ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Θερινό Ηλιοστάσιο
Στις 21-22 Ιουνίου ο Ήλιος φτάνει στο βορειότερο σημείο της τροχιάς του.
Ο φωτισμός της Γης από τον Ήλιο την ημέρα των ηλιοστασίων.
Στις 21-22 Ιουνίου ο Ήλιος φτάνει στο βορειότερο σημείο της εκλειπτικής και αρχίζει να κατέρχεται και πάλι «τρεπόμενος» προς τον ουράνιο ισημερινό. Το σημείο αυτό, ονομάζεται θερινό τροπικό σημείο ή απλά θερινή τροπή, επειδή ο Ήλιος τρέπεται και πάλι προς τον ισημερινό, και από την ημέρα αυτή αρχίζει το καλοκαίρι. Επειδή, μάλιστα, για μερικές ημέρες πριν και μετά τη θερινή τροπή ο Ήλιος φαίνεται να αργοστέκει πάνω στην εκλειπτική, σαν να είναι έτοιμος να σταματήσει, το θερινό τροπικό σημείο ονομάζεται επίσης και θερινό ηλιοστάσιο.
Πριν από 2.000 χρόνια το σημείο του θερινού ηλιοστάσιου βρίσκονταν στον αστερισμό του Καρκίνου γι’ αυτό και ο Βόρειος Τροπικός Κύκλος ο οποίος διέρχεται από το σημείο αυτό ονομάστηκε «Τροπικός του Καρκίνου». Μετά τη θερινή τροπή, ο Ήλιος αρχίζει να κατεβαίνει προς το Νότο, άρα «καρκινοβατεί», κάνει δηλαδή μια οπισθοδρομική κίνηση σαν τον κάβουρα. Φυσικά, σήμερα, λόγω της μετάπτωσης των ισημεριών, το σημείο του θερινού ηλιοστάσιου βρίσκεται στον αστερισμό των Διδύμων, ενώ ο Ήλιος εισέρχεται στον αστερισμό του Καρκίνου στις 21 Ιουλίου και παραμένει εκεί επί 21 ημέρες μέχρι τις 11 Αυγούστου.
Η αναβίωση του εθίμου του «Κλήδονα». Πρόκειται για ένα έθιμο που έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα και του οποίου η πρώτη γραπτή περιγραφή ανέρχεται στους βυζαντινούς χρόνους. Ο «Κλήδονας» είναι μια λαϊκή μαντική διαδικασία, από τις πιο τελετουργικές όλων των παραδόσεων του τόπου μας, σύμφωνα με τον οποίο αποκαλύπτεται στις άγαμες κοπέλες η ταυτότητα του μελλοντικού τους συζύγου. Η ίδια η λέξη υπάρχει από την εποχή του Ομήρου, «κλήδων» ονομαζόταν ο προγνωστικός ήχος, και κατ' επέκταση το άκουσμα σιωνισμού ή προφητείας, ο συνδυασμός τυχαίων και ασυνάρτητων λέξεων ή πράξεων κατά τη διάρκεια μαντικής τελετής, στον οποίο αποδιδόταν προφητική σημασία. Την παραμονή του Αη-Γιαννιού, οι ανύπανδρες κοπέλες μαζεύονται σε ένα από τα σπίτια του χωριού, όπου αναθέτουν σε κάποιο μέλος της συντροφιάς, συνήθως σε μια «Μαρία» (στη Θράκη ο ρόλος αυτός δίνεται στην ονομαζόμενη «Καλλινίτσα»), της οποίας και οι δύο γονείς είναι εν ζωή, να φέρει από το πηγάδι ή την πηγή το «αμίλητο νερό». Η ονομασία αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι η εν λόγω κοπέλα και η συνοδεία της πρέπει να ολοκληρώσουν την αποστολή αυτή, τηρώντας απόλυτη σιωπή. Επιστρέφοντας στο σπίτι όπου τελείται ο κλήδονας, το νερό αδειάζετε σε πήλινο -ως επί το πλείστον- δοχείο, στο οποίο η κάθε κοπέλα ρίχνει ένα αντικείμενο, το λεγόμενο ριζικάρι. Συνήθως, πρόκειται για κάποιο προσωπικό αντικείμενο, συχνά μάλιστα πολύτιμο. Στη συνέχεια, το δοχείο σκεπάζεται με κόκκινο ύφασμα «κλειδώνεται» και τοποθετείται σε ανοιχτό χώρο. «Κλειδώνουμε τον κλήδονα με τ' Αγιαννιού τη χάρη, κι όποια 'χει καλό ριζικό να δώσει να τον πάρει». Εκεί παραμένει όλη τη νύχτα υπό το φως των άστρων, για να «ξαστριστεί». Οι κοπέλες επιστρέφουν ύστερα στα σπίτια τους. Λέγεται ότι τη νύχτα αυτή θα δουν στα όνειρα τους το μελλοντικό τους σύζυγο. Την παραμονή της γιορτής των γενεθλίων του Αγίου Ιωάννη, εκτός από την τέλεση του κλήδονα, οι κάτοικοι του χωριού ανάβουν φωτιές, τις λεγόμενες «μπουμπούνες». Μια μεγάλη φωτιά στήνεται στην πλατεία του χωριού ή σ' ένα μέρος ανοιχτό, ώστε να φαίνεται από παντού. Άλλες μικρότερες φωτιές ανάβουν σε όλους τους μαχαλάδες προσπαθώντας ο κάθε ένας να ανάψει την μεγαλύτερη φωτιά, πάνω από τις οποίες πηδάνε όλοι οι κάτοικοι του χωριού. Έλεγαν ότι αν πηδούσαν 3 φορές θα έφευγαν οι ψύλλοι και οι κοριοί. Ανήμερα του Αϊ-Γιαννιού, αλλά πριν βγει ο ήλιος - ώστε να μην εξουδετερωθεί η μαγική επιρροή των άστρων-, η υδροφόρος νεαρή της προηγουμένης φέρνει μέσα στο σπίτι το αγγείο. Το μεσημέρι, ή το απόγευμα, συναθροίζονται πάλι οι ανύπανδρες κοπέλες. Αυτήν τη φορά όμως στην ομήγυρη μπορούν να συμμετέχουν και παντρεμένες γυναίκες, συγγενείς και γείτονες και των δύο φύλων, καλεσμένοι για να παίξουν το ρόλο μαρτύρων της μαντικής διαδικασίας. Καθισμένη στο κέντρο της συντροφιάς, η «Μαρία» ανοίγει τον κλήδονα. «Ανοίγουμε τον κλήδονα με τ' Αγιαννιού την χάρη, και όποια έχει καλό ριζικό σήμερα ναν το πάρει». Και ανασύρει ένα-ένα από το αγγείο τα αντικείμενα, που αντιστοιχούν στο «ριζικό» κάθε κοπέλας, απαγγέλλοντας ταυτόχρονα δίστιχα, είτε όπως τα θυμάται, είτε από συλλογή τραγουδιών ή ακόμη από ημεροδείκτες. Το δίστιχο που αντιστοιχεί στο αντικείμενο της κάθε κοπέλας θεωρείται ότι προμηνύει το μέλλον της και σχολιάζεται από τους υπόλοιπους, που προτείνουν τη δική τους ερμηνεία σε σχέση με την ενδιαφερόμενη. Προς το σούρουπο, όταν τελειώσει η μαντική διαδικασία, η κάθε κοπέλα γεμίζει το στόμα της με μια γουλιά αμίλητο νερό και στέκεται μπροστά σε ανοιχτό παράθυρο, έως ότου ακούσει το πρώτο ανδρικό όνομα. Λυτό πιστεύεται ότι θα είναι και το όνομα του άνδρα που θα παντρευτεί. Μετά το τέλος όλης αυτής της διαδικασίας στήνεται μεγάλο γλέντι στο οποίο συμμετέχει όλο το χωριό.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82


*Christos Sipsis

Joachim Raff - Symphony No. 9 in E Minor "In Summer" Op. 208 (1878) RECOMMENDED
http://youtu.be/XY1e4sqT2o8
To Summer

O thou who passest thro’ our valleys in
Thy strength, curb thy fierce steeds, allay the heat
That flames from their large nostrils! thou, O Summer,
Oft pitchedst here thy golden tent, and oft
Beneath our oaks hast slept, while we beheld With joy, thy ruddy limbs and flourishing hair.

Beneath our thickest shades we oft have heard
Thy voice, when noon upon his fervid car
Rode o’er the deep of heaven: beside our springs
Sit down, and in our mossy valleys, on
Some bank beside a river clear, throw thy
Silk draperies off, and rush into the stream: Our valleys love the Summer in his pride.

Our bards are famed who strike the silver wire:
Our youth are bolder than the southern swains:
Our maidens fairer in the sprightly dance:
We lack not songs, nor instruments of joy,
Nor echoes sweet, nor waters clear as heaven,
Nor laurel wreaths against the sultry heat.
William Blake ( Poetical Sketches, 1783)

Προς τας Kυρίας

Sigh no more, ladies, sigh no more,
Μen were deceivers ever, etc. etc.
SΗAΚΕSPΕARΕ

Κυρίαι, μη εις στεναγμούς
περνάτε τον καιρόν·
δόλιον είναι σμήνος το γένος των ανδρών.
Επί της γης ο εις των πους,
κι’ ο άλλος στο νερόν,
επιμονήν δεν δείχνουν εις έργον ή σκοπόν.
Μη στενάζετε, λοιπόν,
μη πενθήτε διά λεπτόν,
ίνα ευτυχισμέναι ήσθε, ζήσετε μακράν αυτών!

Μη πλέον, θλιβερά φωνή,
των πενθηρών ωδών
ψάλλετε τα παράπονα στα ώτα των κωφών·
η πλάνη των διαγωγή
είναι αρχαίον κακόν
ωσάν το πρώτον θέρος ’που εφάνη ανθηρόν.
Μη στενάζετε, λοιπόν,
μη πενθήτε διά λεπτό,
ίνα ευτυχισμέναι ήσθε, ζήσετε μακράν αυτών!
Καβάφης


Erkki Melartin - Symphony No. 4 in E Major "Summer Symphony" Op. 80 (1912)
http://youtu.be/ADP00GaTXMo
Παράδοξο... Ένας υπερβόρειος και ένας Ελληνας συναντιούνται για να γιορτάσουν το καλοκαίρι... Παντού υπαρχει το καλοκαίρι. Και παντού είναι γιορτή.. ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΚΑΙ MELARTIN...

ΒΙΚΙΘΗΚΗ
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Θέρος Έρος

Περί την χαραυγήν, η γραία Φωτεινή εξύπνισε τα παιδία, και αφού τα ένιψε και τα εκτένισε επιμελώς τους έδωσε παξιμαδάκια να μασήσουν, "για να μην τα μπουκώσ' ο γάδαρος". Είτα έλαβε το κομψόν, εύπλεκτον καλάθιόν της, έθεσε εντός την ρόκαν, την μανδήλαν της και ολίγα τρόφιμα δια πρωινόν πρόγευμα, και εξήλθε μετά της συνοδίας της.
Δεν ήτο η πρώτη φορά καθ' ην η γραία Φωτεινή εξύπνα τόσον πρωί. Η μόνη διαφορά ήτο ότι σήμερον, ένεκα του εξαιρετικού της ημέρας, ωδήγει μαζί της τα μικρά παιδία, και όχι μόνον αυτά. Αλλ' η καλή γραία ήτο πάντοτε αγροδίαιτος, και αν διενυκτέρευε συνήθως εις την πόλιν, ποτέ, ούτε μίαν ημέραν δεν έλειπεν από την εξοχήν. Είχε την αμνάδα της, την οποίαν έτρεφε φιλοστόργως και αι αγαθαί γειτόνισσαι διηγούντο ότι εκοιμάτο μετ' αυτής αγκαλιαστά, δια να ζεσταίνεται. Αλλά και αν δεν εκοιμάτο με την αμνάδα, εκοιμάτο όμως εις το αυτό υπόστεγον, όπου και η αμνάς, μικρόν υπόστεγον μη διαφέρον ορνιθώνος εις τον μυχόν της αυλής. Και την ημέραν η μεν αμνάς είχε τα αρνία της, η δε Φωτεινή τα παιδία της, τα τέκνα της κυρίας της και της αδελφής αυτής, ημίσειαν δωδεκάδα μικρών διαβόλων, οίτινες εκρεμώντο από τα φουστάνια της, προσεκολλώντο εις τα σπηλαιώδη στέρνα της και επήδων εις τους κυρτούς ώμους της. Την δε νύκτα η μεν αμνάς είχε τα μηρυκάσματά της, δι' ων εκράτει έξυπνον την σύνοικον, η δε γραία είχε τα όνειρά της, άλλα μηρυκάσματα της φαντασίας και αυτά, υφ' ων εστέναζεν ενίοτε εν τω μέσω της νυκτός, εξυπνούσα την προβατίναν, ήτις δια μικρού βελασμού απήντα συμπαθώς εις τους στεναγμούς της. Σήμερον όμως, επειδή ήτο ελληνική εορτή, η εορτή της Ανθούς, η πομπή συνωδεύετο και από την μεγάλην κόρην της κυρίας της, την περικαλλή Ματήν. Τούτου ένεκα, η γραία ανέλαβεν ενώπιον ταύτης την ημιαληθή εκείνην σοβαρότητα, την οποίαν όλαι αι γραίαι υπηρέτριαι οπλίζονται ενώπιον των νεαρών θυγατέρων των δεσποινών των. Δεν επέτρεπε πλέον εις τα παιδία να πιάνωνται από τα φουστάνια της να τα τραβούν, αδιακόπως τα εμάλωνε, κ' εκείνα έτρεχαν άλλα εμπρός, άλλα εις τα πλάγια, χωρίς να δίδωσι προσοχήν εις τας φωνάς της.

Εικόν' αχειροποίητη, που στην καρδιά μου σ' είχα,
κ' είχα για μόνο φυλαχτό μια της κορφής σου τρίχα.

Ονείρατα στον ύπνο μου μαυροφτερουγιασμένα,
σαν περιστέρι στη σπηλιά μ' ετάραξαν για σένα.

Κίνδυνο, μαύρο σύννεφο, οι μάγισσες μου λένε·
τ' αηδόνια αυτά που κελαδούν μου φαίνονται να κλαίνε.

Να σε χαρή κ' η άνοιξη μαζί με τα λουλούδια,
οπού 'ναι σαν αμέτρητα ζωγραφιστά τραγούδια (!)

Συ στο σκολειό δεν έμαθες να γράφης ραβασάκια·
στα χείλη σου τα ρόδινα πού τά 'βρες τα φαρμάκια;

Στα μάτια τα ψιχαλιστά πόχ' έρωτας καρτέρι,
πόσο μεθύσι μέθυσα ένας Θεός το ξέρει.

Τα μάτια τα ψιχαλιστά γύρνα σ' εμέ, πουλί μου,
αγάπη μου περήφανη, αγάπη διαλεχτή μου.

Κι αυτό το μορφοδούλικο, το τιμημένο χέρι,
αν έσφιξε ή το 'σφιξαν ένας Θεός το ξέρει.

Τη χάρη σου τη σπλαχνική μη μ' αρνηστής, αρνί μου,
αγάπη μου αιώνια, αγάπη μου στερνή μου.
ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΔΩ:
Θέρος Έρος - Βικιθήκη
http://el.wikisource.org/wiki/%CE%98%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%88%CF%81%CE%BF%CF%82

Symphony No. 4 by Erkki Melartin.
With Pia Freund (Soprano), Lilli Paasikivi (Mezzo), and Laura Nykanen (Contralto). Conducted by Leonid Grin with the Tampere Philharmonic Orchestra.

I. Allegro Moderato - 00:00
II. Scherzo - Vivace - 10:33
III. Andante - 16:34
IV. Rondo - Finale - 31:20
The Fourth Symphony was premiered in 1913, two years later than Sibelius's similarly numbered symphony that had provoked deep confusion. No wonder then that Melartin's symphony was received much better, being in a lucid vein as its sub-title shows. It even contained nationalistic stylistic allusions and a direct quote from the well-known "Summer Hymn". However, Melartin was not just trying to score cheap points; his Fourth Symphony is generally regarded as one of his most masterful works, and it is without doubt the most popular of the six symphonies. It is also the most extensive. The first version must have lasted close to an hour, but the composer later revised the work on various occasions.
The opening Allegro moderato is sunny, with an airy and rhythmic main subject. The music is not all bliss, though; the second subject progresses unexpectedly into a passionate and dramatic march that breaks off at its high point into an impressive general pause, after which silent string chords conclude the movement.
  The Scherzo, being here the second movement, is brisk. The Trio brings the traditional pool of tranquillity into this playfulness, which is augmented by the xylophone and solo timpani. The theme of the Trio is a counterpoint exercise: an inversion of the main subject of the first movement in triple time.
The most striking feature of the Andante movement is the trio of female singers and the folk song they sing. The solo violin plays a grand glowing Romantic theme. The meditative motif of the soprano is based on the "Birch aria" from the opera Aino, which Melartin had completed three years earlier. The second song presented by the trio is an enchanting stylized folk song. The finale is a robust rondo. The timpani and strings lead into a new version of the symphony's main theme. The finale too is lucid and goes through several themes before launching into the "Summer Hymn" as a solemn chorale. While the melody is of Swedish origin, it is well known to all Finns and carries National Romantic overtones.



*Stratis Vagis

Summer (1) from The Seasons - Joseph Haydn
http://www.youtube.com/watch?v=YcswaDjmSI4&feature=share
Summer (2) from The Seasons - Joseph Haydn
http://www.youtube.com/watch?v=iQT3vVS0jqY&feature=share

* Mina Dakou

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ....
οι Αύγουστοι ήταν πάντα καλοί μαζί μου...
έχουν καμπύλες αντί για γωνίες,
κυλάνε χωρίς βιασύνη,
ένα αργόσυρτο "μαύρο" τραγούδι σε λιασμένο χωράφι,
έχουν χαμογελαστά φεγγάρια
και πεφταστέρια να μετρήσω,
ευλογούν τις αγάπες μου με ολόφρεσκους αέρηδες χρόνια τώρα...
και γίνομαι δυό μάτια που περιδιαβαίνουν το γαλαξία τους
με προίκα το χαμόγελο της χρονιάς...
Άυπνη τους ζω.
Μίνα....
Paul Robeson - Summertime
http://youtu.be/7j5CieXP7L8

*Effie Mattheou

Berlioz, Nuits d'été. Janet Baker.n°2. Le spectre de la rose
http://www.youtube.com/watch?v=kJzvqX_phcE
Théophile Gautier, Le spectre de la rose

Soulêve ta paupière close
Qu'effleure un songe virginal;
Je suis le spectre d'une rose
Que tu portais hier au bal.
Tu me pris encore emperlée
Des pleurs d'argent de l'arrosoir,
Et, parmi la fête étoilée, Tu me promenas tout le soir.

Ô toi qui de ma mort fus cause,
Sans que tu puisses le chasser,
Τoute la nuit mon spectre rose
À ton chevet viendra danser.
Mais ne crains rien, je ne réclame
Ni messe ni De Profundis;
Ce léger parfum est mon äme, Et j'arrive du du paradis.

Mon destin fut digne d'envie,
[Pour avoir un trépas]2 si beau,
Plus d'un aurait donné sa vie,
[Car j'ai ta gorge pour]3 tombeau,
Et sur l'albâtre où je repose
Un poëte avec un baiser
Écrivit: "Ci-gît une rose Que tous les rois vont jalouser."

Open your closed eyelid
Which is gently brushed by a virginal dream!
I am the ghost of the rose
That you wore last night at the ball.
You took me when I was still sprinkled with pearls
Of silvery tears from the watering-can,
And, among the sparkling festivities, You carried me the entire night.

O you, who caused my death:
Without the power to chase it away,
You will be visited every night by my ghost,
Which will dance at your bedside.
But fear nothing; I demand
Neither Mass nor De Profundis;
This mild perfume is my soul, And I've come from Paradise.

My destiny is worthy of envy;
And to have a fate so fine,
More than one would give his life
For on your breast I have my tomb,
And on the alabaster where I rest,
A poet with a kiss
Wrote: "Here lies a rose, Of which all kings may be jealous."

Mahler: Symphony No. 3 / Bernstein · Vienna Philharmonic Orchestra
http://www.youtube.com/watch?v=1AwFutIcnrU
1."Pan Awakes, Summer Marches In"
2."What the Flowers in the Meadow Tell Me"
3."What the Animals in the Forest Tell Me"
4."What Man Tells Me"
5."What the Angels Tell Me"
6."What Love Tells Me"

A something in a summer’s Day
As slow her flambeaux burn away Which solemnizes me.

A something in a summer’s noon —
A depth — an Azure — a perfume — Transcending ecstasy.

And still within a summer’s night
A something so transporting bright I clap my hands to see —

Then veil my too inspecting face
Lets such a subtle — shimmering grace Flutter too far for me —

The wizard fingers never rest —
The purple brook within the breast Still chafes it narrow bed —

Still rears the East her amber Flag —
Guides still the sun along the Crag His Caravan of Red —
So looking on — the night — the morn
Conclude the wonder gay — And I meet, coming thro’ the dews Another summer’s Day!
  Emily Dickinson

*Έλλη Τσιρογιάννη

A_MIDSUMMER_NIGHTS_DREAM. FELIX MENDELSSOHN BARTHOLDY ballet complete
http://www.youtube.com/watch?v=Q3zzdCjVaZM&feature=related

*Sergios Malakates

Richter-Tchaikovsky June "The Seasons''
http://www.youtube.com/watch?v=6_NYMMzhAZs&feature=results_video&playnext=1&list=PL445EB309C06037E6

ΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ (Γιώργος Σεφέρης)

Γυρίσαμε πάλι στο φθινόπωρο, το καλοκαίρι
σαν ένα τετράδιο που μας κούρασε γράφοντας μένει
γεμάτο διαγραφές αφηρημένα σχέδια
στο περιθώριο κι ερωτηματικά, γυρίσαμε
στην εποχή των ματιών που κοιτάζουν
στον καθρέφτη μέσα στο ηλεχτρικό φως
σφιγμένα χείλια κι οι άνθρωποι ξένοι
στις κάμαρες στους δρόμους κάτω από τις πιπεριές
καθώς οι φάροι των αυτοκινήτων σκοτώνουν
χιλιάδες χλωμές προσωπίδες. Γυρίσαμε· πάντα κινάμε για να γυρίσουμε
στη μοναξιά,μια χούφτα χώμα, στις άδειες παλάμες.

Κι όμως αγάπησα κάποτε την λεωφόρο Συγγρού
το διπλό λίκνισμα του μεγάλου δρόμου
που μας άφηνε θαματουργά στη θάλασσα
την παντοτινή για να μας πλύνει από τις αμαρτίες·
αγάπησα κάποιους ανθρώπους άγνωστους
απαντημένους ξαφνικά στο έβγα της μέρας,
μονολογώντας σαν καπετάνιοι βουλιαγμένης αρμάδας,
σημάδια πως ο κόσμος είναι μεγάλος.
Κι όμως αγάπησα τους δρόμους τους εδώ, αυτές τις κολόνες·
κι ας γεννήθηκα στην άλλη ακρογιαλιά κοντά
σε βούρλα και σε καλάμια νησιά
που είχαν νερό στην άμμο να ξεδιψάει
ο κουπολάτης, κι ας γεννήθηκα κοντά
στην θάλασσα που ξετυλίγω και τυλίγω στα δάχτυλα μου
σαν είμαι κουρασμένος-δεν ξέρω πια που γεννήθηκα.
Μένει ακόμα το κίτρινο απόσταγμα το καλοκαίρι
και τα χέρια σου γγίζοντας μέδουσες πάνω στο νερό
τα μάτια σου ξεσκεπασμένα ξαφνικά, τα πρώτα
μάτια του κόσμου, κι οι θαλασσινές σπηλιές·
πόδια γυμνά στο κόκκινο χώμα.
Μένει ακόμα ο ξανθός μαρμαρωμένος έφηβος το καλοκαίρι
λίγο αλάτι που στέγνωσε στη γούβα ενός βράχου
λίγες βελόνες πεύκου ύστερα από τη βροχή σκόρπιες και κόκκινες σα χαλασμένα δίχτυα.

Δεν τα καταλαβαίνω αυτά τα πρόσωπα δεν τα καταλαβαίνω
μιμούνται κάποτε το θάνατο κι έπειτα ξανά
φέγγουν με μια ζωή πυγολαμπίδας χαμηλή
με μια προσπάθεια περιορισμένη ανέλπιδη
σφιγμένη ανάμεσα σε δυο ρυτίδες
σε δυο τραπεζάκια καφενείου κηλιδωμένα
σκοτώνονται το ένα με τ’ άλλο λιγοστεύουν
κολλούν σα γραμματόσημα στα τζάμια
τα πρόσωπα της άλλης φυλής.
Περπατήσαμε μαζί μοιραστήκαμε το ψωμί και τον ύπνο
δοκιμάσαμε την ίδια πίκρα του αποχωρισμού
χτίσαμε με τις πέτρες που είχαμε τα σπίτια μας
πήραμε τα καράβια ξενιτευτήκαμε γυρίσαμε
βρήκαμε τις γυναίκες μας να περιμένουν
μας γνώρισαν δύσκολα, κανείς δε μας γνωρίζει.
Κι οι σύντροφοι φορέσαν τ’ αγάλματα φορέσαν τις γυμνές
άδειες καρέκλες του φθινοπώρου, κι οι σύντροφοι
σκοτώσανε τα πρόσωπα τους· δεν τα καταλαβαίνω.
Μένει ακόμα η κίτρινη έρημο το καλοκαίρι
κύματα της άμμου φεύγοντας ως τον τελευταίο κύκλο
ένας ρυθμός τυμπάνου αλύπητος ατελείωτος
μάτια φλογισμένα βουλιάζοντας μέσα στον ήλιο
χέρια με φερσίματα πουλιών χαράζοντας τον ουρανό
χαιρετώντας στίχους νεκρών σε στάση προσοχής
χαμένα σ’ ένα σημείο που δεν το ορίζω και με κυβερνά· τα χέρια σου γγίζοντας το ελεύθερο κύμα
Rachmaninov - The Sea and the Seagulls (Orchestrated Version)
http://www.youtube.com/watch?v=8FRmh41EZYM


*Kiriaki Chrysanidou

The Sea - Kahlil Gibran
In the still of the night
As man slumbers behind the folds,
the forest proclaims:
"I am the power
Brought by the sun from
The heart of the earth."
The sea remains quiet, saying to itself,
"I am the power."
The rock says,
"The ages erected me as a monument
Until the Judgment Day."
The sea remains silent saying to itself,
"I am the monument."
The wind howls
"I am strong,
I separate the heavens from the earth."
The sea remains quiet, saying to itself,
"The wind is mine."
The river says
"I am the pure water
That quenches the thirst of the earth."
The sea remains silent saying to itself,
"The river is mine."
The summit says,
"I stand high like a star
In the center of the sky."
The sea remains quiet saying to itself,
"The summit is mine."
The brain says,
"I am a ruler;
The world is in those who rule."'
The sea remains slumbering saying, in its sleep, "All is mine."

Debussy - La Mer
Claudio Abbado -
Lucerne Festival Orchestra
Debussy (Abbado) - La Mer

http://www.youtube.com/watch?v=Rsxmnt2wy4E&feature=related

“Live in the sunshine, swim the sea, drink the wild air.” -Ralph Waldo Emerson

"I need the sea because it teaches me." -Pablo Neruda

Glazunov: "The Sea", a Symphonic Fantasy, Op. 28
Evgeny Svetlanov, USSR Symphony Orchestra
Glazunov: "The Sea", a Symphonic Fantasy, Op. 28
http://www.youtube.com/watch?v=EF7KVvBKOXE



*Tanja Pavlovic

Piazzolla Verano Porteño - Summer - Sirius Torijano
http://www.youtube.com/watch?v=HtfXX9pRnVk&feature=youtu.be
ΟΛΑ ΤΑ ΠΗΡΕ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τ’ άγριο μαλλί σου στην τρικυμία
το ραντεβού μας η ώρα μία
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι
την εκκλησούλα με το καντήλι
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι με τα μισόλογα τα σβησμένα
τα καραβόπανα τα σχισμένα
Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια
όλα τα πήρε τα πήγε πέρα
τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.
Ο. Ελυτης

Στην σκληρη εποχη, που την καιει ο ηλιος, ο ανθρωπος και τα πουλια λιωνουν και πυρπολειται το πευκο. Ο κουκος αρχιζει να λαλει γλυκα, και αμεσως μετα το τρυγονι και η καρδερινα ακουγονται που τραγουδούν. Ο Ζεφυρος (Δυτικος ανεμος) φυσαει απαλα, αλλα ο Βοριας (Βορειος ανεμος) μπαινει ξαφνικα σε ενα συναγωνισμο με τον γείτονα του, και ο μικρος βοσκος κλαιει ακουγοντας την τρομερα απειλητικη καταιγιδα που ερχεται, αλλα και για την μοιρα του
Πρωτη κινηση: Allegro con moto
Antonio Vivaldi 4/12 - Summer, Allegro Non Molto
http://www.youtube.com/watch?v=KLoSk1pkEOw
Antonio Vivaldi 5/12 - Summer, Presto Adagio
Στα κουρασμνα του ακρα, η ξεκουραση αρνειται να βρει καταφυγιο απο τον φοβο της αστραπης, των φοβερων κεραυνων αλλα και του εξαγριωμενου πληθους των μελισσων και των κηφηνων

Δευτερη κινηση:
Adagio http://www.youtube.com/watch?v=6PWwur2oPRg&feature=fvw...

Antonio Vivaldi 6/12 - Summer, Presto
Δυστυχως, οι φοβοι του ειναι δικαιολογημενοι. Ο ουρανος με αστραπες και βροντες και οι ριπες απο χαλαζι ισοπεδωνουν τα περηφανα σταχυα

Τριτη κινηση:
Presto http://www.youtube.com/watch?v=FWdemE2FOvA&feature=related...



*Sofia Kouvari

Antonio Vivaldi Summer Presto
http://youtu.be/W1J0b58UF78 
ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ
Επεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω
Αφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μες την άμμο
Περάσαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιώ και τις ομπρέλες
Υστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δεν βρήκε το κοχύλι
Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να'ν'ηαγάπη για να πάω
Εφαγε η θάλασσα το βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο... ΟΔ.ΕΛΥΤΗΣ
Vivaldi Four Seasons Summer Sand Animation film Ferenc Cakó
http://youtu.be/go7wlUOC5dg

*Charo Escriva

El sueño de una noche de verano, Op 61 Mendelssohn nocturno OSEM Maurizio Colasanti Director
http://www.youtube.com/watch?v=HCIYJrc4ewI

*Marina Papachroni

ΟΝΕΙΡΟ ΣΤΟ ΚΥΜΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ
  “Ἤμην πτωχὸν βοσκόπουλον εἰς τὰ ὄρη. Δεκαοκτὼ ἐτῶν, καὶ δὲν ἤξευρα ἀκόμη ἄλφα. Χωρὶς νὰ τὸ ἠξεύρω, ἤμην εὐτυχής. Τὴν τελευταίαν φορὰν ὁποὺ ἐγεύθην τὴν εὐτυχίαν ἦτον τὸ θέρος ἐκεῖνο τοῦ ἔτους 187… Ἤμην ὡραῖος ἔφηβος, κ᾽ ἔβλεπα τὸ πρωίμως στρυφνόν, ἡλιοκαὲς πρόσωπόν μου νὰ γυαλίζεται εἰς τὰ ρυάκια καὶ τὰς βρύσεις, κ᾽ ἐγύμναζα τὸ εὐλύγιστον, ὑψηλὸν ἀνάστημά μου ἀνὰ τοὺς βράχους καὶ τὰ βουνά.
Debussy: La Mer (Valery Gergiev, London Symphony Orchestra)
http://youtu.be/ZoRSTRwGUSY
Claude Debussy: Nocturnes - Sirenes
http://youtu.be/33cpNZTkVIk
Sviatoslav Richter plays Ravel "Miroirs" (2/4)
http://youtu.be/sdiPuBbr1Dc
Ἡ τελευταία χρονιὰ ποὺ ἤμην ἀκόμη φυσικὸς ἄνθρωπος ἦτον τὸ θέρος ἐκεῖνο τοῦ ἔτους 187… Ἤμην ὡραῖος ἔφηβος, καστανόμαλλος βοσκός, κ᾽ ἔβοσκα τὰς αἶγας τῆς Μονῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ εἰς τὰ ὄρη τὰ παραθαλάσσια, τ᾽ ἀνερχόμενα ἀποτόμως διὰ κρημνώδους ἀκτῆς, ὕπερθεν τοῦ κράτους τοῦ Βορρᾶ καὶ τοῦ πελάγους. Ὅλον τὸ κατάμερον* ἐκεῖνο, τὸ καλούμενον Ξάρμενο*, ἀπὸ τὰ πλοῖα τὰ ὁποῖα κατέπλεον ξάρμενα ἢ ξυλάρμενα*, ἐξωθούμενα ἀπὸ τὰς τρικυμίας, ἦτον ἰδικόν μου.
Ἡ πετρώδης, ἀπότομος ἀκτή μου, ἡ Πλατάνα, ὁ Μέγας Γιαλός, τὸ Κλῆμα, ἔβλεπε πρὸς τὸν Καικίαν, καὶ ἦτον ἀναπεπταμένη πρὸς τὸν Βορρᾶν. Ἐφαινόμην κ᾽ ἐγὼ ὡς νὰ εἶχα μεγάλην συγγένειαν μὲ τοὺς δύο τούτους ἀνέμους, οἱ ὁποῖοι ἀνέμιζαν τὰ μαλλιά μου, καὶ τὰ ἔκαμναν νὰ εἶναι σγουρὰ ὅπως οἱ θάμνοι κ᾽ αἱ ἀγριελαῖαι, τὰς ὁποίας ἐκύρτωναν μὲ τὸ ἀκούραστον φύσημά των, μὲ τὸ αἰώνιον τῆς πνοῆς των φραγγέλιον.
  Ὅλα ἐκεῖνα ἦσαν ἰδικά μου. Οἱ λόγγοι, αἱ φάραγγες, αἱ κοιλάδες, ὅλος ὁ αἰγιαλός, καὶ τὰ βουνά. Τὸ χωράφι ἦτον τοῦ γεωργοῦ μόνον εἰς τὰς ἡμέρας ποὺ ἤρχετο νὰ ὀργώσῃ ἢ νὰ σπείρῃ, κ᾽ ἔκαμνε τρὶς τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, κ᾽ ἔλεγεν: «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, σπέρνω αὐτὸ τὸ χωράφι, γιὰ νὰ φᾶνε ὅλ᾽ οἱ ξένοι κ᾽ οἱ διαβάτες, καὶ τὰ πετεινὰ τ᾽ οὐρανοῦ, καὶ νὰ πάρω κ᾽ ἐγὼ τὸν κόπο μου!»
Britten : 4 Sea Interludes（Peter Grimes)
http://youtu.be/dSVlARTeWBE
Frank Bridge conducts: The Sea, orchestral suite (1910-11)
http://youtu.be/BZc4rSIqidM
Μίαν ἑσπέραν, καθὼς εἶχα κατεβάσει τὰ γίδια μου κάτω εἰς τὸν αἰγιαλόν, ἀνάμεσα εἰς τοὺς βράχους, ὅπου ἐσχημάτιζε χιλίους γλαφυροὺς κολπίσκους καὶ ἀγκαλίτσες τὸ κῦμα, ὅπου ἀλλοῦ ἐκυρτώνοντο οἱ βράχοι εἰς προβλῆτας καὶ ἀλλοῦ ἐκοιλαίνοντο εἰς σπήλαια· καὶ ἀνάμεσα εἰς τοὺς τόσους ἑλιγμοὺς καὶ δαιδάλους τοῦ νεροῦ, τὸ ὁποῖον εἰσεχώρει μορμυρίζον, χορεῦον μὲ ἀτάκτους φλοίσβους καὶ ἀφρούς, ὅμοιον μὲ τὸ βρέφος τὸ ψελλίζον, ποὺ ἀναπηδᾷ εἰς τὸ λῖκνόν του καὶ λαχταρεῖ νὰ σηκωθῇ καὶ νὰ χορεύσῃ εἰς τὴν χεῖρα τῆς μητρὸς ποὺ τὸ ἔψαυσε ― καθὼς εἶχα κατεβάσει, λέγω, τὰ γίδια μου διὰ ν᾽ «ἁρμυρίσουν» εἰς τὴν θάλασσαν, ὅπως συχνὰ ἐσυνήθιζα, εἶδα τὴν ἀκρογιαλιὰν ποὺ ἦτον μεγάλη χαρὰ καὶ μαγεία, καὶ τὴν «ἐλιμπίστηκα», κ᾽ ἐλαχτάρησα νὰ πέσω νὰ κολυμβήσω. Ἦτον τὸν Αὔγουστον μῆνα.
Delius - Sea Drift, after Walt Whitman (1903-04)
http://youtu.be/BeEC_nT4rsk
Hugo Alfvén (1872-1960) : Symphonie n°4 « Du Littoral » (1919) 1/4
http://youtu.be/Gj25vL8f4Ws
Ἐγύρισα ὀπίσω, κατέβην πάλιν τὸν κρημνόν, κ᾽ ἔφθασα κάτω εἰς τὴν θάλασσαν. Τὴν ὥραν ἐκείνην εἶχε βασιλέψει ὁ ἥλιος, καὶ τὸ φεγγάρι σχεδὸν ὁλόγεμον ἤρχισε νὰ λάμπῃ χαμηλά, ὣς δύο καλαμιὲς ὑψηλότερα ἀπὸ τὰ βουνὰ τῆς ἀντικρινῆς νήσου. Ὁ βράχος ὁ δικός μου ἔτεινε πρὸς βορρᾶν, καὶ πέραν ἀπὸ τὸν ἄλλον κάβον πρὸς δυσμάς, ἀριστερά μου, ἔβλεπα μίαν πτυχὴ ἀπὸ τὴν πορφύραν τοῦ ἡλίου, ποὺ εἶχε βασιλέψει ἐκείνην τὴν στιγμήν.
  Ἦτον ἡ οὐρὰ τῆς λαμπρᾶς ἁλουργίδος ποὺ σύρεται ὀπίσω, ἢ ἦτον ὁ τάπης, ποὺ τοῦ ἔστρωνε, καθὼς λέγουν, ἡ μάννα του, διὰ νὰ καθίσῃ νὰ δειπνήσῃ.
  Δεξιὰ ἀπὸ τὸν μέγαν κυρτὸν βράχον μου, ἐσχηματίζετο μικρὸν ἄντρον θαλάσσιον, στρωμένον μὲ ἄσπρα κρυσταλλοειδῆ κοχύλια καὶ λαμπρὰ ποικιλόχρωμα χαλίκια, ποὺ ἐφαίνετο πὼς τὸ εἶχον εὐτρεπίσει καὶ στολίσει αἱ νύμφαι τῶν θαλασσῶν. Ἀπὸ τὸ ἄντρον ἐκεῖνο ἤρχιζεν ἕνα μονοπάτι, διὰ τοῦ ὁποίου ἀνέβαινέ τις πλαγίως τὴν ἀπότομον ἀκρογιαλιάν, κ᾽ ἔφθανεν εἰς τὴν κάτω πόρταν τοῦ τοιχογυρίσματος τοῦ κὺρ Μόσχου, τοῦ ὁποίου ὁ ἕνας τοῖχος ἔζωνεν εἰς μῆκος ἑκατοντάδων μέτρων ὅλον τὸν αἰγιαλόν.
Ἐπέταξα ἀμέσως τὸ ὑποκάμισόν μου, τὴν περισκελίδα μου, κ᾽ ἔπεσα εἰς τὴν θάλασσαν. Ἐπλύθην, ἐλούσθην, ἐκολύμβησα ἐπ᾽ ὀλίγα λεπτὰ τῆς ὥρας. ᾘσθανόμην γλύκαν, μαγείαν ἄφατον, ἐφανταζόμην τὸν ἑαυτόν μου ὡς νὰ ἤμην ἓν μὲ τὸ κῦμα, ὡς νὰ μετεῖχον τῆς φύσεως αὐτοῦ, τῆς ὑγρᾶς καὶ ἁλμυρᾶς καὶ δροσώδους. Δὲν θὰ μοῦ ἔκανε ποτὲ καρδιὰ νὰ ἔβγω ἀπὸ τὴν θάλασσαν, δὲν θὰ ἐχόρταινα ποτὲ τὸ κολύμβημα, ἂν δὲν εἶχα τὴν ἔννοιαν τοῦ κοπαδιοῦ μου. Ὅσην ὑπακοὴν καὶ ἂν εἶχαν πρὸς ἐμὲ τὰ ἐρίφια, καὶ ἂν ἤκουον τὴν φωνήν μου διὰ νὰ καθίσουν ἥσυχα, ἐρίφια ἦσαν, δυσάγωγα καὶ ἄπιστα ὅσον καὶ τὰ μικρὰ παιδία. Ἐφοβούμην μήπως τινὰ ἀποσκιρτήσουν καὶ μοῦ φύγουν, καὶ τότε ἔπρεπε νὰ τρέχω νὰ τὰ ζητῶ τὴν νύκτα εἰς τοὺς λόγγους καὶ τὰ βουνὰ ὁδηγούμενος μόνον ἀπὸ τὸν ἦχον τῶν κωδωνίσκων τῶν τράγων! Ὅσον ἀφορᾷ τὴν Μοσχούλαν, διὰ νὰ εἶμαι βέβαιος, ὅτι δὲν θὰ μοῦ φύγῃ πάλιν, καθὼς μοῦ εἶχε φύγει τὴν ἄλλην φοράν, ὁπότε ὁ ἄγνωστος κλέπτης (ὢ νὰ τὸν ἔπιανα) τῆς εἶχε κλέψει, ὁ ἀνόητος, τὸν ἐπίχρυσον κωδωνίσκον μὲ τὸ κόκκινον περιδέραιον ἀπὸ τὸν λαιμόν, ἐφρόντισα νὰ τὴν δέσω μ᾽ ἕνα σχοινάκι εἰς τὴν ρίζαν ἑνὸς θάμνου ὀλίγον παραπάνω ἀπὸ τὸν βράχον, εἰς τὴν βάσιν τοῦ ὁποίου εἶχα ἀφήσει τὰ ροῦχά μου πρὶν ριφθῶ εἰς τὴν θάλασσαν.
Tōru Takemitsu: Toward the sea (1981)
http://youtu.be/j_JkZs1Ku9c
Sibelius - The Oceanides (Aallottaret), Op. 73
http://youtu.be/yGA867V2EvA
Sir Arnold Bax: The Garden of Fand (Part I)
http://youtu.be/3bll-Luf024
Τὴν στιγμὴν ἐκείνην, ἐνῷ ἔκαμα τὸ πρῶτον βῆμα, ἀκούω σφοδρὸν πλατάγισμα εἰς τὴν θάλασσαν, ὡς σώματος πίπτοντος εἰς τὸ κῦμα. Ὁ κρότος ἤρχετο δεξιόθεν, ἀπὸ τὸ μέρος τοῦ ἄντρου τοῦ κογχυλοστρώτου καὶ νυμφοστολίστου, ὅπου ἤξευρα, ὅτι ἐνίοτε κατήρχετο ἡ Μοσχούλα, ἡ ἀνεψιὰ τοῦ κὺρ Μόσχου, κ᾽ ἐλούετο εἰς τὴν θάλασσαν. Δὲν θὰ ἐρριψοκινδύνευα νὰ ἔλθω τόσον σιμὰ εἰς τὰ σύνορά της, ἐγὼ ὁ σατυρίσκος τοῦ βουνοῦ, νὰ λουσθῶ, ἐὰν ἤξευρα ὅτι ἐσυνήθιζε νὰ λούεται καὶ τὴν νύκτα μὲ τὸ φῶς τῆς σελήνης. Ἐγνώριζα ὅτι τὸ πρωί, ἅμα τῇ ἀνατολῇ τοῦ ἡλίου, συνήθως ἐλούετο.
  Ἔκαμα δύο-τρία βήματα χωρὶς τὸν ἐλάχιστον θόρυβον, ἀνερριχήθην εἰς τὰ ἄνω, ἔκυψα μὲ ἄκραν προφύλαξιν πρὸς τὸ μέρος τοῦ ἄντρου, καλυπτόμενος ὄπισθεν ἑνὸς σχοίνου καὶ σκεπόμενος ἀπὸ τὴν κορυφὴν τοῦ βράχου, καὶ εἶδα πράγματι ὅτι ἡ Μοσχούλα εἶχε πέσει ἀρτίως εἰς τὸ κῦμα γυμνή, κ᾽ ἐλούετο…
Sir Edward Elgar - Sea Pictures, Op. 37
http://youtu.be/DG9qAvIZxp0
A Sea Symphony, by Ralph Vaughan Williams (1872-1958) - 1. "A song for all seas, all ships"
http://youtu.be/xa_dtAWsZDc
Ἦτον ἀπόλαυσις, ὄνειρον, θαῦμα. Εἶχεν ἀπομακρυνθῆ ὣς πέντε ὀργυιὰς ἀπὸ τὸ ἄντρον, καὶ ἔπλεε, κ᾽ ἔβλεπε τώρα πρὸς ἀνατολάς, στρέφουσα τὰ νῶτα πρὸς τὸ μέρος μου. Ἔβλεπα τὴν ἀμαυρὰν καὶ ὅμως χρυσίζουσαν ἀμυδρῶς κόμην της, τὸν τράχηλόν της τὸν εὔγραμμον, τὰς λευκὰς ὡς γάλα ὠμοπλάτας, τοὺς βραχίονας τοὺς τορνευτούς, ὅλα συγχεόμενα, μελιχρὰ καὶ ὀνειρώδη εἰς τὸ φέγγος τῆς σελήνης. Διέβλεπα τὴν ὀσφύν της τὴν εὐλύγιστον, τὰ ἰσχία της, τὰς κνήμας, τοὺς πόδας της, μεταξὺ σκιᾶς καὶ φωτός, βαπτιζόμενα εἰς τὸ κῦμα. Ἐμάντευα τὸ στέρνον της, τοὺς κόλπους της, γλαφυρούς, προέχοντας, δεχομένους ὅλας τῆς αὔρας τὰς ριπὰς καὶ τῆς θαλάσσης τὸ θεῖον ἄρωμα. Ἦτον πνοή, ἴνδαλμα ἀφάνταστον, ὄνειρον ἐπιπλέον εἰς τὸ κῦμα· ἦτον νηρηίς, νύμφη, σειρήν, πλέουσα, ὡς πλέει ναῦς μαγική, ἡ ναῦς τῶν ὀνείρων…
Kathleen Ferrier / Chausson Poème de l'amour et de la mer (1/3)
http://youtu.be/-htU4iI4iO4
Philippe Gaubert (1879-1941) : Les Chants de la Mer, pour orchestre (1929) 1/2
http://youtu.be/8O_mXZ3Lx7o
Sir Granville Bantock - The Sea Reivers
http://youtu.be/vaPNLRygZmU
Καὶ ἐσκεπτόμην λίαν τεταραγμένος ἂν ἔπρεπε νὰ ριφθῶ εἰς τὴν θάλασσαν, μᾶλλον, διὰ νὰ ἔλθω εἰς βοήθειαν τῆς κόρης, ἢ νὰ τρέξω καὶ νὰ φύγω… Ἤρκει ἡ φυγή μου νὰ τῆς ἔδιδε μεγαλύτερον θάρρος ἢ ὅσον ἡ παραμονή μου καὶ τὸ τρέξιμόν μου εἰς βοήθειαν.
  Συγχρόνως τότε, κατὰ συγκυρίαν ὄχι παράδοξον, καθότι ὅλοι οἱ αἰγιαλοὶ καὶ αἱ θάλασσαι ἐκεῖναι ἐσυχνάζοντο ἀπὸ τοὺς ἁλιεῖς, μία βάρκα ἐφάνη νὰ προβάλλῃ ἀντικρύ, πρὸς τὸ ἀνατολικομεσημβρινὸν μέρος, ἀπὸ τὸν πέρα κάβον, τὸν σχηματίζοντα τὸ δεξιὸν οἱονεὶ κέρας τοῦ κολπίσκου. Ἐφάνη πλέουσα ἀργά, ἐρχομένη πρὸς τὰ ἐδῶ, μὲ τὰς κώπας· πλὴν ἡ ἐμφάνισίς της, ἀντὶ νὰ δώσῃ θάρρος εἰς τὴν κόρην, ἐπέτεινε τὸν τρόμον της.
  Ἀφῆκε δευτέραν κραυγὴν μεγαλυτέρας ἀγωνίας. Ἐν ἀκαρεῖ τὴν εἶδα νὰ βυθίζεται, καὶ νὰ γίνεται ἄφαντη εἰς τὸ κῦμα.
  Δὲν ἔπρεπε τότε νὰ διστάσω. Ἡ βάρκα ἐκείνη ἀπεῖχεν ὑπὲρ τὰς εἴκοσιν ὀργυιάς, ἀπὸ τὸ μέρος ὅπου ἠγωνία ἡ κόρη, ἐγὼ ἀπεῖχα μόνον πέντε ἢ ἓξ ὀργυιάς. Πάραυτα, ὅπως ἤμην, ἐρρίφθην εἰς τὴν θάλασσαν, πηδήσας μὲ τὴν κεφαλὴν κάτω, ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ βράχου.
  Τὸ βάθος τοῦ νεροῦ ἦτον ὑπὲρ τὰ δύο ἀναστήματα. Ἔφθασα σχεδὸν εἰς τὸν πυθμένα, ὁ ὁποῖος ἦτο ἀμμόστρωτος, ἐλεύθερος βράχων καὶ πετρῶν, καὶ δὲν ἦτο φόβος νὰ κτυπήσω. Πάραυτα ἀνέδυν καὶ ἀνῆλθον εἰς τὸν ἀφρὸν τοῦ κύματος.
  Ἀπεῖχον τώρα ὀλιγώτερον ἢ πέντε ὀργυιὰς ἀπὸ τὸ μέρος τοῦ πόντου, ὅπου ἐσχηματίζοντο δῖναι καὶ κύκλοι συστρεφόμενοι εἰς τὸν ἀφρὸν τῆς θαλάσσης, οἱ ὁποῖοι θὰ ἦσαν ὡς μνῆμα ὑγρὸν καὶ ἀκαριαῖον διὰ τὴν ἀτυχῆ παιδίσκην· τὰ μόνα ἴχνη τὰ ὁποῖα ἀφήνει ποτὲ εἰς τὴν θάλασσαν ἀγωνιῶν ἀνθρώπινον πλάσμα!… Μὲ τρία στιβαρὰ πηδήματα καὶ πλευσίματα, ἐντὸς ὀλίγων στιγμῶν, ἔφθασα πλησίον της…
  Εἶδα τὸ εὔμορφον σῶμα νὰ παραδέρνῃ κάτω, πλησιέστερον εἰς τὸν βυθὸν τοῦ πόντου ἢ εἰς τὸν ἀφρὸν τοῦ κύματος, ἐγγύτερον τοῦ θανάτου ἢ τῆς ζωῆς· ἐβυθίσθην, ἥρπασα τὴν κόρην εἰς τὰς ἀγκάλας μου, καὶ ἀνῆλθον.
  Καθὼς τὴν εἶχα περιβάλει μὲ τὸν ἀριστερὸν βραχίονα, μοῦ ἐφάνη ὅτι ᾐσθάνθην ἀσθενῆ τὴν χλιαρὰν πνοήν της εἰς τὴν παρειάν μου. Εἶχα φθάσει ἐγκαίρως, δόξα τῷ Θεῷ!… Ἐντούτοις δὲν παρεῖχε σημεῖα ζωῆς ὁλοφάνερα… Τὴν ἐτίναξα μὲ σφοδρὸν κίνημα, αὐθορμήτως, διὰ νὰ δυνηθῇ ν᾽ ἀναπνεύσῃ, τὴν ἔκαμα νὰ στηριχθῇ ἐπὶ τῆς πλάτης μου, καὶ ἔπλευσα, μὲ τὴν χεῖρα τὴν δεξιὰν καὶ μὲ τοὺς δύο πόδας, ἔπλευσα ἰσχυρῶς πρὸς τὴν ξηράν. Αἱ δυνάμεις μου ἐπολλαπλασιάζοντο θαυμασίως.
  ᾘσθάνθην ὅτι προσεκολλᾶτο τὸ πλάσμα ἐπάνω μου· ἤθελε τὴν ζωήν της· ὤ! ἂς ἔζη, καὶ ἂς ἦτον εὐτυχής. Κανεὶς ἰδιοτελὴς λογισμὸς δὲν ὑπῆρχε τὴν στιγμὴν ἐκείνην εἰς τὸ πνεῦμά μου. Ἡ καρδία μου ἦτο πλήρης αὐτοθυσίας καὶ ἀφιλοκερδείας. Ποτὲ δὲν θὰ ἐζήτουν ἀμοιβήν!
Anton Rubinstein Symphony No 2 "Ocean" Op 42 I. Moderato Assai (1/10)
http://youtu.be/RJCtf9-ywcI
Iannis Xenakis - La legende d'éer.avi
http://youtu.be/V_XLDgkn9v8
Ἡ Μοσχούλα ἔζησε, δὲν ἀπέθανε. Σπανίως τὴν εἶδα ἔκτοτε, καὶ δὲν ἠξεύρω τί γίνεται τώρα, ὁπότε εἶναι ἁπλῆ θυγάτηρ τῆς Εὔας, ὅπως ὅλαι.
  Ἀλλ᾽ ἐγὼ ἐπλήρωσα τὰ λύτρα διὰ τὴν ζωήν της. Ἡ ταλαίπωρος μικρή μου κατσίκα, τὴν ὁποίαν εἶχα λησμονήσει πρὸς χάριν της, πράγματι «ἐσχοινιάσθη»· περιεπλάκη κακὰ εἰς τὸ σχοινίον, μὲ τὸ ὁποῖον τὴν εἶχα δεμένην, καὶ ἐπνίγη!… Μετρίως ἐλυπήθην, καὶ τὴν ἔκαμα θυσίαν πρὸς χάριν της.
Κ᾽ ἐγὼ ἔμαθα γράμματα, ἐξ εὐνοίας καὶ ἐλέους τῶν καλογήρων, κ᾽ ἔγινα δικηγόρος… Ἀφοῦ ἐπέρασα ἀπὸ δύο ἱερατικὰς σχολάς, ἦτον ἑπόμενον!
  Τάχα ἡ μοναδικὴ ἐκείνη περίστασις, ἡ ὀνειρώδης ἐκείνη ἀνάμνησις τῆς λουομένης κόρης, μ᾽ ἔκαμε νὰ μὴ γίνω κληρικός; Φεῦ! ἀκριβῶς ἡ ἀνάμνησις ἐκείνη ἔπρεπε νὰ μὲ κάμῃ νὰ γίνω μοναχός.
Ὀρθῶς ἔλεγεν ὁ γηραιὸς Σισώης ὅτι «ἂν ἤθελαν νὰ μὲ κάμουν καλόγερον, δὲν ἔπρεπε νὰ μὲ στείλουν ἔξω ἀπὸ τὸ μοναστήρι…» Διὰ τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς μου ἤρκουν τὰ ὀλίγα ἐκεῖνα κολλυβογράμματα, τὰ ὁποῖα αὐτὸς μὲ εἶχε διδάξει, καὶ μάλιστα ἦσαν καὶ πολλά!…
  Καὶ τώρα, ὅταν ἐνθυμοῦμαι τὸ κοντὸν ἐκεῖνο σχοινίον, ἀπὸ τὸ ὁποῖον ἐσχοινιάσθη κ᾽ ἐπνίγη ἡ Μοσχούλα, ἡ κατσίκα μου, καὶ ἀναλογίζωμαι τὸ ἄλλο σχοινίον τῆς παραβολῆς, μὲ τὸ ὁποῖον εἶναι δεμένος ὁ σκύλος εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ ἀφέντη του, διαπορῶ μέσα μου ἂν τὰ δύο δὲν εἶχαν μεγάλην συγγένειαν, καὶ ἂν δὲν ἦσαν ὡς «σχοίνισμα κληρονομίας» δι᾽ ἐμέ, ὅπως ἡ Γραφὴ λέγει.
  Ὤ! ἂς ἤμην ἀκόμη βοσκὸς εἰς τὰ ὄρη!…”
Valery Gergiev conducts Rimsky's Scheherazade - The sea and Sindbad's ship
http://youtu.be/kH7Z4FCu8GI
Frank Bridge The Sea Moonlight orchestral version
http://youtu.be/rml6gppnnho

*De Profundis Ya

ΣΕΦΕΡΗΣ - ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ (απόσπασμα)

Ὁ μεγαλύτερος ἥλιος ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ
κι ἀπὸ τὴν ἄλλη τὸ νέο φεγγάρι
ἀπόμακρα στὴ μνήμη σὰν ἐκεῖνα τὰ στήθη.
Ἀνάμεσό τους χάσμα τῆς ἀστερωμένης νύχτας
κατακλυσμὸς τῆς ζωῆς.
Τ᾿ ἄλογα στ᾿ ἁλώνια
καλπάζουν καὶ ἱδρώνουν
πάνω σὲ σκόρπια κορμιά.
Ὅλα πηγαίνουν ἐκεῖ
καὶ τούτη ἡ γυναῖκα
ποὺ τὴν εἶδες ὄμορφη, μιὰ στιγμὴ
λυγίζει δὲν ἀντέχει πιὰ γονάτισε.
Ὅλα τ᾿ ἀλέθουν οἱ μυλόπετρες καὶ γίνουνται ἄστρα.
  Παραμονὴ τῆς μακρύτερης μέρας.
Darius Milhaud: Concertino d'Été op.311 (1951)
http://www.youtube.com/watch?v=-WNAOwiKvk0&feature=share
Aleksander Glazunov.The Seasons.Summer.
http://www.youtube.com/watch?v=_bcQjC0hyco&feature=my_liked_videos&list=LLFMOzDHUrXnYBK1wL74-m_w
Πάει καιρός που ακούστηκεν η τελευταία βροχή
Πάνω από τα μυρμήγκια και τις σαύρες
Τώρα ο ουρανός καίει απέραντος
Τα φρούτα βάφουνε το στόμα τους
Της γης οι πόροι ανοίγουνται σιγά σιγά
Και πλάι απ' το νερό που στάζει συλλαβίζοντας
Ένα πελώριο φυτό κοιτάει κατάματα τον ήλιο!
Ποιος είναι αυτός που κείτεται στις πάνω αμμουδιές
Ανάσκελα φουμέρνοντας ασημοκαπνισμένα ελιόφυλλα
Τα τζιτζίκια ζεσταίνονται στ' αυτιά του
Τα μυρμήγκια δουλεύουνε στο στήθος του
Σαύρες γλιστρούν στη χλόη της μασχάλης
Κι από τα φύκια των ποδιών του αλαφροπερνά ένα κύμα
Σταλμένο απ' τη μικρή σειρήνα που τραγούδησε:
Ω σώμα του καλοκαιριού γυμνό καμένο
Φαγωμένο από το λάδι κι από το αλάτι
Σώμα του βράχου και ρίγος της καρδιάς
Μεγάλο ανέμισμα της κόμης λυγαριάς
Άχνα βασιλικού πάνω από το σγουρό εφηβαίο
Γεμάτο αστράκια και πευκοβελόνες
Σώμα βαθύ πλεούμενο της μέρας!
Έρχονται σιγανές βροχές ραγδαία χαλάζια
Περνάν δαρμένες οι στεριές στα νύχια του χιονιά
Που μελανιάζει στα βαθιά μ' αγριεμένα κύματα
Βουτάνε οι λόφοι στα πηχτά μαστάρια των νεφών
Όμως και πίσω απ' όλα αυτά χαμογελάς ανέγνοια
Και ξαναβρίσκεις την αθάνατη ώρα σου
Όπως στις αμμουδιές σε ξαναβρίσκει ο ήλιος Όπως μες στη γυμνή σου υγεία ο ουρανός.

Απόσπασμα απο το ποίημα "Ήλιος ο πρώτος" του Ο.Ελύτη Σώμα του καλοκαιριού


*Despoina Stavrakaki

Mendelssohn - Fantasy on the irish song The last rose of summer opus 15 - Antonio Formaro
http://youtu.be/x27Y75OyGy4
Ravel: Miroirs III. Une Barque sur L'Ocean (André Laplante)
http://youtu.be/bTYUyDjVCRU

*Sofia Chamantne

♫♪ Η Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής καθιερώθηκε το 1982 με πρωτοβουλία του, τότε, Γάλλου υπουργού πολιτισμού Ζακ Λανγκ (Jack Lang), του Γαλλικού Υπουργείου Πολιτισμού και την αιγίδα του Δήμου του Παρισιού. Η Γιορτή της Μουσικής, από το 1985, εξαπλώθηκε έξω από τα Γαλλικά σύνορα και η Αθήνα, 1η Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης, με πρωτοβουλία της Μελίνας Μερκούρη, ήταν η πρώτη πόλη στην οποία η Γιορτή πραγματοποιήθηκε εκτός Γαλλίας. Σήμερα η Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής είναι ένα ευρωπαϊκό γεγονός, που διεξάγεται στις 21 Ιουνίου κάθε χρόνο σε 22 χώρες της Ευρώπης. Χαρείτε τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου ακούγοντας αγαπημένες μελωδίες!! ♪♫♪♫
Part 1: Alicia de Larrocha, Nights in the Gardens of Spain -RIP (Descansa en paz)
http://youtu.be/pgy0d2lJv9M
Part 2: Alicia de Larrocha, Nights in the Gardens of Spain, RIP (Descansa en paz):
http://youtu.be/ZaDi9mB1qFg
Part 3: Alicia de Larrocha, Nights in the Gardens of Spain, RIP (Descansa en paz):
http://youtu.be/TY8o6_7G_Uk


*Aglaia Raptou

Antonio Vivaldi - "Summer" from four seasons
http://www.youtube.com/watch?v=g65oWFMSoK0&sns=fb

*Babis Kanas

Carl Nielsen - Helios Overture, Op. 17
http://www.youtube.com/watch?v=0jikeQdzv3s&feature=share
A 1903 concert overture by Danish composer Carl Nielsen (1865-1931). Nielsen composed this work while staying in Athens with his wife, a sculptor who was working on reproductions of ancient art in the Acropolis Museum. Nielsen described this overture, which depicts the sun rising above the Aegean Sea, as follows: "Silence and darkness, The sun rises with a joyous song of praise, It wanders its golden way and sinks quietly into the sea."

 Εἶναι τότε ποὺ πρέπει νὰ κλείνω τὰ στόρια γιὰ νὰ μὴν ξυπνάω ἀπ᾽τὶς 6... Ἀλλὰ καὶ ποὺ ὁ Σκορπιὸς ἀνεβαίνει νωρίς -νωρίς καὶ ξέρουμε πὼς ἔχουμε κὰπου ἕνα - ἑνάμισυ μῆνα νὰ χαροῦμε αὐτὸ ποὺ νοεῖται ὥς ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!