Επιμέλεια:
"Vier ernste Gesange" (Four Serious Songs)
"To fully appreciate the importance of these immortal songs for today, one must hear them in the mind, and not just with the senses (ears)"
Getting Brahms' Idea Across in
"Vier Ernste Gesaenge"
(Four Serious Songs)
by Lyndon H. LaRouche, Jr.
August, 2002
http://www.schillerinstitute.org/lar_related/2002/lar_brahms_8-02.html#english
Α.
(Στην πραγματικότητα) αυτός ο κύκλος τραγουδιών είναι το κύκνειο άσμα του Brahms.
"Τον Μάρτιο του 1896, η Κλάρα είχε ένα μικρό εγκεφαλικό. Τον Απρίλιο συνήλθε. Ο Μπραμς έγραψε στην Μαρι { Η μητέρα σου μας τρόμαξε όλους τόσο πολύ}. Τον Μάιο κατάφερε να κακογράψει κάποιες συγκινητικά ασαφείς και δυσανάγνωστες λέξεις για τα γενέθλια του Μπραμς (7 Μαΐου), τα οποία ποτέ δεν είχε παραλείψει να γιορτάζει απ' την πρώτη τους συνάντηση σαράντα χρόνια νωρίτερα. Τον ίδιο μήνα είχε μια μοιραία υποτροπή (20 Μαΐου). Τον ίδιο μήνα επίσης ολοκληρώθηκαν τα Τέσσερα Σοβαρά Τραγούδια. Ίσως είχαν αρχίσει πριν τπ' την πρώτη ασθένεια της Κλάρας τον Μάρτιο. Αλλά ακόμη κι έτσι το συναίσθημα δεν αποκλείει το προαίσθημα. Το αντίθετο μάλιστα. Ο Μπραμς σίγουρα γνώριζε ότι οι μέρες της Κλάρας του ήταν μετρημένες.
Σύντομα την ακολούθησε στον τάφο,(Aπρίλιος 1897) αφήνοντας αυτά τα τραγούδια να υμνούν αυτούς τους θανάτους κι αυτή την αγάπη και την ανθρώπινη κατάσταση".
[Eric Sams: Brahms Songs. BBC Music Guides σελ. 66-67.
μετάφραση Azy Gouziou ]
Β.
Στο "Ich wandte mich" (το πρώτο τραγούδι) η εισαγωγή του πιάνου προχωρεί σε καθοδικές οκτάβες στην σκοτεινιά, που στην μουσική γλώσσα του Μπραμς δηλώνει Θάνατο. Αργότερα το ίδιο μοτίβο χρησιμοποιείται για να δοξάσει στην αρχή τους νεκρούς κι έπειτα, στις αρμονίες της ελαττωμένης 7ης δηλώνει την αγέννητη κατάσταση του μη-όντος.Αυτό υποσημειώνεται με μια μεγάλη σιωπή.
Το αντίθετο θέμα είναι απλό επίσης, μια θερμή φράση που σημαίνει το κλάμα και τον θρήνο που λυγίζει σε διαφορετικούς ρυθμούς και χώρους για να φτιάξει ένα καινούριο λεξιλόγιο θλίψης και συμπάθειας. Κι αυτά τα δυο πολύ διαφορετικά στοιχεία συντίθενται σε μια συμφιλιωτική μείζονα τονικότητα στην τελευταία φράση που τελικά υμνεί τον κόσμο παρ' όλα τα πολλαπλά κακά του.
Στο τελευταίο τραγούδι του θανάτου "O Tod wie bitter bist du" (Ω Θάνατε πόσο πικρός είσαι) απλώνεται η ολοκλήρωση όλης της μουσικής των τραγουδιών του Μπραμς. Αυτός ο δυνατός αντιστικτικός εγκέφαλος εξακολουθεί να εργάζεται εστιάζοντας και φωτίζοντας τις εικόνες του. Η πίκρα του θανάτου για κάποιους στέκει αντίθετα με την ανακούφιση για κάποιους άλλους. Βλέπουμε πώς αυτά τα δυο αντικρινά πρόσωπα φοράνε την ίδια έκφραση. O Tod wie bitter bist du (Ω Θάνατε πόσο πικρός είσαι ) με το O Tod wie wohl tust du (Ω Θάνατε πόσο καλός είσαι).
Αυτές οι δυο διαστηματικές λεπτότητες αντιπαρατίθενται με τις πιο απλές και γλυκές μελωδίες. Και πάλι αυτές οι ανόμοιες ιδέες λύνονται στο τελευταίο τμήμα, όπου οι τελευταίες νότες της φωνής εξασθενούν σ' ένα ειρηνικό τέλος και μια μεγάλη παύση.
Μ' αυτές τις νότες και μ' αυτά τα συναισθήματα τελειώνει η ζωή του Μπραμς στο τραγούδι. Πράγματι και η δική του ζωή αλλά κι εκείνη του Lied του 19ου αιώνα.
(Eric Sams: Brahms Songs. BBC Music Guides σελ.67-68
μετάφραση Azy Gouziou )
Vier Ernste Gesaenge:
1. Denn es gehet dem Menschen -
http://youtu.be/WNbKh50V69Q
Kurt Moll (bass).
http://youtu.be/cNn9_Torrl4
Dietrich Fischer-Dieskau
http://youtu.be/E4DOJhjwPME
HANS HOTTER
http://youtu.be/ZsR25WdG8Rk
Bass trombone
Haim Avitsur
http://youtu.be/5Gm6dz6j96U
1. Ecclesiastes 3:19
Denn es gehet dem Menschen wie dem Vieh;
wie dies stirbt, so stirbt er auch;
und haben alle einerlei Odem;
und der Mensch hat nichts mehr denn das Vieh:
denn es ist alles eitel.
Es fährt alles an einem Ort;
es ist alles von Staub gemacht,
und wird wieder zu Staub.
Wer weiß, ob der Geist des Menschen
aufwärts fahre,
und der Odem des Viehes unterwärts unter
die Erde fahre?
Darum sahe ich, daß nichts bessers ist,
denn daß der Mensch frählich sei in seiner Arbeit,
denn das ist sein Teil.
Denn wer will ihn dahin bringen,
daß er sehe, was nach ihm geschehen wird?
Εκκλ. 3,19 καί γε αὐτοῖς συνάντημα υἱῶν τοῦ ἀνθρώπου καὶ συνάντημα τοῦ κτήνους, συνάντημα ἓν αὐτοῖς· ὡς ὁ θάνατος τούτου, οὕτως καὶ ὁ θάνατος τούτου, καὶ πνεῦμα ἓν τοῖς πᾶσι· καὶ τί ἐπερίσσευσεν ὁ ἄνθρωπος παρὰ τὸ κτῆνος; οὐδέν, ὅτι πάντα ματαιότης.
Εκκλ. 3,20 τὰ πάντα εἰς τόπον ἕνα· τὰ πάντα ἐγένετο ἀπὸ τοῦ χοός, καὶ τὰ πάντα ἐπιστρέψει εἰς τὸν χοῦν.
Εκκλ. 3,21 καὶ τίς οἶδε τὸ πνεῦμα υἱῶν τοῦ ἀνθρώπου, εἰ ἀναβαίνει αὐτὸ ἄνω, καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ κτήνους, εἰ καταβαίνει αὐτὸ κάτω εἰς τὴν γῆν;
Εκκλ. 3,22 καὶ εἶδον ὅτι οὐκ ἔστιν ἀγαθὸν εἰ μὴ ὃ εὐφρανθήσεται ὁ ἄνθρωπος ἐν ποιήμασιν αὐτοῦ, ὅτι αὐτὸ μερὶς αὐτοῦ· ὅτι τίς ἄξει αὐτὸν τοῦ ἰδεῖν ἐν ᾧ ἐὰν γένηται μετ᾿ αὐτόν;
2. Ich wandte mich und sahe an
A Kipnis
http://youtu.be/oEJ6AZ5youo
HANS HOTTER (bass-baritone)
(1+) 2
http://youtu.be/ZsR25WdG8Rk
Kurt Moll (bass).
http://youtu.be/plHVHf7thJ8
Dietrich Fischer-Dieskau
http://youtu.be/YD12mu3uLDQ
Bass trombone
Stefan Schulz
http://youtu.be/W_c4sOJgRo4
Ecclesiastes 4:1-3.
Ich wandte mich und sahe an
Alle, die Unrecht leiden unter der Sonne;
Und siehe, da waren Tränen derer,
Die Unrecht litten und hatten keinen Tröster;
Und die ihnen Unrecht täten, waren zu mächtig,
Daß sie keinen Träster haben konnten.
Da lobte ich die Toten,
Die schon gestorben waren
Mehr als die Lebendigen,
Die noch das Leben hatten;
Und der noch nicht ist, ist besser, als alle beide,
Und des Bösen nicht inne wird,
Das unter der Sonne geschieht.
Εκκλ. 4,1 Καὶ ἐπέστρεψα ἐγὼ καὶ εἶδον σὺν πάσας τὰς συκοφαντίας τὰς γενομένας ὑπὸ τὸν ἥλιον· καὶ ἰδοὺ δάκρυον τῶν συκοφαντουμένων, καὶ οὐκ ἔστιν αὐτοῖς παρακαλῶν, καὶ ἀπὸ χειρὸς συκοφαντούντων αὐτοῖς ἰσχύς, καὶ οὐκ ἔστιν αὐτοῖς παρακαλῶν.
Εκκλ. 4,2 καὶ ἐπῄνεσα ἐγὼ σὺν πάντας τοὺς τεθνηκότας τοὺς ἤδη ἀποθανόντας ὑπὲρ τοὺς ζῶντας, ὅτι αὐτοὶ ζῶσιν ἕως τοῦ νῦν·
Εκκλ. 4,3 καὶ ἀγαθὸς ὑπὲρ τοὺς δύο τούτους ὅστις οὔπω ἐγένετο, ὃς οὐκ εἶδε σὺν τὸ ποίημα τὸ πονηρὸν τὸ πεποιημένον ὑπὸ τὸν ἥλιον.
3. O Tod, wie bitter bist du -
A Kipnis
http://youtu.be/wZAJsUCN4ps
Fischer-Dieskau
http://youtu.be/9t4IREKbYjU
Aafje Heynis
http://youtu.be/oy6NhMfrJs8
Kurt Moll
http://youtu.be/_eU8rJIfT6o
Bass trombone
John Gruber
http://youtu.be/Yylff18nxo0 3 (+4)
(Sirach), 41:1-2.
O Tod, wie bitter bist du,
Wenn an dich gedenket ein Mensch,
Der gute Tage und genug hat
Und ohne Sorge lebet;
Und dem es wohl geht in allen Dingen
Und noch wohl essen mag!
O Tod,
wie bitter bist du.
O Tod, wie wohl tust du dem Dürftigen,
Der da schwach und alt ist,
Der in allen Sorgen steckt,
Und nichts Bessers zu hoffen,
Noch zu erwarten hat!
O Tod,
wie wohl tust du!
Σοφ. Σειρ. 41,1
Ὦ θάνατε, ὡς πικρόν σου τὸ μνημόσυνόν ἐστιν ἀνθρώπῳ εἰρηνεύοντι ἐν τοῖς ὑπάρχουσιν αὐτοῦ ἀνδρὶ ἀπερισπάστῳ καὶ εὐοδουμένῳ ἐν πᾶσι καὶ ἔτι ἰσχύοντι ἐπιδέξασθαι τροφήν.
41,2 ὦ θάνατε, καλόν σου τὸ κρίμα ἐστὶν ἀνθρώπῳ ἐπιδεομένῳ καὶ ἐλασσουμένῳ ἰσχύϊ, ἐσχατογήρῳ καὶ περισπωμένῳ περὶ πάντων καὶ ἀπειθοῦντι καὶ ἀπολωλεκότι ὑπομονήν.
4. Wenn ich mit Menschen -
A Kipnis
http://youtu.be/ad1X2Oa8Apg
Dietrich Fischer-Dieskau
http://youtu.be/GFPJfIQK5ww
Kurt Moll
http://youtu.be/brFjXYwQ0O0
Kathleen Ferrier
http://youtu.be/VEjlWCeXU2g
Bass trombone
Stefan Schulz,
http://youtu.be/e6pS_hlDRFw
Το κείμενο:
I Corinthians 13:1-3, 12-13.
Wenn ich mit Menschen und mit Engelszungen redete,
Und hätte der Liebe nicht,
So wär' ich ein tönend Erz,
Oder eine klingende Schelle.
Und wenn ich weissagen könnte,
Und wüßte alle Geheimnisse
Und alle Erkenntnis,
Und hätte allen Glauben, also
Daß ich Berge versetzte,
Und hätte der Liebe nicht,
So wäre ich nichts.
Und wenn ich alle meine Habe den Armen gäbe,
Und ließe meinen Leib brennen,
Und hätte der Liebe nicht,
So wäre mir's nichts nütze.
Wir sehen jetzt durch einen Spiegel
In einem dunkeln Worte;
Dann aber von Angesicht zu Angesichte.
Jetzt erkenne ich's stückweise,
Dann aber werd ich's erkennen,
Gleich wie ich erkennet bin.
Nun aber bleibet Glaube, Hoffnung, Liebe,
Diese drei;
Aber die Liebe ist die größeste unter ihnen.
Α ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ 13
13,1 Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον.
13,2 καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι.
13,3 καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.
13,12 βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ ἐπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην.
13,13 νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.
*Christos Sipsis
Και για Tuba
Vier ernste Gesange, Op. 121
http://www.youtube.com/watch?v=nNkRtd9ZO9Y&feature=youtu.be
Κριτική για αρκετές σημαντικές ερμηνείες εδώ:
http://www.schillerinstitute.org/lar_related/2002/lar_brahms_8-02.html#english
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου