου 15ου καi παίχτηκε στον γάμο του μετέπειτα αυτοκράτορα Λουδοβίκου 16ου με την Μαρία Αντουανέτα.
Η πρώτη παρουσίαση της όπερας έγινε στο Palais de Justice- Fontainebleau στις 10 Oκτωβρίου του 1752 και η δεύτερη στο Theatre du Palais Royal-Paris στις μία Μαρτίου του 1753.
Αναφέρεται σε ένα ερωτευμένο ζευγάρι τον Colin(haute-contre) και την Colette(soprano),που ζούν με τις υποψίες ότι ό ένας απατά τον άλλον αλλά με την βοήθεια του μάντη του χωριού θα κατορθώσουν να συμφιλιωθούν και να παντρευτούν.
Aπο την όπερα αυτή εμπνεύσθηκε ο W.A.Mozart και έγραψε σε ηλικία 12 χρονών,το 1768,την μονόπρακτη κωμική του όπερα “Bastien und Bastienne”.

Aφίσα απο την πρώτη παρουσίαση του έργου στο Palais de Justice-Fontainebleau στις 18-10-1752.

Σκηνή από την όπερα Le Devin du Village - Moreau, 1753

Η κωμική όπερα "Bastien und Bastienne" του W.A. Mozart που εμπνεύστηκε το 1768 σε ηλικία 
12 χρόνων από την όπερα "Le devine du village" Jean Jaques Rousseau

SCHÖNBERG ARNOLD

*Gianni Christopoulos
Arnold Schönberg: Moses und Aaron (1930/1932)
http://www.youtube.com/watch?v=Y4lQ_24UUg8&feature=player_embedded

SPONTINI GASPARE

*Stratis Vagis

LA VESTALE - Callas, Corelli, Rossi Lemeni, Stignani - VOTTO = COMPLETE OPERA

 http://youtu.be/1hlTOJkFyHA

LA VESTALE, Live Performance, 7 Dec., 1954, w.Votto Cond. La Scala Ensemble; Maria Callas, Franco Corelli, Ebe Stignani, Enzo Sordello, Nicola Rossi-Lemeni, Nicola Zaccaria, etc.Teatro alla Scala

VERDI

*De Profundis Ya
 Verdi: Rigoletto 1955 (Giuseppe di Stefano & Maria Callas) [Complete Opera]  
http://www.youtube.com/watch?v=KLU28cqFKQw&feature=share

Πράξη Α΄
Σκηνή 1:
Δωμάτιο στο παλάτι του δούκα
Σε μια χοροεσπερίδα στο παλάτι του[5] ο Δούκας της Μάντοβα τραγουδά για μια ζωή απολαύσεων με όσο το δυνατό περισσότερες γυναίκες (Questa o quella). Λέει πως έχει δει μια άγνωστη καλλονή στην εκκλησία και θα ήθελε να τη γνωρίσει, αλλά θα ήθελε να κατακτήσει και την κόμησσα του Τσεπράνο. Ο Ριγκολέττο είναι ο καμπούρης γελωτοποιός της αυλής του και εμφανίζεται να κοροϊδεύει τους συζύγους των κυριών οι οποίες τραβούν την προσοχή του δούκα και να συμβουλεύει τον δούκα να απαλλαγεί από αυτούς φυλακίζοντάς τους ή «καθαρίζοντάς» τους. Ο Μαρούλλο πληροφορεί τους ευγενείς ότι ο Ριγκολέττο έχει «ερωμένη» και οι ευγενείς αδυνατούν να το πιστέψουν. Οι ευγενείς αποφασίζουν να εκδικηθούν τον Ριγκολέττο. Στη συνέχεια ο καμπούρης ειρωνεύεται τον Κόμη Μοντερόνε, του οποίου την κόρη είχε αποπλανήσει ο δούκας. Ο Κόμης Μοντερόνε συλλαμβάνεται μετά από διαταγή του δούκα και καταριέται αυτόν και τον Ριγκολέττο. Η κατάρα φοβίζει στ' αλήθεια τον Ριγκολέττο.
Σκηνή 2:
Δρόμος και ο κήπος του σπιτιού του Ριγκολέττο
Σκεπτόμενος την κατάρα, ο Ριγκολέττο πλησιάζει το σπίτι του, οπότε τον πλευρίζει ο δολοφόνος Σπαραφουτσίλε και τον ρωτά αν θα ήθελε να του προσφέρει τις υπηρεσίες του. Ο Ριγκολέττο αναλογίζεται τις ομοιότητες μεταξύ των δύο (Pari siamo! - «Είμαστε ίδιοι!»): Ο Σπαραφουτσίλε σκοτώνει με το σπαθί του τα θύματά του, ενώ ο Ριγκολέττο τα «σκοτώνει» με τη γλώσσα του.
Ο Ριγκολέττο ανοίγει μια πόρτα και επιστρέφει στο σπιτικό του, στην αγαπημένη κόρη του, την όμορφη Τζίλντα. Ο Ριγκολέττο έχει αποκρύψει την ύπαρξή της από τον δούκα και τον κόσμο της πόλης για να την προστατέψει από τις ορέξεις τους, ενώ η Τζίλντα δεν γνωρίζει το επάγγελμα του πατέρα της. Καθώς της έχει απαγορεύσει να εμφανίζεται δημόσια, η Τζίλντα επισκέπτεται μόνο την εκκλησία και δεν ξέρει ούτε το όνομα του πατέρα της.
παραμάνα της, πως αισθάνεται ενοχή που δεν μίλησε στον πατέρα της για ένα παλικάρι που είχε συναντήσει στην εκκλησία, αλλά θα τον αγαπούσε αν ήταν φτωχός φοιτητής. Καθώς εξομολογείται τον έρωτά της, ο δούκας χτυπά την πόρτα χαρούμενος. Η Τζίλντα φωνάζει την Τζιοβάννα, μη γνωρίζοντας πως ο δούκας την είχε στείλει μακριά. Προσποιούμενος τον φοιτητή, ο δούκας πείθει την Τζίλντα για τον έρωτά του (E il sol dell'anima- «Ο έρωτας είναι η λιακάδα της ψυχής»). Μόλις εκείνη τον ρωτά πώς τον λένε, της απαντά, με κάποιο δισταγμό, Γκουαλτιέ Μαλντέ. Ακούγοντας ήχους και φοβούμενη ότι επέστρεψε ο πατέρας της, η Τζίλντα τον διώχνει, αφού πρώτα ανταλλάξουν στα γρήγορα όρκους αγάπης (Addio, addio). Μένοντας μόνη της, η Τζίλντα αναπολεί τον έρωτά της για τον δούκα, για τον οποίο πιστεύει ότι είναι φοιτητής (Caro nome... - «Αγαπημένο όνομα»).
Αργότερα, οι εχθρικοί ευγενείς έξω από τον τοίχο του κήπου, νομίζοντας ότι η Τζίλντα είναι η ερωμένη του γελωτοποιού, ετοιμάζονται να την απαγάγουν. Πείθοντας τον Ριγκολέττο πως στην πραγματικότητα απάγουν την κόμησσα Τσεπράνο, του δένουν τα μάτια και τον χρησιμοποιούν στην απαγωγή. Εκείνος τους βοηθά και η Τζίλντα μεταφέρεται μακριά από τους ευγενείς. Μόλις διαπιστώνει ότι στην πραγματικοτητα ήταν η κόρη του που απάχθηκε, ο Ριγκολέττο καταρρέει ενθυμούμενος την κατάρα.
Πράξη Β΄
Το παλάτι του δούκα
Ο δούκας προβληματίζεται σχετικά με την εξαφάνιση της Τζίλντα (Ella mi fu rapita! - «Μού την έκλεψαν!» και Parmi veder le lagrime). Μπαίνουν τότε οι ευγενείς και τον πληροφορούν ότι έχουν αιχμαλωτίσει την ερωμένη του Ριγκολέττο. Από την περιγραφή της, ο δούκας αναγνωρίζει ότι είναι η Τζίλντα και ορμά στο δωμάτιο όπου κρατείται (Possente amor mi chiama - «Ο δυνατός έρωτας μού γνέφει»). Ευχαριστημένοι από το παράξενο ενδιαφέρον του δούκα, οι αυλικοί τώρα διασκεδάζουν με τον Ριγκολέττο, που εισέρχεται τραγουδώντας. Προσπαθεί να εντοπίσει την Τζίλντα προσποιούμενος ότι δεν ενδιαφέρεται, καθώς φοβάται πως ίσως να έχει πέσει στα χέρια του δούκα. Στο τέλος παραδέχεται ότι στην πραγματικότητα ψάχνει την κόρη του και ζητά από τους αυλικούς να του την επιστρέψουν (Cortigiani, vil razza dannata - «Αυλικοί, καταραμένη ράτσα»). Εκείνοι ξυλοκοπούν τον Ριγκολέττο μετά την απόπειρά του να εισβάλει στο δωμάτιο όπου κρατείται η Τζίλντα. Η Τζίλντα ορμά και ικετεύει να φύγουν. Οι άνδρες φεύγουν πιστεύοντας πως ο Ριγκολέττο έχει παραφρονήσει. Η Τζίλντα περιγράφει στον πατέρα της τι της συνέβηκε στο παλάτι (Tutte le feste al tempio - «Σ' όλες τις γιορτές»). Ο Ριγκολέττο απαιτεί εκδίκηση ενάντια στον δούκα και η κόρη του φαίνεται να συμφωνεί (ντουέτο: Sì! Vendetta, tremenda vendetta! - «Ναι! Εκδίκηση, τρομερή εκδίκηση!»).
Πράξη Γ΄
Δρόμος έξω από το σπίτι του Σπαραφουτσίλε
Φαίνεται ένα τμήμα από το σπίτι του Σπαραφουτσίλε, με δύο δωμάτια ανοικτά στη θέα του κοινού. Ο Ριγκολέττο και η Τζίλντα καταφθάνουν. Ξαφνικά ακούγεται η φωνή του δούκα (La donna è mobile - «Η γυναίκα είναι άστατη»), που εκθέτει την απιστία και την άστατη φύση των γυναικών. Ο Ριγκολέττο λέει στην Τζίλντα ότι ο δούκας βρίσκεται μέσα στο σπίτι του δολοφόνου και προσπαθεί να κατακτήσει την αδελφή του Σπαραφουτσίλε, τη Μανταλένα (Bella figlia dell'amore - «`Ομορφο κορίτσι της αγάπης»).
"La donna è mobile"
Ο Ενρίκο Καρούζο τραγουδά το "La donna è mobile". Περ. 1908.
Έχετε προβλήματα με αυτό το αρχείο; Δείτε βοήθεια πολυμέσων.
"Bella figlia dell'amore"
Οι Ενρίκο Καρούζο, Μπέσι Άμποτ, Λουίζ Χόμερ και Αντόνιο Σκόττι σε εγγραφή του 1907 για τη Victor Records.
Έχετε προβλήματα με αυτό το αρχείο; Δείτε βοήθεια πολυμέσων.
Ο Ριγκολέττο διαπραγματεύεται με τον δολοφόνο, ο οποίος είναι έτοιμος να δολοφονήσει τον δούκα για χρήματα, και του προσφέρει 20 σκούδα. Λέει στην κόρη του να φορέσει ανδρικά ρούχα για να ετοιμαστεί να φύγει στη Βερόνα και ανακοινώνει ότι σχεδιάζει να την ακολουθήσει αργότερα. Καθώς πέφτει η νύχτα, μια καταιγίδα πλησιάζει και ο δούκας αποφασίζει να μείνει στο σπίτι για τη νύχτα. Ο Σπαραφουτσίλε του παραχωρεί το υπνοδωμάτιο του ισογείου.
Η Τζίλντα, η οποία ακόμα είναι ερωτευμένη με τον δούκα παρά το γεγονός ότι γνωρίζει πως είναι άπιστος, επιστρέφει ντυμένη με ανδρικά ρούχα. Κρυφακούει τη Μανταλένα να ικετεύει για τη ζωή του δούκα και τον Σπαραφουτσίλε να της υπόσχεται ότι αν μέχρι τα μεσάνυχτα κάποιος άλλος μπορεί να βρεθεί στη θέση του δούκα, θα αντικαταστήσει με αυτόν το θύμα. Η Τζίλντα, σκεπτόμενη παρορμητικά, αποφασίζει να θυσιαστεί για τον δούκα και μπαίνει στο σπίτι. Ο δολοφόνος την τραυματίζει νομίζοντάς την για άνδρα, και εκείνη καταρρέει.
Τα μεσάνυχτα, όταν ο Ριγκολέττο επιστρέφει με τα χρήματα, του παραδίνεται ένα σώμα μέσα σε ένα σάκο, οπότε και πανηγυρίζει τον θρίαμβό του. Είναι έτοιμος να ρίξει τον σάκο, αφού τον βαρύνει με πέτρες, στο κοντινό ποτάμι, όταν ακούει τη φωνή του δούκα να τραγουδά την άρια La donna è mobile. Ο Ριγκολέττο, έκπληκτος, ανοίγει τον σάκο και προς μεγάλη του απελπισία ανακαλύπτει τη θυγατέρα του θανάσιμα τραυματισμένη. Εκείνη αναζωογονείται για μια στιγμή, ανακοινώνει ότι είναι ευχαριστημένη που πεθαίνει για τον αγαπημένο της (V'ho ingannato - «Πατέρα, σε παραπλάνησα») και μετά πεθαίνει στα χέρια του. Οι χειρότεροι φόβοι του Ριγκολέττο υλοποιούνται καθώς κραυγάζει με φρίκη: «Η κατάρα!».
Ριγκολέττο - Βικιπαίδεια
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CE%BB%
CE%AD%CF%84%CF%84%CE%BF

VERDI

http://listenclassicalmusiccs.blogspot.gr/2012/06/verdi.html

VIVALDI

*Thanassis Priskos
Vivaldi - Orlando Furioso - Spinosi
http://www.youtube.com/watch?v=2ksSQMzTyGQ&feature=player_embedded