PAUL KLEE, POEM

Επιμέλεια: De Profundis Ya

O Paul Klee με το βιολί του (έξω δεξιά) σε κουϊντέτο εγχόρδων, σε στούντιο ζωγραφικής στο Μόναχο το 1900. Είναι η μοναδική φωτογραφία με το βιολί του και βρίσκεται στο Zentrum Paul Klee, στη Βέρνη.

Ξέρω καλά
αυτή την τέχνη,
τη μουσική της άρπας,
την τέχνη αυτή
της εσωτερικής αντήχησης.

Γνωρίζω το ήθος που ταιριάζει
σ΄αυτές τις σφαίρες.

Εξίσου καλά γνωρίζω
το μουσικό βασίλειο του πάθους-
μπορώ ανέτως να επινοήσω
την ταιριαστή ζωγραφική αναλογία.

Αλλά προς το παρόν
τίποτε απ΄αυτά δεν μου χρειάζεται.
Αντιθέτως,
θά 'πρεπε να ΄μαι απλός
ωσάν μικρό
και λαϊκό τραγούδι:
άδολα αισθησιακός, αφελής
κι ανοιχτομάτης.

Το ήθος μπορεί να περιμένει-
γιατί να βιάζομαι;
Το πάθος ξεπερνιέται-
γιατί να εγκαταλείψω τις χαρές
του κόσμου τούτου;

Μιά έννοια έχω μόνο:
να επανορθώσω,
να διορθώσω τα καθέκαστα
του παρελθόντος χρόνου-
"πρέπει!"

Ποίημα του Paul Klee, που εκτός από ζωγράφος ήταν και ποιητής και άριστος βιολιστής. Έπαιζε τακτικά σε κουαρτέτα (Beethoven, Brahms, Mendelssohn, Mozart) όπως επίσης και σε ορχήστρα της Βέρνης, κάνοντας περιοδίες σε γειτονικές πόλεις (1902–6). Με τη γυναίκα του Λίλλυ έπαιζαν μαζί κομμάτια για βιολί και πιάνο. Το 1920 έδωσαν κονσέρτα για την υποστήριξη του Bauchaus.

Ελεύθερη απόδοση του ποιήματος: Σ.Ηλιόπουλος

Fantaisie for solo harp op.95 - Camille Saint-Saëns