Lamartine

"La musique est la littérature du cœur;

elle commence là où le langage se perd"

(Η μουσική είναι η λογοτεχνία της καρδιάς.

Αρχίζει από από εκεί που χάνεται ο λόγος) 

Alphonse Marie Louis de Prat de Lamartine.

ΓΑΝΥΜΗΔΗΣ - ΓΚΑΙΤΕ

Michelangelo's Ganymede. 

Copy after a lost original (1532) pencil. 

Royal Collection, Windsor Castle

Επιμέλεια: De Profundis Ya 

21/1/2015

GOETHE: ΓΑΝΥΜΗΔΗΣ

Πώς με ζεστάινεις, άνοιξή μου,
γλυκειά τριγύρω,
μέσα στο φέγγος της αυγής!
Χίλιες φορές ηδονικά
σφίγγεται απάνω στη καρδιά μου
αίσθημα θείο,
της θέρμης της αιώνιας σου,
ατέλειωτη Ομορφιά!
Να σε αγκαλιάσω πόσο θάθελα
με αυτά μου εδώ τα χέρια!
Στο στήθος σου, αχ,
με τι λαχτάρα γέρνω,
και τα λούλούδια σου κ' η χλόη σου
σκεπάζουν την καρδιά μου.
Τη φλογερή του στήθους μου
δροσίζεις δίψα,
γλυκό μου αγέρι πρωινό.
Απ' την αχνή τη ρεματιά
ερωτικά το αηδόνι με καλεί.
Έρχομαι, έρχομαι!
Πού; Αχ, πού;
Ψηλά! Ψηλά μιά ορμή με σέρνει.
Τα σύννεφα κατρακυλούν,
γέρνουν τα σύννεφα
στην ποθητήν αγάπη εμπρός.
Σ' εμένανε! Σ΄εμένα!
Στον κόρφο σας
Ψηλά!
Αγκαλιασμένοι!
Ψηλά στο στήθος σου,
τα πάντα που αγαπάς, Πατέρα!

Μετάφραση: Νίκος Α. Σερεσλης
Περιοδικό Νέα Εστία, ΕΚΕΒΙ

*

Ο ομορφότερος των θνητών, περιγράφει τον ΓΑΝΥΜΗΔΗ ο Όμηρος.

Πρίγκιπας της Τροίας, γιός του Τρώα και της Καλλιρόης. Ο Δίας μεταμορφωμένος σε αετό τον άρπαξε και τον μετέφερε στον Όλυμπο, του έδωσε αθανασία και έζησε αιώνια εκεί ως οινοχόος των θεών. Σαν αποζημίωση, ο Δίας έστειλε τον Ερμή να προσφέρει για λογαριασμό του στον Τρώα, πατέρα του Γανυμήδη, ένα ζευγάρι άλογα γοργοπόδαρα σαν τον άνεμο κι ένα χρυσό κλήμα, έργο του Ηφαίστου. (wiki)

*

Δύο ποιήματα του GOETHE, της ίδιας περιόδου (1770-1775) που θεωρούνται σαν "ζευγάρι",
είναι ο Γανυμήδης που αποπλανάται από τον Δία και ο Προμηθέας.
Το ένα εκφράζει το αίσθημα της θείας αγάπης, ενω το άλλο το δημιουργικό και ανυπότακτο
πνεύμα που αψηφά το Θείο.

 Δίας και Γανυμήδης, αττικός κρατήρας, 490-480 ΠΤΕ., ΜΕΤ

 Baldassare Peruzzi - ( c. 1509-14). Villa Farnesina, Rome, Italy.

 The Abduction of Ganymede (ca. 1650), by Eustache Le Sueur, 

(Inventory) Louvre Museum

 Λεπτομέρεια από άγαλμα του Γανυμήδη από πεντελικό μάρμαρο, 

ρωμαϊκό αντίγραφο αγάλματος του 4ου αι. π.τ.Ε. Λούβρο

*

 O SCHUBERT συνέθεσε το ποίημα του Goethe το 1817, εκδόθηκε το 1825 και το αφιέρωσε στον ποιητή. Είναι γραμμένο για σολο φωνή και πιάνο.
Το ίδιο ποίημα μελοποίησε και ο HUGO WOLF.

 *

Δώρο από τον φίλο Strati Vagi: 
Η Lotte Lehmann απαγγέλλει Γανυμήδη του Goethe

*  

 Το ποίημα στην πρωτότυπη γλώσσα:

Στην πρωτότυπη γλώσσα:
Wie im Morgenglanze
Du rings mich anglühst,
Frühling, Geliebter!
Mit tausendfacher Liebeswonne
Sich an mein Herz drängt
Deiner ewigen Wärme
Heilig Gefühl,
Unendliche Schöne!

Daß ich dich fassen möcht'
In diesen Arm!

Ach, an deinem Busen
Lieg' ich, schmachte,
Und deine Blumen, dein Gras
Drängen sich an mein Herz.
Du kühlst den brennenden
Durst meines Busens,
Lieblicher Morgenwind!
Ruft drein die Nachtigall
Liebend nach mir aus dem Nebeltal.
Ich komm', ich komme!
Wohin? Ach, wohin?

Hinauf! Hinauf strebt's.
Es schweben die Wolken
Abwärts, die Wolken
Neigen sich der sehnenden Liebe.
Mir! Mir!
In eurem Schosse
Aufwärts!
Umfangend umfangen!
Aufwärts an deinen Busen,
Alliebender Vater! 

ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ - ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

EZRA POUND

Επιμέλεια: De Profundis Ya
6/10/2014


"Φθινόπωρο"

Μια δόση ψύχρας μες στη φθινοπωρινή βραδιά -
Βγήκα έξω,
και είδα το πορφυρό φεγγάρι να γέρνει σε έναν φράχτη
σαν ένας αγρότης με κοκκινισμένο πρόσωπο.
Δε στάθηκα να μιλήσω, μα κούνησα το κεφάλι,
και τριγύρω υπήρχαν τα μελαγχολικά αστέρια
με πρόσωπα λευκά σαν των παιδιών της πόλης.

Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς
 http://www.politeianet.gr/books/9786188006935-pound-ezra-koukoutsi-32-poiimata-229839

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ - ΕΠΟΧΗ ΤΡΥΓΟΥ

Φθινόπωρο, η εποχή του τρύγου

 Ο Όμηρος περιγράφει διεξοδικά όλες τις σκηνές που απεικονίζονται στην αριστουργηματική ασπίδα του Αχιλλέα (ασπίδα που σφυρηλάτησε ο Ήφαιστος), μεταξύ άλλων και μια σκηνή τρύγου.


Επιμέλεια: De Profundis Ya
13/9/2014

Όμηρος, Ραψωδία Σ

Κι' ήσυχος παρέκει ο νοικοκύρης
ραβδί κρατώντας έστεκε χαρούμενος στον όχτο.
Και κράχτες χώρια τοίμαζαν κάτου από λέφκα δείπνο,
κι' έψηναν βόδι πούσφαξαν μεγάλο• κι' οι γυναίκες
πολλά άσπρα αλέβρια αλέθανε, ταγή των δουλεφτάδων. 560
Κι' έβαζε αμπέλι εκεί σιμά σταφύλια φορτωμένο
ώριο μεγάλο ολόχρυσο, μα τα σταφύλια μάβρα,
[το κάθε κλήμα μ' αργυρά παλούκια στυλωμένο].
Γύρω χαντάκι κάρφωσε σμαλτένιο, γύρω φράχτη
από καλάϊ, κι' είχε ανοιχτό μουντό 'να μονοπάτι, 565
στ' αμπέλι απ' όθες έμπαιναν σαν είταν να τρυγήσουν.
Και νιες και νιοι καλόκαρδοι μαζί όλοι κουβαλούσαν
το γλυκοστάφυλο καρπό μες στα πλεχτά καλάθια.
Κι' ένας τους νιός στο γυρισμό τούς βάραε το λαγούτο
γλυκά που λες σε λίγωνε, κι' αγάλι τ' αποτρύγια 570
τραγούδαε, κι' όλη η συντροφιά ξοπίσω ροβολούσε,
και ξεφωνώντας χόρεβαν μ' ανάλαφρο ποδάρι.
 
Μετάφραση: Αλέξανδρος Πάλλης

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Vincent van Gogh, Still Life with Apples, Pears, Lemons and Grapes, 1887

Art Institute of Chicago

Επιμέλεια: De Profundis Ya
5/9/2014


 Ένας ύμνος/προσευχή του Rainer Maria Rilke "Herbsttag" (Φθινοπωρινή Μέρα)
απο την Συλλογή "Das Buch der Bilder".

"Κύριε, ήρθε η ώρα. Το καλοκαίρι ήταν πολύ μεγάλο.
Άφησε τον ίσκιο σου πάνω απ” τα ηλιακά ρολόγια,
και στα λιβάδια ξαμόλα τους ανέμους.
Διέταξε τους τελευταίους καρπούς γεμάτοι να ΄ναι,
δώστους ακόμα δυο μέρες ζεστές σαν νότου,
στην τελειότητα ώθησέ τους και κυνήγα
στο δυνατό κρασί την στερνή τη γλύκα
Όποιος δεν έχει τώρα σπίτι, πια δεν θα χτίσει.
Όποιος τώρα μόνος είναι, θα παραμείνει για πολύ,
θα ξαγρυπνά, θα διαβάζει, θα γράφει γράμματα μακροσκελή
και στις αλέες θα περιφέρεται εδώ και κει
ανήσυχος, όταν τα φύλλα στροβιλίζονται."

 

ΣΑΙΞΠΗΡ, ΟΝΕΙΡΟ ΘΕΡΙΝΗΣ ΝΥΚΤΟΣ

William Blake, Oberon, Titania and Puck with Fairies Dancing, ca 1786
From William Shakespeare's A Midsummer Night's Dream
Watercolor and graphite on paper, Tate Britain.

Επιμέλεια: De Profundis Ya 

28/11/2014

Από αυτό το αριστούργημα του Shakespeare επόμενο ήταν να εμπνευστούν συνθέτες, ζωγράφοι, χορογράφοι, σκηνοθέτες, και ......

John Simmons (1870), Hermia and Lysander

Mendelssohn: 

Μετά την ανάγνωση του έργου, o Mendelssohn εμπνέεται και γράφει στα 17 του χρόνια μια Εισαγωγή (Op. 21) η οποία ενθουσιάζει τον άγγλο μουσικοκριτικό George Grove: "the greatest marvel of early maturity that the world has ever seen in music"!
Μετά από 16 χρόνια, το 1842, γράφει μετά από παραγγελία του Frederick William IV της Πρωσσίας τη σκηνική μουσική (όπου ενσωμάτωσε την υπάρχουσα Εισαγωγή ) για μια παραγωγή που θα ανέβαινε το 1843 στο Potsdam.
Στο ιντερμέτζο μεταξύ των πράξεων IV και V ακούγεται και το Γαμήλιο Εμβατήριο, ένα από τα πιό γνωστά και διαδεδομένα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ. 

Mendelsshon, A Midsummer Night's Dream.

Philharmonia Orchestra, Otto Klemperer,

Heather Harper, Janet Baker.

Studio recording, London 28-29.I.1960 & 16.II.1960

Το γνωστό "Γαμήλιο Εμβατήριο" 

Johann Heinrich Füssli, The Awakening of the Fairy Queen Titania, 

ca 1775-1790, oil on canvas

Β. Britten:

Γράφει μία όπερα, της οποίας το λιμπρέτο προσαρμόστηκε στο έργο του Shakespeare απο τον ίδιο και από τoν Peter Pears. Η πρεμιέρα της δόθηκε στις 11 Ιουνίου 1960 στο Aldeburgh Festival κάτω από τη δική του διεύθυνση.

 Edwin Henry Landseer (1802–1873)- Scene from A Midsummer Night's Dream.
Titania and Bottom, National Gallery of Victoria, Australia

Ralph Vaughan Williams: 

Συνθέτει το τραγούδι "Over Hill, Over Dale", από την ΙΙ πράξη του Σαιξπηρικού έργου.

Over hill, over dale,
Thorough bush, thorough briar,
Over park, over pale,
Thorough flood, thorough fire
I do wander everywhere.
Swifter than the moonè's sphere;
And I serve the fairy queen,
To dew her orbs upon the green.
The cowslips tall her pensioners be;
In their gold coats spots you see;
Those be rubies, fairy favours,
In those freckles live their savours:
I must go seek some dew-drops here,
And hang a pearl in every cowslip's ear.

Joseph Noel Paton (1821–1901) - Puck and Fairies, ca 1850
Oil on millboard, Yale Center for British Art

George Balanchine: 

Μπαλέτο, που έκανε την πρεμιέρα του στις 17 Ιανουαρίου 1962 στη Νέα Υόρκη. Για τη παράσταση χρησιμοποίησε και άλλες συνθέσεις του Mendelssohn. Τον Φεβρουάριο του 2007 η παράσταση μαγνητοσκοπήθηκε ζωντανά στο θέατρο της Σκάλας του Μιλάνου, και βέβαια χόρεψαν οι καλύτεροι χορευτές του. (στα σχόλια όλο το μπαλέτο απο αυτή τη παραγωγή)

Κινηματογράφος:

Δειγματοληπτικά,  από το έργο των Max Reinhardt & William Dieterle, 1935, 

με τους James Cagney, Mickey Rooney, Olivia de Havilland κ.α.

Από την Wiki,  Η υπόθεση του έργου:

 To Όνειρο Θερινής Νυκτός είναι μια ρομαντική κωμωδία του Ουίλιαμ Σαίξπηρ.
Περιγράφει τις περιπέτειες τεσσάρων νεαρών Αθηναίων και μιας ομάδας
ερασιτεχνών ηθοποιών, τη σχέση τους με το Δούκα και τη Δούκισσα της
Αθήνας, Θησέα και Ιππολύτη, και με τα ξωτικά ενός δάσους κάτω από το φεγγάρι.
Συνδετικός
κρίκος στις τρεις ιστορίες που παρουσιάζονται είναι οι γάμοι του Δούκα
της Αθήνας Θησέα και της βασίλισσας των Αμαζόνων,
Ιππολύτης. Στην αρχική σκηνή, η Ερμία αρνείται να συμβιβαστεί με την επιθυμία του πατέρα της να την παντρέψει με το Δημήτριο.

Ο πατέρας της όμως μπροστά στο Θησέα επικαλείται έναν αρχαίο αθηναϊκό
νόμο, σύμφωνα με τον οποίο η κόρη πρέπει να παντρευτεί το μνηστήρα που
διάλεξε ο πατέρας της, αλλιώς αντιμετωπίζει ποινή θανάτου ή ισόβια
υπηρεσία στη θεά Άρτεμη.
Έτσι,
η Ερμία και ο αγαπημένος της, Λύσανδρος, αποφασίζουν να κλεφτούν και να
διαφύγουν τη νύχτα μέσα από το δάσος. Η Ερμία εμπιστεύεται το σχέδιο
στην καλύτερη φίλη της, Έλενα,
η οποία όμως το μαρτυράει στο Δημήτριο για να κερδίσει την εύνοιά του
και να τη διαλέξει. Οι δυο τους ακολουθούν τους δυο αγαπημένους, που
ανυποψίαστοι κοιμούνται στο δάσος.
Εν τω μεταξύ, στο δάσος καταφτάνουν ο Βασιλιάς των Ξωτικών Όμπερον και η βασίλισσα Τιτάνια,
οι οποίοι έχουν τσακωθεί, γιατί η Τιτάνια αρνείται να δώσει για
"ιππότη" στον Όμπερον έναν ακόλουθό της. Ο Όμπερον θέλει να την
εκδικηθεί κι έτσι προσλαμβάνει τον σκανδαλιάρη Πακ (ή Πουκ,
σε παλαιότερες εκδοχές) για να βρει ένα λουλούδι, ο χυμός του οποίου
κάνει όποιον το πιει να ερωτευτεί το πρώτο ον που δει μπροστά του.
Βλέποντας το Δημήτριο να συμπεριφέρεται άσχημα στην Έλενα, ο Όμπερον
διατάζει τον Πακ να ρίξει λίγο υγρό στα βλέφαρά του. Κατά λάθος, ο Πακ
το ρίχνει στο Λύσανδρο, ο οποίος ερωτεύεται την Έλενα. Ο Δημήτριος ακόμα
ακολουθεί την Ερμία και ο Όμπερον θυμώνει, έτσι μαγεύει και τον
Δημήτριο. Εξαιτίας του λάθους του Πακ, τώρα και οι δυο άνδρες
τσακώνονται για την Έλενα, η οποία όμως πιστεύει ότι την κοροϊδεύουν. Οι
τέσσερις χαρακτήρες κυνηγιούνται και τσακώνονται όλη τη νύχτα και
αναζητούν μέρος για μονομαχία κι έτσι ο Όμπερον διατάζει τον Πακ να τους
κρατήσει χώρια και να ξανα-"μαγέψει" το Λύσανδρο να ερωτευτεί την Ερμία
για να αποτρέψει την αιματοχυσία.
Εν τω μεταξύ, μια ομάδα τεχνιτών χαμηλής κοινωνικής τάξης έχουν
κανονίσει να στήσουν μια παράσταση με την ιστορία του Πύραμου και της
Θίσβης για το γάμο του Θησέα και τριγυρίζουν μες στο δάσος κοντά στην
περιοχή της Τιτάνια. O Πουκ βλέπει τον Νικ Μπότομ, ένα
θεατρόπληκτο υφαντή, και μετατρέπει το κεφάλι του σε γάιδαρο. Η Τιτάνια
ξυπνάει, και μαγεμένη από το φίλτρο που της έριξε ο Όμπερον, ερωτεύεται
τον υφαντή και του συμπεριφέρεται σαν να ήταν ευγενής με όλες τις
φροντίδες. Σε αυτή την κατάσταση, συναντάει τον Όμπερον και του δίνει
τον ακόλουθο: έτσι ο Όμπερον διατάζει τον Πακ να λύσει τα μάγια από τον
υφαντή και την Τιτάνια, καθώς και από το Λύσανδρο.
Τότε, τα ξωτικά εξαφανίζονται και εμφανίζονται στο δάσος για πρωινό
κυνήγι ο Θησέας με την Ιππολύτη. Ξυπνούν τους τέσσερις νέους και, καθώς ο
Δημήτριος δεν αγαπάει πλέον την Ερμία, ο Θησέας παρακάμπτει την
επιθυμία του πατέρα της Ερμίας και ετοιμάζει τους γάμους όλων. Οι
τέσσερις νέοι σκέφτονται ότι τα γεγονότα της νύχτας πρέπει να ήταν
κάποιο όνειρο. Το ίδιο σκέφτεται και ο Νικ Μπότομ ο υφαντής, όταν
ξυπνάει και αυτός. Στην Αθήνα, όλοι παρακολουθούν την παράσταση "Πύραμος
και Θίσβη" των τεχνιτών. Είναι εντελώς γελοία και κακοπαιγμένη, αλλά
χαίρονται όλοι και αποσύρονται για ύπνο. Με το σκοτάδι, ο Όμπερον κι η
Τιτάνια ευλογούν το σπίτι και τους νιόπαντρους, ενώ ο Πακ απευθύνεται σε
ένα μονόλογο προς τους θεατές, ενώ πέφτει η αυλαία.

http://el.wikipedia.org/.../%CE%8C%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF...

Όνειρο Θερινής Νυκτός - Βικιπαίδεια

To Όνειρο Θερινής Νυκτός είναι μια ρομαντική κωμωδία του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Περιγράφει τις περιπέτειες…

EL.WIKIPEDIA.ORG

 Όλο το έργο στα αγγλικά

http://shakespeare.mit.edu/midsummer/full.html

Midsummer Night's Dream: Entire Play

SHAKESPEARE.MIT.EDU

ΦΑΟΥΣΤ, ΓΚΑΙΤΕ

Eugène Delacroix (1827), ο Φάουστ στο γραφείο του

Επιμέλεια: De Profundis Ya22/10/2014

Απόσπασμα από τον "Φάουστ του Γκαίτε"
Μετάφραση Κων/νου Χατζόπουλου, Βιβλιοπωλείον της Εστίας

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ: Με ορμή μ' έχεις εδώ βγαλμένο,
βυζαίνοντας στην σφαίρα μου καιρό, και τώρα...

ΦΑΟΥΣΤ: Οϊμέ! Δε σε υπομένω!

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ: Με την πνοή πιασμένη με ικετεύεις,
τη φωνή μου ν΄ακούσεις, να με δεις γυρεύεις·
γέρνω στη δυνατή σου δέηση κ΄έρχομαι! Όμως,
υπεράνθρωπε, ποιός σε πιάνει τρόμος;
Πού ειν' η ορμή της ψυχής; Πού είναι το στήθος,
που κόσμο έπλασε κ' έτρεφε στυ βύθος;
Που σε χαράς φουσκώνοντας μεθύσι,
εμάς τα πνεύματα ήθελε να γγίσει;
Πού είσαι, Φάουστ, που η φωνή του με καλούσε,
που μ΄όση δύναμη είχε με απαιτούσε;
Συ είσαι που νιώθεις στην πνοή μου φρίκη
κι ολόβαθά σου τρέμεις σα σκουλήκι,
που στη γη κουλουριάζεται δειλό;

ΦΑΟΥΣΤ: Εγώ, φλόγινη ειδή, να φύγω εμπρός σου;
ο Φάουστ είμαι γω,, ο όμοιός σου!

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ: Στο κύμα της ζωής, στων έργων το βρασμό
κατεβαίνω, ανεβαίνω,
εδώ και κει πηγαίνω.
Γέννα και μνήμα,
αιώνιο κύμα
φάδι που αλλάζει,
ζωή που βράζει,
στου Καιρού εγω διάζομαι το βοερό αργαλειό
και του θεού το φόρεμα υφαίνω ζωντανό.

ΦΑΟΥΣΤ: Συ που τον κόσμο ολάκερο αγκαλιάζεις,
πνεύμα ασίγαστ, πόσο είμαι κοντά σε σένα!

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ: Με το πνεύμα που νιώθεις, μοιάζεις, όχι με μένα! (χάνεται)

ΦΑΟΥΣΤ: (πέφτοντας κάτω).
Όχι με σένα; Τότε με ποιόν;
Εγώ του θεού ομοίωμα! Και μήτε κάν εσένα!

                                          Eugene Delacroix, Faust, Goethe's Tragedy, 1828

                             Mikhail Vrubel, Flight of Faust and Mephisto, oil on canvas.
                                                  Tretyakov Gallery, Moscow, Russia

Odilon Redon, Faust and Mephistopheles, lithography

WAGNER: "Eine Faust" Overture 

Το έργο γράφτηκε το 1840 και αναθεωρήθηκε το 1855. Προοριζόταν να αποτελέσει το 1ο μέρος Συμφωνίας, βασισμένη στο δράμα Φάουστ του Γκαίτε. Η ιδέα εγκαταλείφτηκε επειδή ο Βάγκνερ εκείνη τη περίοδο έγραφε τον Ιπτάμενο Ολλανδό. Έτσι, μετά από διάφορες αλλαγές, η εισαγωγή εκδόθηκε με τον τωρινό της τίτλο.

Έχει να κάνει με τον ίδιο τον Φάουστ, πριν τη συνάντησή του με τον Μεφιστοφελή και τη Μαργαρίτα/Gretchen.

Μία υπέροχη εικόνα της ανήσυχης ψυχής, των φιλοδοξιών της, τους αγώνες για το πεπρωμένο….

ΑΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΦΕΛΗΣ

Άρης Χριστοφέλης

Επιμέλεια: Yolanda Salapata

12/12/2014

Ο δικός μας Αρης Χριστοφέλλης σε μεσαιωνικά και αναγεννησιακά τραγούδια.

Song 1: composer unknown

Song 2: composer Claudio Monteverdi "Sì dolce è il tormento"
 
Sì dolce è il tormento che in seno mi sta
Ch'io vivo contento per cruda beltà.
Nel ciel di bellezza s'accreschi fierezza
Et manchi pietà che sempre qual scoglio
All'onda d'orgoglio mia fede sarà.
La speme fallace rivolgami il piè
Diletto né pace non scendano a me.
E l'empia ch'adoro mi nieghi ristoro
Di buona mercè: tra doglia infinita
Tra speme tradita vivrà la mia fè.
Se fiamma d'amore già mai non sentì
Quel rigido core ch'il cor mi rapì.
Se nega pietate la cruda beltate
Che l'alma invaghì ben fia che dolente
Pentita e languente sospirami un dì.
Song 3: composer Girolamo Frescobaldi "Se l'aura spira"
Se l'aura spira tutta vezzosa
la fresca rosa ridente sta
la siepe ombrosa di bei smeraldi
d'estivi caldi timor non ha
A balli, a balli, liete venite
ninfe gradite, fior di beltà

Song 4: composer unknown William Shakespeare Othello
act 5

Desdemona: "The willow song"
The poor soul sat sighing
by a sycamore tree
Sing O the green willow
With his hand in his bosom
and his head upon his knee
Oh willow, willow, willow, willow
Oh willow, willow, willow, willow
My garland shall be
Sing O the green willow
Willow, willow, willow
I mean the green willow
My garland shall be
Song 5: composer "Robert Johnson" William Shakespeare "The Tempest"
"Ariel's song" "Where the bee sucks"
Where the bee sucks, there suck I
In a cowslip's bell I lie
There I couch when owls do cry
On the bat's back I do fly
After summer merrily
Merrily, merrily shall I live now
Under the blossom that hangs on the bough

Song 6: composer unknown William Shakespeare Hamlet

ΑΓΙΑ ΚΑΙΚΙΛΙΑ

"Saint Cecilia", John William Waterhouse

 

 

Επιμέλεια: Elpida Nousa

22/11/2016

H Aγία Καικιλία έζησε στη Ρώμη γύρω στα 230 μ.Χ. και καταγόταν από οικογένεια ευγενών ειδωλολατρών.
Είχε ορκιστεί να παραμείνει παρθένα, αλλά οι γονείς της ήθελαν να την παντρέψουν με τον Βαλεριανό, επίσης ειδωλολάτρη.Του είπε πως είχε δώσει όρκο αγνότητας στο Θεό μέσω ενός αγγέλου, που θα τον έβλεπε και κείνος αν βαπτιζόταν.
Πράγματι ο βαπτισμένος πλέον Βαλεριανός γυρνώντας στο σπίτι βρήκε την Καικιλία να προσεύχεται μαζί με ένα ολοφώτεινο Άγιο Άγγελο!
Οι δυο νέοι παντρεύτηκαν, όμως την περίοδο των διωγμών έγιναν αντιληπτοί, ως χριστιανοί.
Φυλακίστηκαν και καταδικάστηκαν σε αποκεφαλισμό.
Την ώρα του αποκεφαλισμού του Βαλεριανού άνοιξαν οι ουρανοί και εμφανίστηκε πλήθος Αγίων Αγγέλων!

Στην συνέχεια διετάχθη να δεθεί μαρμάρινη πλάκα στο στήθος της Καικιλίας για να πεθάνει από ασφυξία, όμως οι Ρωμαίοι δεν πέτυχαν το σκοπό τους.Η Καικιλία δεν έπαθε τίποτε.
Έτσι, την έριξαν σε πυρακτωμένο λέβητα. Το μαρτύριο αυτό κράτησε τρεις ημέρες αλλά πάλι βγήκε σώα και αβλαβής.
Έτσι, διέταξαν να την αποκεφαλίσουν.
Δοξάζοντας τον Κύριο, παρέδωσε το πνεύμα της την 22 Νοεμβρίου του 230 επί Αυτοκράτορος Αλεξάνδρου Σεβήρου.

Θεωρείται προστάτις των τυφλών και της μουσικής, γι'αυτό συχνά απεικονίζεται να παίζει όργανο. 

 

 

"From harmony, from heavenly harmony,
This universal frame began.
Through all the compass of the notes it ran,
The diapason closing full in man",

...ψάλλει ο χορός στην καντάτα του Χαίντελ "Ωδή στη μέρα της Αγ.Καικιλίας" αφιερωμένη στην προστάτιδα των μουσικών.

Η θεωρία του Πυθαγόρα περί αρμονίας,σύμφωνα με την οποία η μουσική είναι η κεντρική δύναμη στη δημιουργία της Γης, έδωσε την έμπνευση στον άγγλο ποιητή J. Dryden,πάνω στο ποίημα του οποίου στηρίχτηκε η σύνθεση του Χαίντελ. 

"Saint Cecilia, the patron of organists" - Vouet Simon,Blanton Museum

 

 

 

"Ωδή στην αγία Καικιλία", γράφει και ο Πέρσελ με τίτλο "Hail, Bright Cecilia ",ένα λαμπρό έργο για μεγάλη χορωδία, ορχήστρα, σολίστ και φωνητικό σύνολο.Αποτελείται από 13 μέρη και η σύνθεση ανοίγει με τη χορωδία να ψάλλει τον ύμνο σε ποίηση του αιδεσιμότατου Nicholas Brady,όπου αναφέρεται πως "η μουσική είναι απαραίτητη για τα γήινα,τα ουράνια και την αιώνια ευτυχία!!"

Επιλέγω να ακούσουμε το τελικό χορωδιακό με ύφος θριαμβευτικό. Ανοίγει με τυμπανοκρουσίες στη λέξη "Χαίρε!", σαν να προαναγγέλλουν την άφιξη της Αγίας Cecilia!!Συναισθήματα ευφροσυνης και ευδαιμονίας!

"Hail! Bright Cecilia, Hail to thee!
Great Patroness of Us and Harmony!
Who, whilst among the Choir above
Thou dost thy former Skill improve,
With Rapture of Delight dost see
Thy Favourite Art
Make up a Part
Of infinite Felicity.
Hail! Bright Cecilia, Hail to thee!
Great Patroness of Us and Harmony!" 

"Saint Cecilia and the Angel", Carlo Saraceni

 

 

Η Κρύπτη,όπου θάφτηκε η Αγία Καικιλία στις κατακόμβες του Αγίου Κάλλιστου στη Ρώμη.
Το γλυπτό αριστούργημα είναι του Stefano Maderno, ο οποίος το σμίλευσε αμέσως μετά την ανακάλυψη της σαρκοφάγου της ιερομάρτυρος. Με τρία δάχτυλα να εκτείνονται 

στο δεξί της χέρι και ένα με το αριστερό πιστοποιεί την Αγία Τριάδα.Ο γλύπτης 

βεβαιώνει ότι ετσι βρέθηκε το σώμα της, όταν άνοιξε ο τάφος της, το 1599.

 

 

 

Στην Αγγλία θεωρείτο ανέκαθεν παράδοση να γράφονται ωδές και ύμνοι για τη μέρα της αγίας Καικιλίας.Βαθιά επιθυμία να συνθέσει έναν τέτοιο δοξαστικό ύμνο είχε και ο Μπρίττεν,όχι μόνο λόγω παράδοσης ,αλλά και γιατί είχε γεννηθεί την ημέρα της γιορτής της.Ετσι,το 1942 βασίζεται στο ποιητικό κείμενο του Auden : "Three Songs for St. Cecilia's Day" και συνθέτει ένα καταπληκτικό χορωδιακό.
Ακούμε το πρώτο μέρος : "In a garden shady-Σ'ένα κήπο σκιερό"

In a garden shady this holy lady
With reverent cadence and subtle psalm,
Like a black swan as death came on
Poured forth her song in perfect calm:
And by ocean's margin this innocent virgin
Constructed an organ to enlarge her prayer,
And notes tremendous from her great engine
Thundered out on the Roman air.

Blessed Cecilia, appear in visions
To all musicians, appear and inspire:
Translated Daughter, come down and startle
Composing mortals with immortal fire. 

 

 

 Βιτρώ στην εκκλησία St Mary The Virgin, Hertfordshire.

 

 

 

Από τις πιο κατανυκτικές υμνωδίες για την Αγ.Καικιλία, αυτή του άγγλου συνθέτη και οργανίστα Herbert Howells (1892 – 1983), ο οποίος μελοποιεί κατόπιν παραγγελίας του συνδικάτου μουσικών το 1956 το ομώνυμο ποίημα της Ursula Penton, συζύγου του γνωστού συνθέτη Ralph Vaughan Williams.
Πρωτοεκτελέστηκε σαν σήμερα, 22 Νοεμβρίου 1961 στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο.

Sing for the morning's joy, Cecilia, sing,
in words of youth and phrases of the spring.
Walk the bright colonnades by fountains spray
and sing as sunlight fills the waking day.
Till angels, voyaging in upper air, pause on a wing,
and gather the clear sound into celestial joy, wound and unwound,
a silver chain or golden as your hair.

Sing for your loves of heaven and of earth,
in words of music, and each word a truth,
marriage of heart and longings that aspire,
a bond of roses and a ring of fire.
Your summertime grows short and fades away,
terror must gather to a martyr's death, but never tremble,
the last indrawn breath remembers music as an echo may.

Through the long aftermath of centuries
Cecilia's music dances in the skies,
lend us a fragment of the immortal air
where with your choiring angels we may share.
A light to light us through time-fettered night,
water of life, a rose of paradise;
so from the earth another song shall rise
to meet your own in heavens long delight. 

 

 

 

 

ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΠΛΑΤΩΝΑ - ΣΕΡΕΝΑΤΑ ΜΠΕΡΝΣΤΑΙΝ

Κύλιξ, σκηνή Συμποσίου, γύρω στα 500 π.Χ.
Staatliche Museen, Berlin. Photo© Maria Daniels.

Επιμέλεια: De Profundis Ya

2/11/2014

ΠΛΑΤΩΝΑΣ "ΣΥΜΠΟΣΙΟ" ΚΑΙ BERNSTEIN. 

Βασισμένος στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνα, ο Bernstein έγραψε μια σερενάτα για βιολί, έγχορδα, άρπα και κρουστά. Η πρεμιέρα δόθηκε στη Βενετία το 1954 με τον ίδιο στο πόντιουμ, στο βιολί ο I. Stern και τη Φιλαρμονική του Ισραήλ. Η Σερενάτα αποτελείται από 5 μέρη, με 6 διαλόγους.
Ο Φαίδρος, ο Παυσανίας, ο Ερυξίμαχος, ο Αριστοφάνης και ο Σωκράτης, καλεσμένοι στο σπίτι του Αγάθωνα, καταθέτουν την άποψή τους για τον Έρωτα. Στο τέλος καταφτάνει και ο Αλκιβιάδης που εμφανίζεται μεθυσμένος και στεφανωμένος και πλέκει το εγκώμιο του Σωκράτη.

*******

Κείμενο από το "Συμπόσιο" Πλάτωνα, που αντριστοιχεί στα μέρη της σύνθεσης του Μπέρνστάιν, 

σε μετάφραση Δ.Δεδούση, Εκδόσεις Ζαχαρόπουλος

ΦΑΙΔΡΟΣ
Πρώτος λοιπόν, καθώς είπα, έβαλε λόγο ο Φαίδρος αρχίζοντας μ΄ένα τέτοιο προοίμιο: οτι μέγας θεός είν' ο Έρως και θαυμασμόν προκαλεί και εις τους ανθρώπους και εις τους θεούς, δια πολλούς άλλους λόγους, αλλά προ πάντων δια την γενεαλογία του. "Πραγματικώς, συνέχισε, ότι είναι ο πρεσβύτερος απ΄τους θεούς αυτό είναι πολύ τιμητικόν δι' αυτόν-
και ιδού η απόδειξις της ηλικίας του/ γονείς του έρωτος βέβαια ούτε υπάρχουν ούτε ονοματίζονται από κανένα, ούτε απο πεζογράφο, ούτε από ποιητή. Αντιθέτως ο Ησίοδος λέγει οτι πρώτα-πρώτα έγινε το Χάος,
κι ύστερα η Γη η ευρύστερνη του σύμπαντος το βάθρο
το απέθαντο κι ατράνταχτο, .... κι ο Έρωτας....
δλδ ύστερα από το Χάος εγεννήθησαν αυτά τα δύο, η Γη και ο Έρως.

Η αλήθεια είναι μάλιστα, ότι μόνον οι ερωτευμένοι είναι πρόθυμοι να θυσιάζουν και τη ζωή τους ακόμα για το αγαπημένο τους πρόσωπον κι όχι μόνον οι άνδρες παρά και οι γυναίκες. Και τρανή απόδειξη γι αυτό που σας λέω, ενώπιον των Ελλήνων μας δίνει η θυγατέρα του Πελία, η Άλκηστη, που προθυμοποιήθηκε μόνον αυτή να πεθάνη στη θέση του αντρός της, αν και του εζούσαν και ο πατέρας και η μητέρα/ απ' αυτούς όμως εκείνη τόσο ανωτέρα ήταν στη στοργή προς τον άντρα της χάρις εις τον έρωτά της, ώστε απέδειξε ότι αυτοί είναι ξένοι για το γυιό τους και μόνο κατ΄όνομα γονείς........

*Ο Φαίδρος υποστηρίζει ότι ο Έρωτας είναι ένας από τις αρχαιότερες θεότητες. Ενώ ένας πιστός φίλος είναι η μεγαλύτερη ευτυχία, ο έρωτας είναι αυτός που μας κάνει να κάνουμε τις ηρωικότερες πράξεις. 

ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ
Όλοι βέβαια ξαίρουμε ότι Αφροδίτη δίχως έρωτα δεν υπάρχει. Αν ήταν λοιπόν μια η Αφροδίτη, ένας θα ήταν κι ο Έρως/ επειδή όμως, καθώς ξαίρετε, υπάρχουν δύό Αφροδίτες, δύο κατ' ανάγκην είναι και οι Έρωτες. Και μήπως δεν είναι δύο οι θεές; η μιά βεβαίως, η μεγαλύτερη και χωρίς μητέρα, είναι η θυγατέρα του Ουρανού, που γι' αυτό και την παρονομάζομε Ουρανίαν. Η άλλη, η νεωτέρα, είναι η κόρη του Διός και της Διώνης, που λέμε, καθώς ξαίρετε, Πάνδημη. Κατ΄ανάγκη λοιπόν και ο Έρωτας όποιος είναι συνεργάτης με τη μιά τους, λέγεται πολύ σωστά Πάνδημος, όποιος πάλι είναι της άλλης, Ουράνιος..

[........]

                                        

Έτσι λοιπόν και η ερωτική ενέργεια και ο Έρωτας δεν είναι γενικώς κάθε έρωτας ωραίος και άξιος να του πλέκουν εγκώμια, παρά εκείνος μόνον που παρακινεί τους ανθρώπους να ερωτεύωνται με όμορφο τρόπο.

Ο Παυσανίας φέρνει τον έρωτα σε σχέση με την θεά Αφροδίτη, και υποστηρίζει ότι όπως η Αφροδίτη έχει δύο φύσεις, την ανθρώπινη και την θεϊκή, έτσι και ο έρωτας έχει δύο μορφές. Ο σαρκικός έρωτας αποσκοπεί στην απλή ικανοποίηση, ενώ ο ανώτερος έρωτας επιφέρει την παντοτινή ένωση με τον αγαπημένο ή την αγαπημένη.

Στη σύνθεση οι δύο αυτοί λόγοι εκφράζονται με Lento; Allegro marcato 

ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ
«Πράγματι, Ερυξίμαχε», είπε ο Αριστοφάνης, «έχω
κατά νου να δώσω διαφορετική διάσταση στο λόγο
απ' αυτή που εσύ και ο Παυσανίας δώσατε. Εγώ
νομίζω ότι οι άνθρωποι δεν έχουν αντιληφθεί
καθόλου την δύναμη του έρωτα, γιατί, αν την είχαν
αντιληφθεί, θα κατασκεύαζαν
γι αυτόν μεγαλοπρεπείς ναούς και βωμούς και θά 'καναν
λαμπρές θυσίες και όχι, όπως τώρα που τίποτα απ'
αυτά δεν γίνεται και είναι ανάγκη να γίνουν και
μάλιστα κατά προτεραιότητα. Εξάλλου, είναι ο πιο φιλάνθρωπος θεός, είναι αρωγός και γιατρός των ανθρώπων, που, όταν είναι θεραπευμένοι εξασφαλίζεται η μέγιστη ευτυχία για το γένος των
ανθρώπων. Εγώ, λοιπόν, θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω τη δύναμή του και σεις να την διδάξετε και στους άλλους.

Από τέτοιο βάθος χρόνου ο έρωτας ανάμεσα
στους ανθρώπους είναι έμφυτος και συνδέει την
αρχαία φύση με τη δημιουργία ενός από δυο και
την προσπάθεια θεραπείας της ανθρώπινης φύσης.
0 καθένας μας λοιπόν είναι τεκμήριο του
ανθρώπου που δημιουργήθηκε με τμήση του ενός
σε δυο, αφού είμαστε τεμαχισμένοι, όπως οι γλώσσες (ψάρια).
0 καθένας μας επιζητεί το ταίρι του για να συμβληθεί με αυτό .

Άρα ο Έρωτας είναι πραγματικώς απο τόσον καιρό έμφυτος στους ανθρώπους και σμίγοντάς τους ανασυνθέτει την αρχική τους φύση και προσπαθεί με δυό να φτειάσει ένα, για να γιατρέψει την ελαττωατικήν ανθρώπινη φύση.

*Ο Αριστοφάνης θεωρεί τον έρωτα σα κάτι που φέρνει μέσα στην ανθρώπινη ψυχή κάποια γιατριά και αποκατάσταση μιας τάξης που διαταράχτηκε. Σύμφωνα με το μύθο που εκθέτει, ο έρωτας είναι "τάση για την αποκατάσταση της αρχέγονης φύσης".

Ο Αριστοφάνης στη σύνθεση εκφράζεται με allegreto.

ΕΡΥΞΙΜΑΧΟΣ
... ότι όμως υπάρχει (ο Έρως) μέσα εις τας ψυχάς των ανθρώπων όχι μόνον προς τους ωραίους νέους, αλλά και προς πολλά άλλα πράγματα. κι ότι υπάρχει και μέσα στ΄άλλα, και μέσ' στα σώματα, θέλω να πω, όλων των ζώων και μέσα σε όσα φυτρώνουν στη γη και, μπορώ να πω, μέσα σ΄όλα τα όντα, τούτο πιστεύω πως το έχω εξακριβώσει από την ιατρική, την τέχνη μας, τουτέστι ότι ο θεός αυτο΄ς είναι μέγας και αξιοθαύμαστος και απλώνει την ενέργειά του εις το σύμπαν και στ' ανθρώπινα και στα θεία πράγματα. Και θ΄αρχίσω την ομιλία μου από την ιατρική, ......

 *Κατά τον Ερυξίμαχο ο Έρωτας δεν περιορίζει την επικράτειά του μόνο στις ανθρώπινες ψυχές, αλλά απλώνεται στα ζώα, στα φυτά και στα ουράνια σώματα. Σε όλες τις εμφανίσεις του εξακολουθεί να παρουσιάζει τη διπλή του φύση όπως την είχε περιγράψει ο Παυσανίας. Ο Ερυξίμαχος σα γιατρός, γενικεύει το θέμα και παρουσιάζει την φυσιολογική άποψη του Έρωτα.

O Ερυξίμαχος εκφράζεται με ένα presto 

 ΑΓΑΘΩΝ
Λοιπόν εγώ σας λέω πως απ' όλους τους θεούς, που' όλοι τους ευτυχισμένοι - αν κάνει να το πω και δεν είν\ αμαρτία, ο Έρως είναι ο πιο ευτυχισμένος, γιατι' είν' ο ωραιότατος κι ο άριστος. Και είναι ωραιότατος, γιατί έχει τις εξής ιδιότητες: Πρώτα πρώτα είν' ο πιο νεώτερος θεός, Φαίδρε. Κι απόδειξη μεγάλη στα λεγόμενά μου ο ίδιος μας προσφέρει, που τρεχάτος αποφεύγει τα γεράματα, πούναι κι αυτά γοργά, καθώς το ξαίρετε. θέλω να πω, πιο γρήγορα μας επισκέπτονται....

Και μούρχεται να πω και κάτι σε στίχους, πως αυτός είναι που φέρνει:
Στους ανθρώπους την ειρήνη
και στο πέλαο τη γαλήνη,
το σιγάνεμα, το πλάγιασμα
στους ανέμους,
και τον ύπνο καταλάγιασμα
στους θλιμμένους
....
Τον λαχταρούν οι αμέτοχοι, τον αποχτούν οι καλότυχοι
Της απολαύσεως, της Αβρότητος, της Χλιδής, των Χαρίτων
της Λαχτάρας, του Πόθου ο πατέρας
Για τους γενναίους πονετικός, για τους δειλούς αδιάφορος
στο μόχθο, στην αγωνία, στον πόθο, στο λόγο
τιμονιέρης, συναγωνιστής του πελάου και της στεριάς,
λυτρωτής άριστος.

*Ο Αγάθων με μεγάλη ρητορική ικανότητα και με την βοήθεια λογικών αποδείξεων λέει πως ο έρωτας είναι ένας θεός που είναι αιώνια νεαρός, τρυφερός, πανέμορφος, δίκαιος, σώφρων, τολμηρός και σοφός.

Ο Αγάθωνας εκφράζεται με ένα τριμερές τραγούδι, adagio.

 Σωκράτης, ρωμαϊκο αντίγραφο, Λούβρο
http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Socrates_Louvre.jpg

ΣΩΚΡΑΤΗΣ

Κάποτε η Διοτίμα, μου απηύθυνε το ερώτημα:
Διοτίμα: «Ποία φαντάζεσαι, Σωκράτη, ειν' η αιτία του έρωτος τούτου και του πόθου; Δεν έχεις προσέξει λοιπόν τον ζωηρόν ερεθισμόν, εις τον οποίον υποπίπτουν όλα τα ζώα, όταν τα καταλάβη η επιθυμία να γεννήσουν, και τα χερσαία και τα πετεινά, πώς αρρωσταίνουν όλα και κατακυριεύονται από τον έρωτα, πρώτον μεν να ενωθούν μαζί, έπειτα δια την ανατροφήν του γεννηθέντος; Πώς είναι αποφασισμένα, προς υπεράσπισιν τούτων, και πόλεμον να διεξάγουν, και τ' ασθενέστερα ακόμη προς τα δυνατότερα, και εις τον θάνατον να βαδίσουν υπέρ αυτών, και να τα τινάξουν από την πείναν αυτά δια να εξασφαλίσουν εις εκείνα την τροφήν, και το κάθε τι να πράξουν; Καλά» είπεν «οι άνθρωποι· θα ημπορούσε να υποθέση κανείς, ότι το κάνουν από υπολογισμόν. Αλλά τα ζώα; Ποίος είναι ο λόγος της τοιαύτης ερωτικής των συγκινήσεως; Ημπορείς να μου εξήγησης;»

Σωκράτης: "Δεν γνωρίζω Διοτίμα" της είπα.

Διοτίμα: "Έχεις λοιπόν την ιδέαν, πως θα γίνης ποτέ έμπειρος εις τα ζητήματα του έρωτος εφ' όσον δεν εννοείς αυτά;»

Σωκράτης: «Μα σου το είπα, Διοτίμα, και προ ολίγου· αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που ήλθα κοντά σου, επειδή εκατάλαβα πως χρειάζομαι διδασκαλίαν. Λέγε μου λοιπόν και τούτου του φαινομένου την εξήγησιν και των άλλων των σχετιζομένων με τον έρωτα».

Διοτίμα: «Λοιπόν» είπε «εφ' όσον η πεποίθησίς σου είναι ότι αντικείμενον φυσικόν του έρωτος ειν' εκείνο, το όποιον πολλάκις από κοινού διεπιστώσαμεν δεν πρέπει να εκπλήττεσαι. Διότι και εις την περίπτωσιν αυτήν, όπως και εκεί, δια τον ίδιον λόγον επιδιώκει η φύσις η θνητή, καθ' όσον είναι δυνατόν, να ειν' αιωνία και αθάνατος. Δυνατόν δε της είναι κατά τούτον μόνον τον τρόπον, δια της αναπαραγωγής, με το ν' αφήνη πάντοτε εις του παλαιού την θέσιν ένα νέον παρόμοιον. Άλλωστε και εις ό,τι ονομάζομεν ενότητα ατομικής ζωής και υπάρξεως εκάστου εμψύχου όντος ― π.χ. ένας άνθρωπος από της παιδικής του ηλικίας μέχρις ότου γίνη γέρων, θεωρείται πως είναι ο ίδιος· ουχ ήττον αυτός, μολονότι δεν έχει ποτέ τα ίδια συστατικά εις τον οργανισμόν του, εν τούτοις λέγομεν πως είναι ο ίδιος, ενώ διαρκώς ανανεώνεται και αποβάλλει μερικά, εις τας τρίχας, την σάρκα, τα οστά, το αίμα εις ολόκληρον γενικώς το σώμα. Και όχι μόνον εις το σώμα· αλλά και εις την ψυχήν, οι τρόποι, τα ήθη, αι αντιλήψεις, αι επιθυμίαι, αι ηδοναί, αι λύπαι, οι φόβοι, τίποτε απ' αυτά δεν παραμένει αναλλοίωτον εις κάθε άτομον, αλλά γεννώνται μεν άλλα, άλλα δε χάνονται».

Και συνεχίζει: «Πολύ δε περισσότερον παράδοξον είναι ακόμη, ότι και αι γνώσεις, όχι μόνον άλλαι μας έρχονται και άλλαι μας αφήνουν, και ποτέ δεν είμεθα οι ίδιοι ούτε ως προς τας γνώσεις, αλλά και μία και μόνη γνώσις έχει την ιδίαν τύχην. Διότι αυτό που ονομάζομεν μελέτην, γίνεται με την προϋπόθεσιν ότι η γνώσις εξαφανίζεται· άλλωστε η λησμοσύνη ειν' εξαφανισμός γνώσεως, ενώ αφ' ετέρου η μελέτη, εισάγουσα νέαν παράστασιν αντί της αποχωρούσης, διατηρεί την γνώσιν, ώστε να φαίνεται πως παραμένει η ιδία. Πράγματι μ' αυτό μόνον το μέσον διατηρείται κάθε θνητή ύπαρξις, όχι με το να παραμένη αιωνίως αναλλοίωτος καθ' όλα, όπως το θείον, αλλά με το ν' αφήνη κάθε τι που φεύγει και παλαιώνει, ένα άλλο νέον εις την θέσιν του, όμοιον όπως αυτό. Μ' αυτό το τέχνασμα» είπε «Σωκράτη, έχει μέρος εις την αθανασίαν η θνητή ύπαρξις, και ως προς το σώμα, και ως προς όλα τ' άλλα· η αθάνατος πάλιν με άλλο. Μη σου φαίνεται λοιπόν παράξενον, ότι κάθε ύπαρξις εμφύτως αποδίδει σημασίαν εις το αποβλάστημά της·χάριν της αθανασίας συνοδεύει τα όντα όλα ο ζήλος αυτός και ο έρως».

*Ο Σωκράτης λέει ότι δεν ξέρει να πει τίποτα. Η ιέρεια Διοτίμα όμως του ανέθεσε να μεταφέρει ότι ο έρωτας είναι ένας δαίμονας, που μεσολαβεί μεταξύ των θνητών και των αθανάτων.

Ο Σωκράτης και ο Αλκιβιάδης εκφράζονται με allegro molto vivace.


Διάλογος Σωκράτη Διοτίμας, πηγή:
http://www.ellinikoarxeio.com/2011/03/socrates-and-diotima.html#ixzz3Hs6gvtwj

Όλο το έργο

 Anselm Feuerbach, Ο οικοδεσπότης Αγάθων υποδέχεται τον Αλκιβιάδη 

(Εμπνευσμένο απο το Συμπόσιο)

*******

http://www.leonardbernstein.com/works_serenade.htm

Serenade
Devoted to the works and career of the American composer and conductor.
LEONARDBERNSTEIN.COM

Τ.Σ. ΕΛΙΟΤ - ΠΡΕΛΟΥΔΙΑ

Τ.Σ. ΕΛΙΟΤ

Επιμέλεια: De Profundis Ya
11/11/2015


T.S. ELIOT, PRELUDES

Ι
Κατακαθίζει το απόγευμα του χειμώνα
Με μυρωδιές από μπριζόλες στα δρομάκια.
Έξι η ώρα.
Ημέρες καπνισμένες, αποκαΐδια,
Και τώρα μια νευρική μπόρα τυλίγει
Στα πόδια σου τα βρωμερά σκουπίδια
Από μαραμένα φύλλα κι εφημερίδες
Από άδεια οικόπεδα·
Καπέλα καπνοδόχων και παραθυρόφυλλα
Σπασμένα δέρνονται απ΄τη θύελλα,
Και στη γωνιά του δρόμου έρημο
Το άλογο μιάς άμαξας χτυπάει
Τα πόδια του και ρουθουνίζει.

Και τότε οι λάμπες ανάβουν.

ΙΙ
Με μυρωδιές μπίρας ξεθυμασμένης
Έρχεται στη συνείδηση το πρωινό
Από το δρόμο με τα ποδοπατημένα
Πριονίδια και μ΄όλα αυτά τα λασπωμένα
Πόδια του που βιάζονται να φτάσουν
Στα καφενεία της αυτής.
Καθώς ο χρόνος ξαναφέρνει
Κι άλλες μασκαράτες, στοχάζεται κανείς
Όλα τα χέρια που σηκώνουν σκιερούς λεκέδες
Μέσα σε χίλιες επιπλωμένες κάμαρες.

 ΙΙΙ
Τίναξες μια κουβέρτα απ΄ το κρεβάτι,
Και ξαπλωμένη ανάσκελα περίμενες·
Λαγοκοιμήθηκες παραφυλάγοντας τη νύχτα
Να φανερώσει τις χίλιες άθλιες
Εικόνες – την ψυχή σου·
Τρεμόπαιζαν επάνω στο ταβάνι.
Κι όταν ο κόσμος όλος ήρθε πίσω
Και γλίστρησε το φως μέσ’ απ’ τις γρίλιες
Κι άκουσες τα σπουργίτια στις υδρορρόες,
Είχες τη θέα εκείνη του δρόμου
Που δύσκολα καταλαβαίνει ο δρόμος·
Στην άκρη του κρεβατιού καθισμένη,
Σε μπούκλες δίπλωνες τα μαλλιά σου,
Ή έκλεινες μέσα στις λερωμένες παλάμες
Τα κίτρινα πέλματα των ποδιών.

 

 ΙV
Η ψυχή σου τεντώθηκε στους ουρανούς
Που ξεθωριάζουν πίσω από ένα τετράγωνο πόλης,
Ή πατήθηκε από πόδια επίμονα
Στις τέσσερις, στις πέντε και στις έξι·
Δάχτυλα κοντά τετράγωνα γεμίζοντας πίπες,
Απογευματινές εφημερίδες, και μάτια
Ασφαλισμένα με κάποιες βεβαιότητες,
Του νυχτωμένου δρόμου η συνείδηση
Ανυπόμονη να υποδυθεί τον κόσμο.
Με συγκινούν ονειροφαντασιές
Τριγυρισμένες από εικόνες τέτοιες· είμαι δεμένος
Στην αίσθηση ενός πράγματος απέραντα
Ευγενικού που υποφέρει απέραντα.

Χτύπα το χέρι σου στο στόμα και γέλασε·
Στριφογυρνούν οι κόσμοι σαν γυναίκες του παλιού καιρού
Σε άδεια οικόπεδα μαζεύοντας κάτι για κάψιμο.

Από τα πρώτα ποιήματα του Έλιοτ, γραμμένο το 1910-11
Απόδοση: Στέφανος Μπεκατώρος, ΕΚΕΒΙ, Πλανόδιον.

OLIVIER MESSIAEN - REVEIL DES OISEAUX

Ένα επιτοίχιο ταμπλώ με μια από τις πολλές εκδοχές "Πουλιών"

του ολλανδού εικαστικού Μάουριτς Έσερ,

Μουσείο Κεραμικής Leeuwarden.

Επιμέλεια: Elpida Nousa
10/12/2015



<<Olivier Messiaen:Reveil des oiseaux -Ξύπνημα των πουλιών>>

"Πού είναι τα πουλιά;
Ατσάραντοι και λιάροι κι' αητομάχια
συκοφάγοι και κατσουλιέρες και κοτσύφια
τσουτσουλιάνοι και τσαλαπετεινοί και τσόνοι
[...]
τετεντίτσες και τουρλουμπούκια και κίσσες
καλοκερήθρες και σηκονούρες και ασπροκόλια
ξυλοτρούπιδες και σπίγγοι και τρουποφράχτες
θεοπούλια και μυγούδια και σπίνοι;

Πού είναι ο κοκκινολαίμης; Πού είναι τα παπιά;
Κρινέλια και γερμάνια και ψαλίδες
ξυλόκοτες και μπάλιζες και σουγλοκόλια
γερατζούλια και ντελίδες και μαυρόπαπα
[...]
Πού είναι ο Μολοχτός κι' ο Πάπουζας;
οι φάσες και οι σπαθομύτες
τα κιρκινέζια κι' οι χαλκοκουρούνες;
Πού είναι ο μπούφος ο χουχουλόγιωργας κι' ο κούκος
ο νυχτοκόρακας ο γκιόνης κι' ο καράπαπας;

Πού είναι
τα ξεφτέρια τα γεράκια και οι αετοί;
Πού είναι ο Ντρένιος ο Καλογιάννης και ο Μπέτος;
Πού είναι οι Μαυροσκούφηδες;"

(Γιώργης Παυλόπουλος:"ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ;", Εκδ. Κέδρος)


*****


Olivier Messiaen

Γεννήθηκε στην Αβιβιόν σαν σήμερα 10 Δεκεμβρίου 1908 και εκτός από μεγάλος συνθέτης και οργανίστας, ήταν , όπως όλοι γνωρίζουμε, και ορνιθολόγος.
Από τους βασικούς υποστηρικτές του μουσικού κινήματος "Jeune France", που είχε στόχο την επαναφορά της πνευματικότητας της μουσικής και την πολιτιστική ανανέωση στη Γαλλία,ο Ολιβιέ Μεσιάν υπήρξε λάτρης της μουσικής των αρχαίων πολιτισμών(Ελλάδα, Ινδία, Ιαπωνία), στοιχεία των οποίων ενσωμάτωσε στα έργα του που ακολουθούν την πολυρρυθμία και ιδιαίτερα ρυθμικά σχήματα, τα λεγόμενα "παλίνδρομα", καθώς και πλήθος τονικοτήτων δικής του επινόησης, που ονόμαζε "τρόπους περιορισμένης μετατροπίας"
Η αγάπη του για τα πουλιά τον ώθησε σε λεπτομερή καταγραφή τιτιβισμάτων μεταγράφοντάς τα στη μουσική του.Τα έργα του έχουν χαρακτηριστεί ηχητικά ποιήματα και ο ίδιος ιμπρεσιονιστής ζωγράφος, που με τα πινέλα του απεικονίζει την ατμόσφαιρα της μουσικής του ιδέας χρησιμοποιώντας τους ήχους ως χρώματα(Οι απόψεις του πάνω στη σχέση Μουσικής-Χρώματος ταυτίζονται σε πολλά σημεία με κείνες του Βασίλι Καντίνσκι).
 
[Πηγές: http://www.oliviermessiaen.org/messiaen2index.htm]




To έργο του Μεσσιάν, "Reveil des oiseaux -Ξύπνημα των πουλιών", για πιάνο και ορχήστρα, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της γοητείας, που άσκησαν τα κελαηδίσματα στον Mεσσιάν. Είναι το πρώτο έργο αυτού του τύπου και για το συνθέτη, το κελάηδισμα ήταν ένας τρόπος να επιστρέψει στη φύση, για να ζωντανέψει τη μουσική του γλώσσα και να αποκαταστήσει σε αυτό μια ελευθερία που ένιωθε ότι είχε στερηθεί.

Το έργο δεν περιέχει μοτίβα ή ρυθμούς Ανατολής και δεν γίνεται χρήση των περίφημων "τρόπων περιορισμένης μεταφοράς ", όπως αναφεραμε παραπάνω.
Το έργο περιλαμβάνει τραγούδια του από τριάντα οκτώ είδη πουλιών γι'αυτο και το διάλεξα να το συνοδεύσω με το ποίημα του Γιώργη Παυλόπουλου και είναι αφιερωμένο στη μνήμη του ορνιθολόγου Jacques Delamain.

Πρωτοπαρουσιάστηκε το 1953 στο Μέλανα Δρυμό, στην πόλη Donaueschingen με τη δεύτερη γυναίκα του συνθέτη, Yvonne Loriod στο πιάνο, απ'όπου και η ηχογράφηση: