Η ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΠΙΑΝΙΣΤΩΝ

Επιμέλεια: De Porfundis Ya
10/12/2013


Απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Η λέσχη των νέων πιανιστών" του Ketil Bjornstad, 
Εκδόσεις Πόλις

Κάθομαι στο πιάνο. Αυχένας στητός, ώμοι πίσω.
Έχω αρχίσει να παίζω. Ναι, έχει δίκιο, σκέφτομαι, ενώ ξεκινώ απρόθυμα το «Πένθιμο εμβατήριο» της Σονάτας αρ. 2 σε σι ύφεση ελάσσονα του Σοπέν.
Όλη η σύνθεση είναι περίπλοκη, μια κόλαση από άποψη τεχνικής.
Δεν έχω ιδέα γιατί την επέλεξα- ίσως επειδή κρύβει πολλή επιθετικότητα.
Τίποτα δεν κρατάει για πάντα, εκτός από το «Πένθιμο εμβατήριο».
Όλα είναι εφήμερα. Αρχικά, συναισθήματα θυελλώδη. Έπειτα θλίψη.
Και τελικά φαντάσματα. Ένα θλιμμένο μουσικό κομμάτι, σκέφτομαι.
Εντελώς ακατάλληλο για νέους. Κι όμως κάθομαι εδώ, στο Μπεζεντόρφερ της Σέλμας Λύνγκε, έτοιμος να του δοθώ ολόψυχα, και να της δείξω τι μπορώ να καταφέρω. Και ίσως τελικά τούτη η σονάτα να μην είναι και τόσο ατυχής επιλογή, αφού αντανακλά ακριβώς αυτό που είμαι τώρα: ασταθής, ανήσυχος, καταδικασμένος.
Ολοκλήρωσα κάποια δύσκολα μέρη. Έκανα μερικά λάθη στο σκέρτσο εξαιτίας του άγχους μου. Ξεκινώντας το «Εμβατήριο» επιλέγω ένα μέτριο τέμπο, αφού δεν βρίσκω λόγο να φτάσω στα άκρα.
Τότε η Σέλμα Λυνγκε σηκώνεται από το κάθισμά της. Απομακρύνεται διακριτικά από το πιάνο, σημάδι ότι δεν πρέπει να σταματήσω να παίζω. Στέκεται ακριβώς πίσω μου. Αισθάνομαι ξαφνικά τα χέρια της στους ώμους μου, εκεί που βρίσκονται οι τεντωμένοι μύες. Σκύβει.
«Συνέχισε, Άξελ», ψιθυρίζει.
Κάνω ό,τι μου λέει, συνεχίζω. Μου κάνει απαλό μασάζ στους ώμους.
«Δεν το αισθάνεσαι; Πιο αργά, Άξελ. Τράβα το. Προσπάθησε να βρεις το ρυθμό».
Ο ρυθμός βρίσκεται στα δάχτυλά της. Τώρα καταλαβαίνω τι εννοεί. Πραγματικά έτσι το θέλει; Αναρωτιέμαι. Τόσο αργά; Τραβάω το τέμπο, λίγο λίγο. Με ένα εντυπωσιακό ριταρντάντο που δεν το κάνει σχεδόν κανείς, εκτός από ένα παράξενο αμερικανικό συγκρότημα που ονομάζεται The Doors. Είναι σαν να βουλιάζω σ έναν άλλο κόσμο, έναν αισθησιακό και υπερευαίσθητο κόσμο, όπου κάθε νότα έχει την αξία της. Ωστόσο, ακόμα και εγώ, που τόσα χρόνια επέλεγα τη βραδύτητα, ποτέ δεν είχα τολμήσει να ερμηνεύσω ένα κομμάτι τόσο αργά όσο τώρα.
«Πιο αργά, Άξελ».
Ακόμα πιο αργά; Τώρα καταλαβαίνω ότι έχει δίκιο, ότι ο ρυθμός αποκαθίσταται νότα τη νότα ανάμεσα στις παύσεις, καθώς η μουσική προχωρά. Ποτέ δεν είχα ξανακούσει έτσι το «Πένθιμο εμβατήριο» του Σοπέν. Και είμαι εγώ αυτός που το παίζει.

«Τώρα παίξε για τη πεθαμένη μαμά σου , ή παίξε για την Άνια Σκουγκ. Σκέψου ότι είναι κάτι που θες να πεις σε κάποιον που σου είναι πολύτιμος, και χωρίς τον οποίο δεν μπορείς να ζήσεις. Ανάμεσα στο ακροατήριο βρίσκεται πάντα ένας τέτοιος άνθρωπος. Και ταυτόχρονα να σκέφτεσαι: Είναι η τελευτάια φορά που παίζω πιάνο, είναι η τελευταία φορά που ακούω μουσική. Πρέπει να τα δίνεις όλα, να μην καταπιέζεις ποτέ τα συναισθήματά σου, να είσαι πάντα γεννοιόδωρος, ακόμα και όταν συγκρατείσαι».
Συνεχίζω να παίζω………..
Τώρα μ αφήνει να παίξω εντελώς μόνος. Το «Εμβατήριο» βρήκε τη μορφή που του αρμόζει. Τι τεράστια θλίψη, συλλογίζομαι τρομαγμένος. Τι απώλεια. Και δεν ξέρω καν τι έχω χάσει.
Ξέρω μόνο πως η μουσική θα μου το επιστρέψει.