ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 5-6

5 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ

Luc Ferrari

1929: Γεννιέται ο Γάλλος συνθέτης ιταλικής καταγωγής Luc Ferrari. Ο Luc Ferrari γεννήθηκε στο Παρίσι και ξεκίνησε την μουσική του εκπαίδευση σε πολύ νεαρή ηλικία, μελετώντας πιάνο με τον Alfred Cortot, μουσική ανάλυση με τον Olivier Messiaen και σύνθεση με τον Arthur Honegger. Τα πρώτα του έργα ήταν ελεύθερα ατονικά. Η φυματίωση από την οποία προσβλήθηκε στα νιάτα του, διέκοψε την καριέρα του ως πιανίστας . Από τότε ξεκίνησε να εργάζεται κυρίως στη μουσική σύνθεση. Το 1954, ο Ferrari πήγε στις ΗΠΑ για να συναντήσει τον Edgard Varese, του οποίου το έργο ‘’Déserts’’ είχε ακούσει στο ραδιόφωνο και τον είχε εντυπωσιάσει. Αυτό φαίνεται να είχε μεγάλη επίδραση πάνω του και αργότερα χρησιμοποίησε τμήμα της σύνθεσης ως πηγή έμπνευσης για την δική του μουσική μαγνητικών ταινιών. Το 1958 ίδρυσε το Groupe de Recherches Musicales με τον Pierre Schaeffer και τον François - Bernard Mâche. Δίδαξε σε διάφορες σχολές μουσικής σε όλο τον κόσμο και εργάστηκε για τον κινηματογράφο, το θέατρο και το ραδιόφωνο. Από τις αρχές του 1960, ο Ferrari είχε αρχίσει την μελέτη του έργου του ‘’Hétérozygote’’, ένα κομμάτι για μαγνητική ταινία η οποία χρησιμοποιεί ήχους του περιβάλλοντος οι οποίοι διαμορφώνουν μια δραματική αφήγηση. Η χρήση των εγγραφών του περιβάλλοντος έμελλε να γίνει ένα ξεχωριστό μέρος της μουσικής γλώσσας του Ferrari. Το έργο του ‘’Presque rien Νο 1 « Le Lever du jour au bord de la mer »’’ (1970), θεωρείται κλασικό στο είδος του. Σε αυτό, ο Ferrari χρησιμοποιεί μια ολοήμερη καταγραφή των περιβαλλοντικών ήχων σε μια γιουγκοσλαβική παραλία και, μέσω της επεξεργασίας, δημιουργεί μια σύνθεση που διαρκεί μόλις 21 λεπτά, θεωρήθηκε δε ως μια επιβεβαίωση της ιδέας του John Cage ότι η μουσική αφορά πάντα όσα συμβαίνουν γύρω μας και μόνο εμείς μπορούμε να σταματήσουμε να τα ακούσουμε, εάν το συνειδητοποιήσουμε καθαρά. Ο Ferrari συνέχισε να γράφει τονική οργανική μουσική, καθώς και έργα για μαγνητοταινία. Έκανε επίσης μια σειρά από ντοκιμαντέρ για σύγχρονους συνθέτες σε ώρες πρόβας, συμπεριλαμβανομένων των Olivier Messiaen και Karlheinz Stockhausen. Πέθανε στο Arezzo της Ιταλίας στις 22 Αυγούστου 2005, σε ηλικία 76 ετών.

ΘΑΝΑΤΟΙ

1705: Jean Gilles
1960: Rudolf Nelson
1962: Jacques-François Ibert
1992: Constança Capdeville
1996: Gianandrea Gavazzeni
2000: Barbara Pentland

5 Φεβρουαρίου

1679: Πρεμιέρα της πρώτης όπερας του Alesandro Scarlatti “Gli Equivoci nel Sembiante” (Διφορούμενες εμφανίσεις) για το καρναβάλι στο Teatro Capranica στη Ρώμη. Είναι μια κωμωδία εσφαλμένων ταυτοτήτων και ερωτικών δολοπλοκιών σε ποιμενική μορφή. Ο συνθέτης που ήταν μόλις 18 ετών έγινε διάσημος σχεδόν σε μια νύχτα και αυτή η όπερα ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή και πολυανεβασμένα έργα της μακράς σταδιοδρομίας του.

1887: Πρεμιέρα της προτελευταίας όπερας του Giuseppe Verdi “Otello” (Οθέλος)σε λιμπρέτο του Arrigo Boito βασισμένο στην ομώνυμη τραγωδία του William Shakespeare, στο Teatro alla Scala του Μιλάνου. Οι τραγουδιστές ήταν όλοι μεγάλα αστέρια της εποχής: ο σημαντικότερος δραματικός τενόρος της Ιταλίας Francesco Tamagno στο ρόλο του Οθέλου, ο Γάλλος βαρύτονος Victor Maurel στο ρόλο του Ιάγου και η διάσημη σοπράνο Romilda Pantaleoni στο ρόλο της Δυσδαιμόνας. Ο τότε νεαρός Arturo Toscanini έπαιζε δεύτερο τσέλο στην ορχήστρα της παράστασης. Μετά την ολοκλήρωση και την πρεμιέρα της όπεράς του Aida τον Δεκέμβριο του 1871, ο Verdi αποφάσισε ότι ήταν ώρα να τελειώσει η επιτυχημένη καριέρα του ως συνθέτης της όπερας. Λόγω της τεράστιας δημοτικότητας της μουσικής του στην Ιταλία, η συνταξιοδότηση του Verdi έμοιαζε για τον εκδότη του, Giulio Ricordi, να είναι μια σπατάλη ταλέντου και με δική του παρακίνηση και του λιμπρετίστα Arrigo Boito που ολοκλήρωσε το λιμπρέτο το 1881 ο συνθέτης άρχισε τελικά τη σύνθεση το 1884. Το ντεμπούτο του Otello αποδείχθηκε τεράστια επιτυχία: ο ενθουσιασμός του κοινού για τον Verdi φάνηκε από τις 20 φορές που τον κάλεσε να υποκλιθεί στο τέλος της παράστασης. Περαιτέρω παραστάσεις του Otello ακολούθησαν σύντομα σε κορυφαία θέατρα σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική.
Η υπόθεση διαδραματίζεται στο τέλος του δέκατου πέμπτου αιώνα σε ένα λιμάνι της Κύπρου. Ο Οθέλος, ένας μισθοφόρος στην υπηρεσία του ενετικού στρατού που έχει σταλεί στο νησί για να αποκρούσει μια εισβολή των Τούρκων, έχει παντρευτεί τη Δυσδαιμόνα ενάντια στις επιθυμίες του πατέρα της. Ο Σημαιοφόρος του Ιάγος αισθάνεται ταπεινωμένος λόγω της προαγωγής του Κάσσιου αντί αυτού και μηχανορραφεί τα γεγονότα και τα συναισθήματα του Οθέλου προς όφελός του, προκειμένου να καταστρέψει το γάμο του και τελικά τη ζωή του. 

1895: Πρώτη εκτέλεση της Ορχηστρικής σουίτας No. 1 “Καυκασιανά σκίτσα” του Mikhail Ippolitov-Ivanov στη Μόσχα υπό τη διεύθυνση του συνθέτη. Είναι από τα αντιπροσωπευτικότερα έργα του Ρώσου συνθέτη και το τελευταίο μέρος της με τον τίτλο «Πομπή του Σαρντάρ» (στα γαλλικά “Cortège du Sardar” και επίσης γνωστό σαν “March of the Sardar” ή “Sardar's March”) συχνά ακούγεται μεμονωμένο και είναι δημοφιλές σε συναυλίες.

1939: Πρεμιέρα της μονόπρακτης όπερας του Carl Orff “Der Mond” (Το Φεγγάρι) στο Nationaltheater του Μονάχου υπό τη διεύθυνση του Clemens Krauss, σε λιμπρέτο του συνθέτη βασισμένο στο ομώνυμο παραμύθι των Αδελφών Grimm. Η ιστορία περιλαμβάνει τέσσερις συντρόφους που κλέβουν το φεγγάρι για τη χώρα τους, η οποία δεν έχει φεγγάρι. Το φροντίζουν τόσο προσεκτικά για το υπόλοιπο της ζωής τους και παίρνει ο καθένας από ένα τέταρτο στον τάφο του αφού πεθάνει. Μετά και το θάνατο του τελευταίου το φεγγάρι ξαναδημιουργείται στον κάτω κόσμο και λάμπει τόσο πολύ ώστε οι νεκροί ανασταίνονται και επιδίδονται σε μια οργιαστική οινοποσία. Θορυβημένος ο Άγιος Πέτρος πηγαίνει στον κάτω κόσμο για να το ανακτήσει και να το κρεμάσει πάλι στον ουρανό.

1958: Πρώτη εκτέλεση της Συμφωνίας No. 2 του Sir Michael Tippett με τη Συμφωνική Ορχήστρα του BBC υπό τη διεύθυνση του Sir Adrian Boult στο Royal Festival Hall του Λονδίνου. Η συναυλία, που μεταδιδόταν ζωντανά από το ραδιόφωνο του BBC, ήταν μια περιβόητη αποτυχία: η εκτέλεση του έργου διακόπηκε μετά από μερικές σελίδες του πρώτου μέρους. Ο μαέστρος, Adrian Boult, ανέλαβε την ευθύνη, αλλά το αληθινό πρόβλημα ήταν ότι ο εξάρχων της ορχήστρας, Paul Beard, είχε αλλάξει όλες τις δοξαριές των βιολιών του Tippett, κάνοντας το μέρος να φαίνεται ρυθμικά ακατανόητο.
http://youtu.be/pNwRVL-rZFc

Michael Tippett: Sinfonia n.2 (1956/1957) (1/3)

1969: Πρώτη εκτέλεση του Κοντσέρτου για κλαρινέτο της Σκοτσέζας συνθέτριας Thea Musgrave με τη Συμφωνική Ορχήστρα του BBC υπό τη διεύθυνση του Sir Colin Davis και σολίστ τον Gervase de Peyer, στο Royal Festival Hall του Λονδίνου.

1970: Πρώτη εκτέλεση του Κοντσέρτου για Ορχήστρα του Αμερικανού συνθέτη Elliott Carter με τη Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης υπό τη διεύθυνση του Leonard Bernstein. 
http://youtu.be/c3JEGuUd6SI

Carter - Concerto for Orchestra. Boulez / New York Philharmonic 1975 Berlin

1982: Δύο συνθέσεις του Μίκη Θεοδωράκη εκτελούνται για πρώτη φορά στη μεγάλη αίθουσα του Μεγάρου της Δημοκρατίας του τότε Ανατολικού Βερολίνου: η Συμφωνία Νο. 2 “Το τραγούδι της γης” για παιδική χορωδία, σόλο πιάνο και ορχήστρα σε κείμενο του συνθέτη (πρόκειται για συρραφή προηγούμενων έργων του, του μπαλέτου “Αντιγόνη” και της Σουίτας Νο. 1), και το Κοντσέρτο για πιάνο του 1958, με σολίστ τον Κυπριανό Κατσαρή.

2003: Πρώτη εκτέλεση του έργου “Terrestre” για φλάουτο, κρουστά, άρπα, βιολί και τσέλο της Φινλανδής συνθέτριας Kaija Saariaho στο Weill Recital Hall του Carnegie Hall της Νέας Υόρκης. Είναι εμπνευσμένο από ένα ποίημα του Saint-John Perse, στο οποίο ένα πουλί κελαηδά τόσο λαμπρά ώστε μαθαίνει σε ένα ολόκληρο χωριό να χορεύει.
http://youtu.be/sy7xFCcV00A

Claire Chase Kaija Saariaho "Terrestre" (excerpt)

6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ

Karl Ignaz Weigl

1881: Γεννιέται ο Αυστριακός συνθέτης Karl Ignaz Weigl. Ο Weigl Γεννήθηκε στη Βιέννη και ήταν γιος ενός τραπεζικού υπαλλήλου, ο οποίος ήταν επίσης ερασιτέχνης μουσικός. Ξεκίνησε ιδωτικά μαθήματα με τον Alexander Zemlinsky το 1896. Συνέχισε τις σπουδές του στη Μουσική Ακαδημία της Βιέννης όπου έγινε μαθητής στην τάξη της Σύνθεσης του Robert Fuchs και, επίσης, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης όπου μελέτησε μουσικολογία με τον Guido Adler, έχοντας συμμαθητή τον Anton Webern. H όπερά του ‘’Der Rattenfänger von Hameln’’ έκανε πρεμιέρα στη Βιέννη το 1932. Όταν οι Ναζί κατέλαβαν την Αυστρία το 1938, ο Weigl μετανάστευσε στις ΗΠΑ μαζί με τη δεύτερη σύζυγό του, μουσικό και συνθέτρια Vally Weigl (το γένος Pick) και τον γιο τους. Εκεί εργάστηκε σε μια σειρά από σημαντικές θέσεις ως καθηγητής στο Hartt School of Music, στο Brooklyn College, στο Boston Conservatory και, από το 1948, στο Philadelphia Academy of Music. Πέθανε στη Νέα Υόρκη μετά από μια παρατεταμένη μάχη με τον καρκίνο του μυελού των οστών. Ο Weigl έγραψε πολλά έργα που περιλαμβάνουν Συμφωνίες, έργα μουσικής δωματίου, συμπεριλαμβανομένων κουαρτέτων εγχόρδων, καθώς και τραγούδια για σόλο πιάνο.

http://www.youtube.com/watch?v=tDrrOdq4Dbs

Karl Ignaz Weigl (1881-1949) : Violin Concerto (1928)

ΘΑΝΑΤΟΙ
1497: Johannes Ockeghem
1725: Johann Philipp Krieger
1809: Francesco Azopardi
1937: Pier Adolfo Tirindelli
1947: Luigi Russolo
1966: Algot Haquinius

6 Φεβρουαρίου

1760: Πρεμιέρα της όπερας της Maria Antonia Walpurgis Πριγκίπισσας της Βαυαρίας “Talestri, Regina delle Amazzoni” (Θάληστρις, βασίλισσα των αμαζόνων) σε δικό της λιμπρέτο, στο Παλάτι του Nymphenburg στο Μόναχο. 
http://youtu.be/zMImnh9NdQg

Wolff & Bartsch: Ah mi divide il seno; Walpurgis (Talestri, regina delle amazzoni)

1813: Πρεμιέρα της όπερας του Gioachino Rossini “Tancredi” στο Teatro La Fenice της Βενετίας. Τον ομώνυμο ρόλο ερμήνευσε η κοντράλτο Adelaide Malanotte. Το λιμπρέτο του Gaetano Rossi είναι βασισμένο στο θεατρικό έργο του Βολταίρου “Tancrède”. Η υπόθεση διαδραματίζεται στις Συρακούσες κατά τη διάρκεια των επιδρομών των Σαρακηνών το 1005 μΧ. Ο Τανκρέντι και η Αμεναΐντε είναι ερωτευμένοι, αλλά ο Τανκρέντι έχει αποκληρωθεί από την οικογένειά του και η Αμεναΐντε είναι λογοδοσμένη με άλλον άντρα. Το ζευγάρι περνά διάφορες δοκιμασίες. Η πίστη και η αρετή όμως θριαμβεύουν και οι δυο ερωτευμένοι μένουν μαζί.

1851: Πρώτη εκτέλεση της Συμφωνίας No. 3 “Rhenish” (Του Ρήνου) σε Μι ύφεση μείζονα Op. 97 του Robert Schumann στο Ντίσελντορφ υπό τη διεύθυνση του συνθέτη. Πήρε τον τίτλο της καθώς ο συνθέτης την εμπνεύστηκε μετά από ένα ευτυχισμένο και ήρεμο ταξίδι στη Ρηνανία με τη σύζυγό του Clara το οποίο αισθάνθηκαν σαν προσκύνημα, ενσωματώνοντας στοιχεία του ταξιδιού του και απεικονίζοντας άλλες εμπειρίες από τη ζωή του στη μουσική της.

1930: Πρώτη εκτέλεση της “Petite Suite” (Μικρής Σουίτας) op. 39 για ορχήστρα του Albert Roussel με την Orchestre des concerts Straram υπό τη διεύθυνση του Walther Straram στο Παρίσι. 

1941: Πρώτη εκτέλεση του Κοντσέρτου για τσέλο του Paul Hindemith με τη Συμφωνική της Βοστώνης υπό τη διεύθυνση του Serge Koussevitzky και σολίστ τον Gregor Piatigorsky, στο Sanders Theater του Κέμπριτζ της Μασαχουσέτης. 
http://youtu.be/NDWAF0ve88E

Paul Hindemith: Concerto per violoncello e orchestra (1940) (1/3)

1944: Πρώτη εκτέλεση του Κοντσέρτου για πιάνο Op. 42 του Arnold Schoenberg με τη Συμφωνική Ορχήστρα του NBC υπό τη διεύθυνση του Leopold Stokowski και σολίστ τον Eduard Steuermann στο Radio City της Νέας Υόρκης

1959: Πρεμιέρα της μονόπρακτης όπερας (tragédie lyrique – λυρικής τραγωδίας)του Francis Poulenc “La voix humaine” (Η ανθρώπινη φωνή) στην Opéra Comique του Παρισιού με πρωταγωνίστρια τη σοπράνο Denise Duval και τον Georges Prêtre στη διεύθυνση της ορχήστρας. Βασίζεται στον ομώνυμο μονόλογο του Jean Cocteau, ο οποίος επιμελήθηκε επίσης τα σκηνικά, τα κοστούμια και τη σκηνοθεσία της παράστασης. Σύμφωνα με την υπόθεση, μια νεαρή γυναίκα βρίσκεται ξαπλωμένη στο κρεβάτι της σαν νεκρή και ζωντανεύει μόνο όταν χτυπά το τηλέφωνο. Είναι ο αγαπημένος της που την άφησε και πρόκειται τώρα να παντρευτεί μια άλλη. Της τηλεφωνεί για να την αποχαιρετήσει. Στην αρχή φαίνεται ψύχραιμη. Έπειτα όμως αρχίζει να σκέφτεται τη ζωή τους μαζί, απελπίζεται και στο τέλος του τηλεφωνήματος καταρρέει.

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 3-4

3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ

Giovanni Pierluigi da Palestrina

1525 (πιθ.): Γεννιέται ο Ιταλός συνθέτης πολυφωνικής μουσικής Giovanni Pierluigi da Palestrina, ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της και αυτός που άσκησε τη μεγαλύτερη και πλέον σημαντική επίδραση στη διαμόρφωση της δυτικής εκκλησιαστικής μουσικής. Άφησε τεράστιο όγκο έργου, το οποίο αποτελεί σημείο αναφοράς στην φωνητική αντίστιξη, της οποίας θεωρείται ειδήμων. Ο Palestrina γεννήθηκε στην ομώνυμη πόλη (λατινικά Preneste), κοντά στη Ρώμη, όπου πιστεύεται ότι ζούσαν οι πρόγονοί του επί γενεές. Ελάχιστα είναι γνωστά για την παιδική του ηλικία. Περίπου το 1537 πήγε στη Ρώμη, όπου διαλαλούσε στο δρόμο τα προϊόντα της φάρμας των γονέων του τραγουδώντας. Έτσι τον άκουσε ο διευθυντής της χορωδίας του ναού Σάντα Μαρία Ματζόρε, ο οποίος, εντυπωσιασμένος από τη φωνή του νεαρού και το προφανές μουσικό του ταλέντο, ανέλαβε τη μουσική του μόρφωση. Παρέμεινε εκεί κατά το διάστημα 1537 - 1539 και το 1544 προσελήφθη ως οργανίστας του ναού της γενέτειράς του, Αγίου Αγαπητού (St. Agapito) όπου, εκτός από εκτελεστής, βοηθούσε στην προετοιμασία της χορωδίας και δίδασκε μουσική. Η μουσική του επίδοση τράβηξε την προσοχή και την υποστήριξη του τοπικού επισκόπου, ο οποίος αργότερα έγινε ο Πάπας Ιούλιος ο Γ΄. Δείχνοντας την ευγνωμοσύνη του, ο Palestrina αργότερα του αφιέρωσε το Πρώτο Βιβλίο Λειτουργιών. Το 1551 εγκατέλειψε τη θέση του στην Palestrina και επέστρεψε στη Ρώμη, όπου ανέλαβε την προετοιμασία της παιδικής χορωδίας της Καπέλα Τζούλια (Capella Giulia) του Βατικανού και αργότερα, υπό την παρότρυνση του Πάπα Ιουλίου του Γ΄, ανέλαβε πρωτοψάλτης στην Καπέλα Σιξτίνα. Ο τότε καρδινάλιος και μετέπειτα Πάπας Μάρκελλος ο Β΄ υποστήριξε τον νεαρό συνθέτη, απεβίωσε όμως μόλις 21 ημέρες μετά τη στέψη του. Την υποστήριξη αυτή ο Palestrina αντάμειψε με ένα από τα σημαντικότερα

Add cMissa Papae Marcelli

έργα του, τη "Λειτουργία του Πάπα Μάρκελλου" (Missa Papae Marcelli). Το 1555 προσελήφθη ως επικεφαλής (μαέστρος) της χορωδίας του Αγίου Ιωάννη του Λατερανού, μια θέση την οποία κατείχε πριν από αυτόν ο Ορλάντο ντι Λάσσο και στην οποία ο Palestrina παρέμεινε ως το 1561. Τότε ζήτησε αύξηση της αμοιβής του και, όταν αντιμετώπισε την άρνηση των υπευθύνων, αποχώρησε και ανέλαβε την ίδια θέση στο ναό της Σάντα Μαρία Ματζιόρε. Ο Πίος ο Δ΄ δημιούργησε για τον Palestrina την ειδική θέση του "συνθέτη του Παπικού Παρεκκλησίου" και αύξησε την αμοιβή του. Το 1571 ο Τζιοβάννι Ανιμούτσια (Giovanni Animuccia), αρχιμουσικός του Αγίου Πέτρου απεβίωσε και ο Palestrina κατέλαβε τη θέση του, παρά τις ίντριγκες και τις παραινέσεις συναδέλφων του προς τον Πάπα να τον απολύσει. Στη θέση αυτή παρέμεινε ως το 1594. Παράλληλα με τα καθήκοντά του στη σύνθεση και την προετοιμασία της Παπικής χορωδίας, ο Palestrina δίδασκε μουσική στη σχολή του Τζιοβάννι Μαρία Νανίνι (Giovanni Maria Nanini), ενώ ο διάδοχος του Πίου, Πάπας Γρηγόριος ο ΙΓ΄, τον επιφόρτισε με την προετοιμασία μιας νέας μορφής του Γρηγοριανού μέλους. Ο Palestrina δεν ήταν ιδιαίτερα εξοικειωμένος με το θέμα και αυτό τον αποσπούσε από τη συνθετική του δραστηριότητα. Ωστόσο, η παραγωγική του δραστηριότητα δεν μειώθηκε και συνέχισε να συνθέτει, ενώ παράλληλα εκτελούσε παραγγελίες για τουλάχιστον δώδεκα ιερούς ναούς της Ιταλίας και απασχολήθηκε και στην επιχείρηση γουναρικών της δεύτερης συζύγου του. Απεβίωσε στη Ρώμη στις 2 Φεβρουαρίου 1594, πιθανώς από πλευρίτιδα. Ο Palestrina έγραψε εκατοντάδες συνθέσεις, μεταξύ των οποίων 105 λειτουργίες, 250 μοτέτα, 45 ύμνους, 33 μεγαλυνάρια (Magnificat), οκτώ ομάδες "Θρήνων", 68 "προσκομιδές", ψαλμούς, περίπου 140 μαδριγάλια και εννέα συνθέσεις για εκκλησιαστικό όργανο. Οι συνθέσεις του παρουσιάζουν σαφήνεια, ισορροπία μεταξύ των φωνών και απόλυτη αρμονία (στις συνθέσεις του σπανίζουν οι διαφωνίες). Οι συνθέσεις του είναι όλες "a cappella" (χωρίς συνοδεία μουσικών οργάνων) και για συνδυασμούς που ποικίλλουν από τρεις ως οκτώ φωνές. Η ιδιοφυΐα του στην αντίστιξη είναι εμφανής σε πολλές από τις λειτουργίες του υπό μορφή κανόνα (όπου ορισμένες φωνές μιμούνται τη μελωδική γραμμή άλλων), ενώ είχε ιδιαίτερη ικανότητα να "στολίζει" μια απλή μελωδία και να την ενσωματώνει στη σύνθεση με τέτοιο τρόπο ώστε να μη γίνεται αναγνωρίσιμη. Ο θρύλος της "διάσωσης της πολυφωνικής μουσικής" και της αναμόρφωσής της έδωσε στον συνθέτη ιδιαίτερη αίγλη και πολλοί συνθέτες εκκλησιαστικής μουσικής επηρεάστηκαν από αυτόν. Λέγεται ότι η "Ανώνυμη λειτουργία" του (Missa sine nomine) ήταν ιδιαίτερα αγαπητή στον Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, ο οποίος τη μελετούσε όταν συνέθετε τη δική του "Λειτουργία σε σι ελάσσονα". (ΠΗΓΗ: Ελληνική Βικιπαιδεία)

Jakob Ludwig Felix Mendelssohn Bartholdy

Portrait of Felix Mendelssohn, 1829
watercolor painting, James Warren Childe

1809: Γέννηση του Γερμανού συνθέτη, πιανίστα, οργανίστα και μαέστρου της πρώιμης ρομαντικής περιόδου Jakob Ludwig Felix Mendelssohn Bartholdy. Όπως ο Wolfgang Amadeus Mozart πριν από αυτόν, ο Mendelssohn θεωρήθηκε ως παιδί-θαύμα. Άρχισε μαθήματα πιάνου από τη μητέρα του όταν ήταν έξι και στα επτά του διδασκόταν ήδη από την Marie Bigot στο Παρίσι. Όταν η οικογένεια μετακόμισε στο Βερολίνο, σπούδασε πιάνο με τον Ludwig Berger ο οποίος ήταν ο ίδιος πρώην μαθητής του Muzio Clementi και το1819 μαζί με την αδελφή του Fanny αντίστιξη και σύνθεση με τον Carl Friedrich Zelter. Το 1821, o Zelter σύστησε τον Mendelssohn στον φίλο και συνεργάτη του Johann Wolfgang von Goethe ο οποίος εντυπωσιάστηκε πολύ από το παιδί και έγραψε ένα κείμενο όπου συνέκρινε τον Mendelssohn με τον Mozart. Με τον θάνατο του Zelter στα 1832, ο Mendelssohn ήταν ο πρώτος υποψήφιος στη διαδοχή ως μαέστρος της Singakademie του Βερολίνου. Ωστόσο, σε μια ψηφοφορία τον Ιανουάριο του 1833, έχασε από τον λιγότερο διακεκριμένο Carl Friedrich Rungenhagen. Το 1835, ο Mendelssohn έγινε μαέστρος της Ορχήστρας Gewandhaus της Λειψίας. Ο ίδιος επέλεξε αυτή τη θέση αν και είχε επίσης προταθεί για την όπερα του Μονάχου και την επιμέλεια του έγκυρου μουσικού περιοδικού ‘’Allgemeine Zeitung musikalische’’.
Το 1843 ο Mendelssohn ίδρυσε ένα σημαντικό μουσικό σχολείο στη Λειψία, την σημερινή ‘’Hochschule für Musik und Theater Felix Mendelssohn Bartholdy’’ όπου έπεισε τους Ignaz Moscheles και Robert Schumann να γίνουν καθηγητές. Μετά το θάνατο του Mendelssohn το 1847, ξεκίνησε η συντηρητική παράδοση της Σχολής όταν ο Moscheles τον διαδέχθηκε ως επικεφαλής του Ωδείου. Ο Mendelssohn υπέφερε από κακή υγεία κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του και η οποία πιθανώς επιδεινώθηκε από νευρικά προβλήματα και υπερκόπωση. Μια τελευταία περιοδεία στην Αγγλία, τον άφησε εξαντλημένο και άρρωστο από ένα ταραχώδες πρόγραμμα. Ο θάνατος της αδελφής του Fanny στις 14 Μαΐου 1847, του προκάλεσε μεγάλη θλίψη. Λιγότερο από έξι μήνες αργότερα, στις 4 Νοεμβρίου, πέθανε στη Λειψία μετά από μια σειρά εγκεφαλικών επεισοδίων. Η κηδεία του έγινε στο Paulinerkirche της Λειψίας και θάφτηκε στο νεκροταφείο του Berlin-Kreuzberg. Ο Mendelssohn έγραψε Συμφωνίες, κονσέρτα, ορατόρια, μουσική για πιάνο και μουσική δωματίου. Τα πιο γνωστά έργα του περιλαμβάνουν την εισαγωγή και σκηνική μουσική για το ‘’Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας’’, την ιταλική Συμφωνία, την σκωτική Συμφωνία και την εισαγωγή ‘’The Hebrides’’. Μετά από μια μακρά περίοδο σχετικής δυσφήμησης λόγω της αλλαγής των μουσικών γούστων και τον αντισημιτισμό στο τέλος του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, η δημιουργική πρωτοτυπία του έχει πλέον αναγνωριστεί και επαναξιολογείται. Είναι πλέον από τους πιο δημοφιλείς συνθέτες της ρομαντικής εποχής.

ΘΑΝΑΤΟΙ

1700: Diogo Dias Melgás
1814: Jan Evangelista Antonin Kozeluh
1894: Louis Lewandowski
1900: Ottokar Eugen Novacek
1945: José Rolón
1968: Iet Stants
1993: Karel Goeyvaerts
2003: Peter Schat
2005: David Hönigsberg

3 Φεβρουαρίου

1680: Πρεμιέρα της όπερας του Jean-Baptiste Lully “Proserpine” στο παλάτι του St. Germaine-en-Laye, κοντά στο Παρίσι. 

1823: Πρεμιέρα της όπερας του Gioachino Rossini “Semiramide” στο θέατρο La Fenice της Βενετίας. Το λιμπρέτο του Gaetano Rossi είναι βασισμένο στην τραγωδία του Βολταίρου “Semiramis”, που με τη σειρά της βασίζεται στο θρύλο της Σεμιράμιδος της Βαβυλώνας. Ήταν η τελευταία όπερα του Rossini στην Ιταλία πριν μετακομίσει στο Παρίσι.

1844: Πρώτη εκτέλεση της ορχηστρικής εισαγωγής “Le carnaval romain” (Ρωμαϊκό καρναβάλι) Op. 9 του Hector Berlioz στη Salle Herz στο Παρίσι υπό τη διεύθυνση του συνθέτη. Αποτελείται από θεματικό υλικό παρμένο από την όπερα του Berlioz “Benvenuto Cellini”.
http://youtu.be/5afo9GM7Fwc

Berlioz - Paul Paray - Ouverture du carnaval romain op. 9

1867: Πρώτη εκτέλεση του Σεστέτου Εγχόρδων No. 2 σε Σολ μείζονα Op. 36 του Johannes Brahms στη Βιέννη. 

1901: Πρώτη εκτέλεση της ορχηστρικής σουίτας του Gabriel Fauré “Pelléas et Mélisande” (Πελλέας και Μελισσάνθη) Op. 80 στα Concerts Lamoureux στο Παρίσι, υπό τη διεύθυνση του Camille Chevillard. Προέρχεται από τη σκηνική μουσική που έγραψε ο συνθέτης για το ομώνυμο έργο του Maurice Maeterlinck.

2002: Πρώτη εκτέλεση της Συμφωνίας No. 6 “Plutonian Ode” του Philip Glass με την American Composers Orchestra υπό τη διεύθυνση του Dennis Russell Davies και σολίστ τη σοπράνο Lauren Flanigan στο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης. Είναι βασισμένη στο ποίημα κατά της κούρσας των πυρηνικών εξοπλισμών των υπερδυνάμεων “Plutonian Ode” του Allen Ginsberg μέρη του οποίου τραγουδιούνται από τη σοπράνο. Η συμφωνία ήταν ανάθεση του Carnegie Hall για να τιμηθούν τα 65α γενέθλια του συνθέτη.
http://youtu.be/BDCCAfUATFE

Philip Glass & Allen Ginsberg: Symphony No. 6; Plutonium Ode: Movement I

4 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ

Giacomo Facco 1676: Γεννιέται ο Ιταλός μπαρόκ βιολονίστας, μαέστρος και συνθέτης Giacomo Facco. Ένας από τους διασημότερους Ιταλούς συνθέτες της εποχής του, είχε ξεχαστεί εντελώς μέχρι το 1962, όταν το έργο του ανακαλύφθηκε από τον συνθέτη, μαέστρο και μουσικολόγο Uberto Zanolli. Ο Facco γεννήθηκε στο Marsango, ένα μικρό οικισμό κοντά στην Πάντοβα και τη Βενετία. Για πολλά χρόνια ήταν μαέστρος στην Ιταλία και το 1705 εργάστηκε στο Παλέρμο χοράρχης, δάσκαλος και δεξιοτέχνης του βιολιού για τον Carlo Antonio Spinola, Marquis of los Balbases ( αντιβασιλέα της Σικελίας). Το 1710 παρουσίασε στον καθεδρικό ναό της Messina το έργο του ‘’The Augury of Victories’’, αφιερωμένο στο βασιλιά Felipe V. Στις 9 Φεβρουαρίου του 1720, ο Facco ονομάστηκε Μέγας ερμηνευτής του κλειδοκύμβαλου στην Αυλή του Πρίγκιπα της Αστούριας Infante Luis και στη συνέχεια υπηρέτησε τον μετέπειτα βασιλιά Fernando VI και, από την 1η Οκτωβρίου 1731, τον Don Carlos (μετέπειτα βασιλιά Carlos III). Το 1720, το δημοτικό συμβούλιο της Μαδρίτης του ανέθεσε να συνθέσει μια όπερα σε λιμπρέτο του Jose de Cañizares. Η όπερα είχε τίτλο ‘’Love is all Invention’’ και ήταν αφιερωμένη στον γάμο του Πρίγκιπα της Αστούριας και της Ισαβέλλας της Ορλεάνης ο οποίος έγινε τον Ιανουάριο του 1721. Ο Facco φαίνεται οτι έπεσε θύμα των δολοπλοκιών των συναδέλφων του: σιγά-σιγά έχασε όλες τις θέσεις του μέχρις ότου, κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ήταν απλώς ένας βιολιστής στην Ορχήστρα του Βασιλικού Παρεκκλησίου. Πέθανε στη Μαδρίτη στις 16 Φεβρουαρίου 1753. ’Εγραψε έναν κύκλο δώδεκα κοντσέρτων για βιολί, έγχορδα και εκκλησιαστικό όργανο με τον τίτλο ‘’Pensieri Adriarmonici’’ που δημοσιεύθηκε στο Άμστερνταμ, το πρώτο βιβλίο το 1716 και το δεύτερο το 1718. Έγραψε επίσης σόλο καντάτες - με δικά του κείμενα, γιατί ήταν και ποιητής - και παρουσιάστηκαν από την σοπράνο Betty Fabila για πρώτη φορά το 1962 στο Κάστρο του Τσαπουλτεπέκ στην Πόλη του Μεξικού. Πολλές από τις πληροφορίες για τη ζωή και τα έργα του Facco ανακαλύφθηκαν από τον UbertoZanolli. Από τότε o Zanolli έχει εργαστεί για να συνθέσει μια βιογραφία του Facco και μια μουσικολογική αποκατάσταση του έργου του. Μεταξύ άλλων ευρημάτων, ήταν και το πιστοποιητικό γέννησης του συνθέτη.

Johann Ludwig Bach
1677: Γέννηση του συνθέτη και βιολονίστα Johann Ludwig Bach. Ο Bach γεννήθηκε στο Thal. Σε ηλικία 22 ετών, μετακόμισε στο Meiningen όπου διορίστηκε χορωδός και αργότερα Kapellmeister. Έγραψε ένα μεγάλο μέρος των συνθέσεων του και επέβλεπε τακτικά παραστάσεις, τόσο στο Meiningen όσο και στις γειτονικές πόλεις. Ήταν δεύτερος ξάδελφος του Johann Sebastian Bach και έκανε τα αντίγραφα πολλών από τις καντάτες του, εκτελώντας τις στη Λειψία. Η καντάτα ‘’Denn du meine Wirst Seele nicht in der Hölle lassen’’ BWV 15, κάποτε πίστευαν ότι είναι έργο του Johann Sebastian και αναφέρεται ως BWV 15 στον κατάλογο Wolfgang Schmieder, ενώ σήμερα πιστεύεται ότι γράφτηκε από τον Johann Ludwig.

http://www.youtube.com/watch?v=TtGzO67pax8

Bach - Denn du wirst meine Seele nicht in der Hölle lassen

ΘΑΝΑΤΟΙ
1553: Caspar Othmayer
1590: Gioseffo Zarlino
1624: Vicente Espinel
1781: Josef Mysliveček
1805: Johann George Tromlitz
1916: Adolphe Biarent
1974: Mihail Gheorghe Andricu
1997: Ross Lee Finney
1998: Louis Ravel
2001: Iannis Xenakis
2001: Raimo Kangro
2013: Jeffery Cotton

4 Φεβρουαρίου

1945: Πρώτη εκτέλεση του Κοντσέρτου για πιάνο και ορχήστρα εγχόρδων No. 1 του Αρμενιο-Αμερικανού συνθέτη Alan Hovhaness με την επωνυμία “Lousadzak” (σύμφωνα με το συνθέτη μια επινοημένη αρμένικη λέξη που σημαίνει περίπου “αυγή του φωτός”) στη Βοστώνη. Ήταν το πρώτο έργο του Hovhaness όπου έκανε χρήση μιας καινοτόμου τεχνικής που ονόμασε «μουρμούρισμα του πνεύματος», ένα πρώιμο παράδειγμα αλεατορικής μουσικής εμπνευσμένης από ένα όραμα του Hermon di Giovanno (μυστικιστής ζωγράφος ελληνικής καταγωγής με το όνομα Ερμόλαος Ιωνίδης και φίλος του συνθέτη).

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2

2 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ

Friedrich "Fritz" Kreisler

1875: Γεννιέται ο Αυστριακός βιολιστής και συνθέτης Friedrich "Fritz" Kreisler. Ο Kreisler υπήρξε ένας από τους πιο διάσημους δασκάλους βιολιού και θεωρείται ως ένας από τους μεγαλύτερους βιολονίστες όλων των εποχών, γνωστός για τον γλυκό του ήχο και την εκφραστική διατύπωση. Ο Kreisler γεννήθηκε στη Βιέννη και σπούδασε στο Ωδείο της πόλης και στο Παρίσι όπου είχε καθηγητές τους Anton Bruckner, Léo Delibes, Jakob Dont, Joseph Hellmesberger, Joseph Massart και Jules Massenet. Έκανε το ντεμπούτο του στο Steinway Hall της Νέας Υόρκης στις 10 Νοεμβρίου 1888, ξεκίνησε μια περιοδεία στις ΗΠΑ το 1888 - 1889 μαζί με τον Moriz Rosenthal και στη συνέχεια επέστρεψε στην Αυστρία και υπέβαλλε αίτηση για μια θέση στη Φιλαρμονική της Βιέννης, αλλά απορρίφθηκε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αφήσει τη μουσική και να σπουδάσει ιατρική. Το 1910 Kreisler ερμήνευσε το Κοντσέρτο για βιολί του Sir Edward Elgar, έργο αφιερωμένο από τον συνθέτη σ’ εκείνον. Υπηρέτησε για λίγο στον Αυστριακό στρατό κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, προτού απαλλαχθεί τιμητικά λόγω τραυματισμού και, τον Νοέμβριο του 1914, έφτασε στη Νέα Υόρκη όπου και πέρασε το υπόλοιπο του πολέμου. Επέστρεψε στην Ευρώπη το 1924, έζησε για λίγο στο Βερολίνο και στη συνέχεια στη Γαλλία το 1938. Λίγο αργότερα, στο ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εγκαταστάθηκε και πάλι στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου πολιτογραφήθηκε το 1943. Έζησε εκεί για το υπόλοιπο της ζωής του, δίνοντας την τελευταία του δημόσια συναυλία το 1947. Πέθανε από καρδιακή πάθηση η οποία επιδεινώθηκε από τα γηρατειά στη Νέα Υόρκη το 1962 και κηδεύτηκε σε ιδιωτικό μαυσωλείο στο νεκροταφείο Woodlawn του Bronx. Ο Kreisler έγραψε μια σειρά από έργα για βιολί , συμπεριλαμβανομένων σόλο για encores, όπως το ‘’Liebesleid’’ και το ‘’Liebesfreud’’. Έγραψε επίσης οπερέτες συμπεριλαμβανομένης της ‘’Apple Blossoms’’ το 1919 και της ‘’Sissy’’ το 1932 και κουαρτέτα εγχόρδων. Στον Kreisler ανήκαν πολλά βιολιά κατασκευασμένα από οργανοποιούς όπως οι Antonio Stradivari, Pietro Guarneri, Giuseppe Guarneri και Carlo Bergonzi, τα περισσότερα από τα οποία τελικά πήραν το όνομά του. Πολλά επίσης από τα βιολιά του κατασκευάστηκαν από τον Dr Morris Spriggs του Σαν Φρανσίσκο.

ΘΑΝΑΤΟΙ

1594: Giovanni Pierluigi da Palestrina
1675: Gracian Baban
1747: Francisco Valls
1866: François Aimon
1921: Luigi Mancinelli
1934: Ernesto Nazareth
1974: Jean Absil
2003: Lou Harrison

2 Φεβρουαρίου

1633: Πρεμιέρα της όπερας του Michelangelo Rossi “Erminia sul Giordano” (Η Ερμίνια στον Ιορδάνη), βασισμένη στο επικό ποίημα του Torquato Tasso «Απελευθερωμένη Ιερουσαλήμ», στο Palazzo Barberini στη Ρώμη κατά τη διάρκεια του καρναβαλιού. 

1687: Πρεμιέρα της όπερας του Carlo Pallavicino “La Gierusalemme Liberata” (Η Απελευθερωμένη Ιερουσαλήμ ) βασισμένη στο ομώνυμο επικό ποίημα του Torquato Tasso , στο Hoftheater της Δρέσδης.
http://youtu.be/Ka1YqEf4-3o

LA GERUSALEMME LIBERATA

1762: Πρεμιέρα της opera seria του Thomas Arne “Artaxerxes” (Αρταξέρξης) σε αγγλική μετάφραση του λιμπρέτου του Metastasio στο Βασιλικό Θέατρο του Covent Garden του Λονδίνου. Είναι η πρώτη αγγλική opera seria και γνώρισε μεγάλη επιτυχία, με πολλές αναβιώσεις μέχρι τα τέλη του 1830.

1795: Πρώτη εκτέλεση της Συμφωνίας No. 102 σε Σι ύφεση μείζονα του Joseph Haydn στο King's Theatre του Λονδίνου υπό τη διεύθυνση του συνθέτη. Σύμφωνα με νεότερες έρευνες, ήταν η συμφωνία στην πρεμιέρα της οποίας ένας πολυέλαιος έπεσε από την οροφή στο μέσον της αίθουσας, ευτυχώς χωρίς θύματα καθώς το κοινό είχε συγκεντρωθεί μπροστά στη σκηνή προσπαθώντας να δει τον Haydn από κοντινή απόσταση, φωνάζοντας στη συνέχεια «Θαύμα! Θαύμα!». Το γεγονός αυτό πριν αποδιδόταν στη Συμφωνία Νο. 96 η οποία για αυτό το λόγο έχει και την επωνυμία “The Miracle”.

1890: Πρώτη εκτέλεση της Συμφωνίας No. 8 σε Σολ μείζονα Op. 88 του Antonín Dvořák στην Πράγα υπό τη διεύθυνση του συνθέτη, με την ευκαιρία της εισόδου του στη Βοημική Ακαδημία Επιστημών, Γραμμάτων και Τεχνών. 

1900: Πρεμιέρα της όπερας του Gustave Charpentier “Louise” σε λιμπρέτο του συνθέτη, στην Opéra-Comique του Παρισιού υπό τη διεύθυνση του André Messager. Είναι δείγμα γαλλικού βερισμου, που αφηγείται την ιστορία της αγάπης μεταξύ της Louise, μιας μοδίστρας που ζει με τους γονείς της στο Παρίσι, και του Julien, ενός νεαρού καλλιτέχνη. Σημείωσε τεράστια επιτυχία συμπληρώνοντας 100 παραστάσεις σε ένα χρόνο και φτάνοντας πάνω από 950 παραστάσεις μέχρι τις αρχές του 1950.

1920: Πρεμιέρα του μπαλέτου του Igor Stravinsky “Le chant du rossignol” (Το τραγούδι του αηδονιού) στην Όπερα του Παρισιού σε χορογραφία του Léonide Massine και σκηνικά και κοστούμια του Henri Matisse. Τους κύριους ρόλους είχαν οι Tamara Karsavina, Lydia Sokolova και Stanislas Idzikowski. Βασίζεται στην πρώτη όπερα του συνθέτη “Le rossignol” (Το αηδόνι) του 1914 σε λιμπρέτο πάνω στο ομώνυμο παραμύθι του Hans Christian Andersen.

1921: Πρεμιέρα της όπερας του Ρουμάνου συνθέτη Nicolae Bretan “Luceafărul” (Ο Εσπερινός) στο Κλουζ της Ρουμανίας. Βασίζεται στο ομώνυμο ποίημα του Mihai Eminescu, είναι η πρώτη όπερα στα ρουμανικά και διηγείται την ιστορία του Εσπερινού και την αγάπη του για μια θνητή γυναίκα.

1926: Πρώτη εκτέλεση του Κουαρτέτου Εγχόρδων No. 1 του Henry Cowell με την επωνυμία “Pedantic” (Σχολαστικό) στο Aeolian Hall της Νέας Υόρκης από το Ralph Henkle String Quartet.

1977: Πρώτη εκτέλεση του έργου για εκκλησιαστικό όργανο “A Quaker Reader” (Ένας Κουάκερος Αναγνώστης) του Αμερικανού συνθέτη Ned Rorem στη Νέα Υόρκη.

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 1

1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ

Adolf Fredrik Lindblad

1801: Γεννιέται ο Σουηδός συνθέτης της ρομαντικής περιόδου Adolf Fredrik Lindblad. Είναι κυρίως γνωστός για τα - πάνω από 200- lieder του. Ο Lindblad ξεκίνησε τις σπουδές του στη μουσική σε αρκετά νεαρή ηλικία και κυρίως μελέτησε πιάνο και φλάουτο. Σε ηλικία δεκαπέντε ετών, κέρδισε ευρεία αναγνώριση για τη σύνθεση ενός κοντσέρτου για φλάουτο που πραγματοποιήθηκε στην πόλη Norrköping το 1816. Μετά την πρώτη του συνθετική επιτυχία, ο θετός του πατέρας τον έστειλε να εργαστεί σε ναυτικό γραφείο στο Αμβούργο, αλλά έμεινε μόνο για ένα χρόνο. Ένα χρόνο μετά την επιστροφή του στη Σουηδία το 1823, ο Lindblad εγγράφεται στη μουσική σχολή του Πανεπιστημίου της Ουψάλα όπου σπούδασε αρμονία με τον J.C.F. Haeffener και έλαβε προτροπή από τον Σουηδό συγγραφέα Malla Silfverstolpe να σπουδάσει μουσική στο Βερολίνο για ένα χρόνο με τον Carl Friedrich Zelter. Εκεί γνώρισε και μαθήτευσε επίσης δίπλα στον δεκαεπτάχρονο τότε Felix Mendelssohn. Οι δυο τους έγιναν φίλοι και αλληλογραφούσαν τακτικά μετά την επιστροφή του Lindblad στη Σουηδία το 1827. Επιστρέφοντας στη Σουηδία, αφοσιώθηκε αποκλειστικά στη μουσική, ίδρυσε μια σχολή πιάνου η οποία λειτούργησε μέχρι το 1861 και διορίστηκε καθηγητής μουσικής της σουηδικής βασιλικής οικογένειας. Η θέση αυτή του παρείχε ένα αξιόλογο εισόδημα και έτσι ο Lindblad μπορούσε να αφοσιωθεί απερίσπαστος στη σύνθεση, ειδικά στα lieder των οποίων συνέθεσε πάνω από 200, αποκτώντας τα προσωνύμια ‘’ο Σουηδός Schubert’’ και ‘’πατέρας του σουηδικού τραγουδιού’’.
Η επιτυχία των τραγουδιών του οφείλεται εν μέρει στη βοήθεια της μαθήτριάς του, διεθνούς φήμης σοπράνο Jenny Lind, γνωστής ως ‘’η Σουηδή Nightengale’’. Το 1831 ο Lindblad ολοκλήρωσε τη Συμφωνία αρ. 1 σε Ντο μείζονα και η πρώτη πλήρης εκτέλεση του έργου έγινε στις 25 Μαρτίου 1832. Συνέχισε να συνθέτει τα επόμενα χρόνια μεγαλύτερα έργα συμπεριλαμβανομένων της Συμφωνίας αρ. 2 σε ρε μείζονα, δύο κουιντέτα εγχόρδων, τρεις σονάτες για βιολί, επτά κουαρτέτα εγχόρδων και μια όπερα με τίτλο ‘’Frondörerna’’ (The Rebels). Προς το τέλος της ζωής του, απείχε από τη σύνθεση μεγάλων έργων. Πέθανε σε ηλικία 77 ετών στο Linköping στις 23 Αυγούστου του 1878.

http://www.youtube.com/watch?v=HoYZ13rWfUY

Adolf Fredrik Lindblad - Piano Trio in G-minor, Op.10

Michael Jeffrey Shapiro.

1951: Γέννηση του Αμερικανού συνθέτη και μαέστρου Michael Jeffrey Shapiro.
Ο Shapiro γεννήθηκε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος των γυμνασιακών του χρόνων στο Baldwin, ένα προάστιο του Long Island. Στην νεότητά του, κέρδισε σε αρκετούς διαγωνισμούς πιάνου και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Columbia όπου ειδικεύτηκε στην αγγλική λογοτεχνία και μελέτησε μουσική στην σχολή μουσικολογίας του Πανεπιστημίου η οποία, την εποχή εκείνη, περιλάμβανε διεθνώς καταξιωμένους καθηγητές όπως οι Paul Henry Lang, Denis Stevens και Joel Newman. Επίσης, σπούδασε διεύθυνση ορχήστρας με τον Karl Bamberger στο Mannes College of Music στη Νέα Υόρκη και ολοκλήρωσε ένα μεταπτυχιακό του Juilliard School στο Σολφέζ με την διάσημο Renée Longy.
Από το 2002, ο Shapiro είναι ο μουσικός διευθυντής και μαέστρος της Chappaqua Orchestra της Νέας Υόρκης και διετέλεσε για δύο χρόνια σύμβουλος μουσικής στο Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος στην Ουάσιγκτον, όπου συνέθεσε και ερμήνευσε μουσική από διάφορους συνθέτες που είτε δολοφονήθηκαν από τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους ή είχαν επιζήσει ως πρόσφυγες από το Τρίτο Ράιχ. Υπήρξε επίσης βοηθός μαέστρος στο Zurich Opera Studio. Έχει γραφτεί για την μουσική του σε μία κριτική των New York Times οτι ‘’διαθέτει μια σπάνια μελωδική αρμονία’’. Το έργο του περιλαμβάνει πάνω από εκατό έργα για σόλο φωνή, πιάνο, σύνολα μουσικής δωματίου, χορωδία, καθώς και μουσική για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ο Shapiro έχει λάβει βραβεία και υποτροφίες από το Martha Baird Rockefeller Composer’s Assistance και το Columbian Award, καθώς και το βραβείο του Διαγωνισμού Sigma Alpha Iota για συνθέτες. Επίσης, είναι επιτυχημένος συγγραφέας με μεταφράσεις του έργου του σε πολλές χώρες. 

ΘΑΝΑΤΟΙ

1824: Maria Theresia von Paradis
1875: William Sterndale Bennett
1901: Miguel Ângelo Pereira
1929: August Otto Halm
1981: Ernst Pepping
1981: Geirr Tveitt
1990: Peter Racine Fricker
2001: Willem Strietman
2007: Gian Carlo Menotti
2009: Lukas Foss
2012: Ton de Kruyf

1 Φεβρουαρίου

1893: Πρεμιέρα της όπερας του Giacomo Puccini “Manon Lescaut” στο Teatro Regio του Τορίνο, που ήταν ένας θρίαμβος για τον συνθέτη. Βασίζεται στο άλλοτε δημοφιλέστατο ηθικοπλαστικό μυθιστόρημα του αβά Πρεβό “L'Histoire du chevalier des Grieux et de Manon Lescaut” (Ιστορία του ιππότη ντε Γκριέ και της Μανόν Λεσκό) του 1731. Η υπόθεση αφορά τον έρωτα του νεαρού ιππότη Ντε Γκριέ για την όμορφη έφηβη Μανόν Λεσκό. Εκείνη προτιμά την πολυτελή ζωή, που βρίσκει κοντά σε ώριμους, εύπορους προστάτες. Συλλαμβάνεται για κλοπή και για πορνεία και εξορίζεται στην Αμερική, όπου πεθαίνει από εξάντληση. Στο πλευρό της, καταστρέφοντας και τη δική του ζωή, μένει μέχρι το τέλος ο Ντε Γκριέ. Όπως σημείωσε ο ίδιος ο Puccini αργότερα, «Η Μανόν είναι η μοναδική από τις όπερές μου που ποτέ δεν με λύπησε... Μια κόρη υπόδειγμα!».

1896: Πρεμιέρα της όπερας του Giacomo Puccini “La bohème” στο Teatro Regio του Τορίνο, υπό τη διεύθυνση του νεαρού Arturo Toscanini, η δεύτερη μεγάλη επιτυχία του συνθέτη. Το λιμπρέτο των Luigi Illica και Giuseppe Giacosa είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα “Scènes de la vie de bohème” (Σκηνές από τη ζωή των μποέμ) του Henri Murger. Η υπόθεση του έργου εκτυλίσσεται στο Παρίσι περίπου το 1830 σε μια φτωχική σοφίτα όπου ζουν ανέμελα τέσσερις φίλοι: ο ποιητής Ροντόλφο, ο ζωγράφος Μαρτσέλο, ο φιλόσοφος Κολίν κι ο μουσικός Σωνάρ. Σε αυτό το αλέγκρο κουαρτέτο θα παρεισφρήσουν και δυο γυναίκες, η ράφτρα Μιμή κι η τραγουδίστρια Μουζετα. Στην πρώτη πράξη του έργου η Μιμή, μια ασθενική κοπέλα, θα συναντήσει στη σοφίτα το Ροντόλφο και θα γίνουν ζευγάρι. Η σχέση αυτή θα περάσει σύντομα, κυριολεκτικά και μεταφορικά , σε ένα χειμώνα. Κάποια μέρα του Φλεβαρη οι δυο νέοι θα αποφασίσουν να χωρίσουν. Η Άνοιξη έρχεται, οι Μποέμ ζουν όπως έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια, αλλά τη συνέχεια αυτή θα διαταράξει η επιδείνωση της υγείας της Μιμής. Το έργο τελειώνει με τους δυο ερωτευμένους να ξανασμίγουν στη δύση της Μιμής. Είναι πια αργά όμως. Ο θάνατος της νέας από φυματίωση θα σφραγίσει με αυτόν τον τρόπο το κλείσιμο της παράστασης.

1916: Πρώτη εκτέλεση της Συμφωνίας No. 4 Op. 29 του Carl Nielsen με τον υπότιτλο “Det Uudslukkelige” (Η ακατάσβεστη) με την Ορχήστρα Musikforeningen της Κοπεγχάγης υπό τη διεύθυνση του συνθέτη. 

1918: Πρεμιέρα της οπερέτας του Franz Lehár “Wo die Lerche singt“ (Όπου τραγουδάει ο κορυδαλλός), στη Βασιλική Όπερα της Βουδαπέστης.

1930: Πρεμιέρα της μονόπρακτης όπερας του Arnold Schoenberg “Von heute auf morgen“ (Από σήμερα ως αύριο) στην Όπερα της Φραγκφούρτης υπό τη διεύθυνση του William Steinberg. Είναι η πρώτη δωδεκαφθογγική όπερα και απαιτεί απόλυτη συγκέντρωση και τεράστια προσπάθεια από τους τραγουδιστές. Παράλληλα είναι η μόνη κωμωδία του Schoenberg, σε λιμπρέτο της δεύτερης συζύγου του Gertrud Schoenberg υπό το ψευδώνυμο Max Blonda. Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε ένα σύγχρονο σπίτι όπου ο άντρας και η γυναίκα γυρίζουν μετά τη βραδινή τους έξοδο. Ο άντρας δεν μπορεί να βγάλει από το μυαλό του μια γοητευτική φίλη και η γυναίκα αποφασίζει να του δώσει ένα μάθημα. Ντύνεται προκλητικά και δηλώνει ότι είναι μια μοντέρνα γυναίκα που αρνείται να παίζει το ρόλο της νοικοκυράς. Επιπλέον, ανακοινώνει ότι της αρέσει ένας τραγουδιστής. Το ζευγάρι τσακώνεται. Όταν εμφανίζεται η φίλη και ο τραγουδιστής, όμως, οι σχέσεις του ζευγαριού έχουν αποκατασταθεί. Ο άντρας εκτιμά τα πλεονεκτήματα του παραδοσιακού γάμου. Δεν θέλει πια να αφήσει τη γυναίκα του και να ζει μόνο για το σήμερα. Μετά την ερώτηση του παιδιού «Τι σημαίνει να είσαι μοντέρνος;», πέφτει η αυλαία.

1947: Πρώτη εκτέλεση της “Sinfonia Serena” του Paul Hindemith με τη Συμφωνική του Ντάλλας υπό τη διεύθυνση του Antal Dorati, στο Ντάλλας.
http://youtu.be/guZsiKOijtw

Paul Hindemith: Symphonia Serena (1946) (1/3)

1953: Πρώτη εκτέλεση του Κοντσέρτου για πιάνο No. 3 σε Ρε μείζονα Op. 50 του Dmitri Kabalevsky, το τρίτο από μια σειρά κοντσέρτων αφιερωμένων στη Σοβιετική Νεολαία (προηγήθηκαν το Κοντσέρτο για βιολί το 1948 και το Κοντσέρτο για τσέλο το 1949), στη Μεγάλη Αίθουσα του Ωδείου της Μόσχας με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Μόσχας υπό τη διεύθυνση του συνθέτη και σολίστ τον Vladimir Ashkenazy.

1984: Πρώτη εκτέλεση της εκδοχής για ορχήστρα δωματίου των “Mirabai Songs” του Αμερικανού συνθέτη John Harbison σε ποιήματα της Ινδής ποιήτριας του 15ου αιώνα Mirabai, μεταφρασμένα από τον Robert Bly, με τη μέτζο-σοπράνο Janice Felty και το Ensemble Collage, υπό τη διεύθυνση του Gunther Schuller, στο Sanders Theater του Κέμπριτζ της Μασαχουσέτης.

1996: Πρώτη εκτέλεση του έργου για φωνή και ορχήστρα “Lilacs” (Πασχαλιές) του George Walker, με τη σοπράνο Faye Robinson και τη Συμφωνική της Βοστώνης υπό τη διεύθυνση του Seiji Ozawa στο Orchestra Hall της Βοστώνης. Ο George Walker ήταν ο πρώτος Αφροαμερικανός συνθέτης που κέρδισε το Βραβείο Pulitzer για τη Μουσική με αυτό το έργο.

2002: Πρώτη εκτέλεση του έργου για ορχήστρα “An American Abroad” ( Ένας Αμερικανός στο εξωτερικό) του Αμερικανού συνθέτη Michael Torke, με τη Royal Scottish National Orchestra υπό τη διεύθυνση της Marin Alsop στο Εδιμβούργο.

2002: Πρώτη εκτέλεση του έργου “Pavana Para Cuerdas” (Παβάνα για έγχορδα) του Κοσταρικανού συνθέτη Benjamin Gutierrez με την Ορχήστρα San Antonio Symphony, υπό τη διεύθυνση του Giancarlo Guerrero.
http://youtu.be/4pl3BEcAYYw

Benjamin Gutierrez - Pavane for Strings/ Pavana