Ακούτε Κλασική Μουσική;: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

44ο ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΓΥΝΑΙΚΑ

8/3/2014

Επιλογή έργων

από μέλη της ομάδας

"Ακούτε Κλασική Μουσική; Εγώ ακούω."

Christos Sipsis

De Profundis Ya

Γιῶργος Σαραντάρης
Ἦταν γυναῖκα ἦταν ὄνειρο ἤτανε καὶ τὰ δυὸ
Ὁ ὕπνος μ᾿ ἐμπόδιζε νὰ τὴ δῶ στὰ μάτια
Ἀλλὰ τῆς φιλοῦσα τὸ στόμα τὴν κράταγα
Σὰν νὰ ἦταν ἄνεμος καὶ νὰ ἦταν σάρκα
Μοῦ ῾λεγε πὼς μ᾿ ἀγαποῦσε ἀλλὰ δὲν τὸ ἄκουγα καθαρὰ
Μοῦ ῾λεγε πὼς πονοῦσε νὰ μὴ ζεῖ μαζί μου
Ἦταν ὠχρὴ καὶ κάποτε ἔτρεμα γιὰ τὸ χρῶμα της
Κάποτε ἀποροῦσα νιώθοντας τὴν ὑγεία της σὰν δική μου ὑγεία
Ὅταν χωρίζαμε ἤτανε πάντοτε νύχτα
Τ᾿ ἀηδόνια σκέπαζαν τὸ περπάτημά της
ἔφευγε καὶ ξεχνοῦσα πάντοτε τὸν τρόπο τῆς φυγῆς της
Ἡ καινούρια μέρα ἄναβε μέσα μου προτοῦ ξημερώσει
Ἦταν ἥλιος ἦταν πρωὶ ὅταν τραγουδοῦσα
Ὅταν μόνος μου ἔσκαβα ἕνα δικό μου χῶμα
Καὶ δὲν τὴ σκεφτόμουνα πιὰ ἐκείνη

Elpida Nousa

Κική Δημουλά "Άγαλμα γυναίκας με δεμένα τα χέρια"

Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε προσφωνώ γυναίκα κατευθείαν.
Στολίζεις κάποιο πάρκο. Από μακριά εξαπατάς.
Θαρρεί κανείς πως έχεις ελαφρά ανακαθίσει
να θυμηθείς ένα ωραίο όνειρο που είδες,
πως παίρνεις φόρα να το ζήσεις.
Από κοντά ξεκαθαρίζει τ’ όνειρο:
δεμένα είναι πισθάγκωνα τα χέρια σου
μ’ ένα σχοινί μαρμάρινο
κ’ η στάση σου είναι η θέλησή σου
κάτι να σε βοηθήσει να ξεφύγεις
την αγωνία του αιχμαλώτου.
Έτσι σε παραγγείλανε στο γλύπτη: αιχμάλωτη.
Δεν μπορείς ούτε μια βροχή να ζυγίσεις στο χέρι σου,
ούτε μια ελαφριά μαργαρίτα.
Δεμένα είναι τα χέρια σου.
Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα
εγώ σε προσφωνώ γυναίκα αμέσως.
Όχι γιατί γυναίκα σε παρέδωσε
στο μάρμαρο ο γλύπτης κι υπόσχονται οι γοφοί σου
ευγονία αγαλμάτων,καλή σοδειά ακινησίας.
Για τα δεμένα χέρια σου, που έχεις
όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω,σε λέω γυναίκα.
Σε λέω γυναίκα,γιατί είσαι αιχμάλωτη.

De Profundis Ya

Πριν απ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ τον έρωτα Έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί,
Γυναίκα
Ο. Ελύτης

Nikolaos Ahtaris

Myrto Zacharopoulou

Dafni Asteriou

Gianni Christopoulos

Maria Klida

Mina Dakou

"Μία γυναίκα έκατσε στο σκοτάδι,
έκλαψε πολύ,
πένθησε τον θάνατο,
έπειτα την ζωή,
το μάταιο,
την άδεια παλάμη,
το πέλμα της περηφάνιας,
μέτρησε τα κόκαλα όλα,
τα δόντια που σφίγγονται,
τα χείλη τα σφαλιστά,
της σάρκας την πληγή,
το στήθος που δεν τάισε στόμα,
την ωδή ατραγούδιστη,
τον πάγο στο αίμα,
την ρωγμή που άφησε το μαχαίρι,
πένθησε ακόμη τους τοίχους της φυλακής της,
με γοερό κλάμα...
-Πένθησε, πένθησε....
-Πένθησε χρόνια...
-"Έπειτα στον τελικό σπασμό στην ανεπαίσθητη θρόμβωση,
τίναξε το φόρεμα, έπειτα τίναξε την σκόνη απο το βήμα,
τίναξε το πρόσωπο της στον ουρανό και βγήκε στον ήλιο...."-VENNIS MAK