ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Επιμέλεια: Mina Dakou
2/11/2014


ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ WOLFGANG AMADEUS
(Οδυσσέας Ελύτης : τα μικρά έψιλον)

Κυριολεκτικά και μεταφορικά, μια "περίοδος Mozart" επανέρχεται κατά καιρούς στη ζωή μου.
Να τι εννοώ: κάποτε για δυό ή τρεις εβδομάδες, αισθάνομαι κάθε μέρα την ακατανίκητη ανάγκη ν' ακούω κομμάτια του Σαλτσβουργιανού συνθέτη, κυριότατα σονάτες ή κοντσέρτα του για βιολί και πιάνο.
Κάποτε πάλι, χωρίς διόλου ν' ανάγομαι ουσιαστικά σ' αυτά, αισθάνομαι τη ζωή μου να παίρνει το βάρος-θάπρεπε να πω την "έλλειψη βάρους"-που έχει η μουσική του. Και αυτό σε τέτοιο σημείο, που να σπάει στο τέλος το κέλυφος της αναγάλλιας, για να μου απομένει αόριστα η πικρή γεύση που έχει ο πυρήνας ο κρυμμένος στο βάθος της, όπως άλλωστε στο βάθος κάθε ανθρώπινης αλήθειας.
Επειδή σ' ένα τέτοιο βάθος είναι που τα συμβατικά χωρίσματα δεν αντέχουν, υποχωρούν, σα να σου λένε: η ζωή μία είναι, και είναι αυτή. Ό,τι ακριβώς λένε όλα τα μεγάλα έργα.

Είμαι στον τομέα της μουσικής μάλλον ένας "αναλφάβητος".
Την "επίσκεψη του αγγέλου"την είχα δεχθεί ανέκαθεν από την οπτική οδό, είτε είχα να κάνω με πίνακες είτε με ποιήματα.Ποτέ όμως από κάποιο άκουσμα, εξόν κι αν ήταν από νερά που τρέχουν κρυμμένα σε μια ρεματιά.
Τώρα που το σκέφτομαι, αλήθεια, η διαφορά δεν είναι μεγάλη.
Νερά τρέχουν και στο Mozart, μόνο ότι εκεί κατεβαίνουν από παγετώνες με κυανή και ρόδινη ανταύγεια, που λιώνουν σιγά σιγά κάτω από τη διαρκή άνοιξη της ψυχής του.
Ελευθερωμένα τα νερά κατρακυλούν, πηδούν, παίζουν κείνο που'χανε μάθει πολύ σιμά στον ουρανό.
Να γιατί λέω πως, όσο νάναι, ψαύεις κι από λιγάκι Θεό κάθε φορά που ακούς, όσα το παιδί εκείνο άκουσε με τα δάχτυλα στα πλήκτρα κι έσπευσε να μας τα εκμυστηρευτεί μια για πάντα.  

Ευλογημένη ώρα!
Δεν επιτρέπεται να τη σκοτώνουμε οι άλλοι εμείς με την κριτική μας σκέψη. Αν έχουμε μυαλό αλλά μόνον αυτό, χαθήκαμε.
Προτού συλλάβουμε το υπερβατικό, θα βλέπουμε να παρεμβάλλεται το ιστορικό γεγονός, πάει να πει τ' αυτιά μας θ' αλληθωρίζουν.
Και δεν υπάρχει κατάρα μεγαλύτερη από το ν' ακούς κελαηδητά κι ο νους να πηγαίνει στο δαιμονικό μηχανισμό της ζωής, που δε ζητάει παρά τη διαιώνισή του...
Οι βιογράφοι του αδυνατούν να κατανοήσουν ότι μόνον για τα μικρής κλίμακας πνεύματα ισχύει ο νόμος του αυτοβιογραφικού συσχετισμού, ενώ, αντίθετα για κάποιον που πραγματικά αισθάνεται ότι του έχει δοθεί μια γεμάτη από μηνύματα, υψηλή αποστολή, ο τρόπος που ζει κι ερωτεύεται, η πενία ή τα πλούτη του, οι δόξες ή οι πικρίες του δεν αποτελούν παρά το υπηρετικό προσωπικό, που απλώς του συγυρίζει λιγότερο ή περισσότερο καλά την κατοικία της έκφρασής του.

 Eίναι τόσο βαθυστόχαστος και ταυτόχρονα γλαφυρός κι έτσι ζωσμένος με την ποίηση, που ανατρέχω συχνά και στα πεζά του, μια φρέσκια πνοή ανέμου στον καιρό των εκπτώσεων που διανύουμε.....

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥΤΟ από το ίδιο κείμενο...
Ο επαρκής ακροατής "μεταφράζει".
Αν είναι Λάπωνας ή Νικαραγουανός, και βέβαια δεν θα βλέπει, ούτε στο πιο στοιχειώδες μενουέτο, κόμισσες που στροβιλίζονται στα γυαλιστερά δάπεδα και υποκλίσεις με χειροφιλήματα.
Που σημαίνει ότι από το μέρος μου κι εγώ, στη γλώσσα τη μεσογειακή, ξαναβρίσκω το μπαρόκ του Σάλτσμπουργκ να είναι ιωνικό και τους κήπους του Σαίνμπρουν "ανθούν πέλαγος".
Το σκοτεινό απόθεμα της καρδιάς μας το σηκώνουν και το παν, με άπειρα χαριτωμένα σκιρτήματα, οι πιο διάφανες, οι πιο στιλπνές κόρες, τεντώνοντας την αριστερή κνήμη προς τα πίσω και το δεξί χέρι προς τα εμπρός, τα μαλλιά καμπυλωμένα σε πολλαπλές χρυσίζουσες σχίζες, τα στήθη όρθια και αναντίρρητα.
Αυτό είναι το αντισήκωμα που λαβαίνει από καθετί με το ξίφος της η Ομορφιά και που εμείς το συνειδητοποιούμε κάθε φορά που για λογαριασμό των άλλων ο ένας, ο ταγμένος να ξυπνήσει μέσα της μεδουσικούς μαγνητισμούς, υπάρξει.
Για μας ο Wolfgang Amadeus Mozart υπήρξε.
Να του φιλούμε τα χέρια στον αιώνα τον άπαντα!!!