Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

ΑΦΙΕΡΩΜΑ, WAGNER RICHARD










 WAGNER RICHARD



1813-1883

Ο Βίλχελμ Ρίχαρντ Βάγκνερ (γερμ. Wilhelm Richard Wagner) γεννήθηκε στις 22 Μαΐου 1813 στην Λειψία και πέθανε στις 13 Φεβρουαρίου1883 στην Βενετία της Ιταλίας. Ήταν πρωτοποριακός Γερμανός συνθέτης, ποιητής και μουσικολόγος του 19ου αιώνα.
O συνθέτης γεννήθηκε στις 22 Μαΐου 1813 στην Λειψία και ήταν το ένατο παιδί ενός γραφέα της Αστυνομίας, του Καρλ Φρίντριχ Βάγκνερ (Carl Friedrich Wagner) και της Γιοχάννα Ροσίνε Βάγκνερ, κόρης αρτοποιού. Έξη μήνες μετά τη γέννησή του, στις 23 Νοεμβρίου 1813 πεθαίνει ο πατέρας του από τύφο. Τον Αύγουστο του 1814 η μητέρα του ξαναπαντρεύεται τον ηθοποιό, ζωγράφο και ποιητή Λούντβιχ Γκάιερ (Ludwig Geyer) που θα νοιαστεί για τα παιδιά και που ο Βάγκνερ θα εκτιμήσει πολύ. Εικασίες ότι ο Γκάιερ ήταν και ο πραγματικός πατέρας του Ρίχαρντ Βάγκνερ ούτε επιβεβαιώθηκαν, αλλά ούτε και διαψεύστηκαν. Φήμες ότι ο Γκάιερ ήταν Εβραίος, που ίσως πίστευε και ο ίδιος ο Βάγκνερ, σήμερα έχουν αποδειχτεί καθαρά λανθασμένες. Το 1814, η οικογένεια θα μετακομίσει στη Δρέσδη. Στις16 Φεβρουαρίου θα γεννηθεί η ετεροθαλής αδερφή του Βάγκνερ Σεσίλια (Cäcilie).

Το 1817 ο Βάγκνερ πηγαίνει σχολείο. Δύο χρόνια αργότερα ο θετός του πατέρας αρρωσταίνει και τελικά πεθαίνει στις 30 Σεπτεμβρίου 1821. Ο θείος του Κάρολος Γκάιερ (Karl Geyer) θα αναλάβει την ανατροφή. Το 1822 ο Βάγκνερ φοιτά στη Σχολή Κρόυτς (Kreuzschule) της Δρέσδης με το όνομα Βίλχελμ Ρίχαρντ Γκάιερ (Wilhelm Richard Geyer). To 1826 η οικογένεια θα μετακομίσει στηνΠράγα. Ο Βάγκνερ θα παραμείνει στη Δρέσδη, όμως επισκέφθηκε την οικογένεια, την Nikolaischule) και στη Σχολή Τόμας (Thomasschule) και θα επηρεαστεί από τον θείο του, τον Αδόλφο Βάγκνερ. E.T.A. Hoffmann). Στα 16 του, θα ακούσει την σοπράνο Βιλελμίνε Σρέντερ-Ντεβριεντ (Wilhelmine Schröder-Devrient) στο Φιντέλιο τουΜπετόβεν. Από εκείνη την στιγμή ήξερε ότισονάτες, ένα κουαρτέτο για βιολιά και την ατελή προσπάθεια όπερας "Ο Γάμος" (Die Hochzeit). Από το 1831 θα σπουδάσει μουσική στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας. Παράλληλα έπαιρνε μαθήματα σύνθεσης από τον διευθυντή της χορωδίας της Λειψίας Κρίστιαν Τέοντορ Βάινλιγκ (Christian Theodor Weinlig), στον οποίο και θα αφιερώσει το πρώτο του έργο (Σονάτα για Πιάνο σε σι ύφεση μείζονα). Το 1832 θα συνθέσει την "Συμφωνία σε ντο μείζονα" και ταξιδεύει για τρίτη φορά στην Πράγα.
Πρώτος του μουσικοδιδάσκαλος ήταν ο Γκότλιμπ Μύλλερ και πρώτο του έργο μια εισαγωγή που εκτελέστηκε στο θέατρο της Λειψίας το 1830. Ο Βάγκνερ διάβαζε Σαίξπηρκαι τους ρομαντικούς, όπως τον ποιητή Ε.Τ.Α Χόφμαν (
πρώτη φορά το 1826, το 1827 για δεύτερη φορά. Από τα Χριστούγεννα του 1827 θα μετακομίσει στον τόπο καταγωγής της οικογένειας, τη Λειψία, όπου και θα φοιτήσει υπό το όνομα Βάγκνερ στη Σχολή Νικολάϊ (
ήθελε να γίνει μουσικός και συνέθεσε σύντομα τις πρώτες του
Ήταν μέλος της φοιτητικής ένωσης "Corps Saxonia Leipzig" από την οποία τελικώς θα αποκλειστεί, αφού επανειλημμένα θα καταχραστεί τη σύνταξη της μητέρας του λόγω της δυσχερούς του οικονομικής κατάστασης. Το σχόλιό του για τον αποκλεισμό ήταν "Εγώ είμαι μια μεγαλοφυΐα! Για μένα μετράνε άλλες αξίες!".
Το 1833 θα εντυπωσιαστεί μέσω του συγγραφέα και εκδότη Χάινριχ Λάουμπε (Heinrich Laube) από τις ιδέες μιας επαναστατικής λογοτεχνικής κίνησης, της Νέας Γερμανίας. Παράλληλα, θα ξεκινήσει τη σύνθεση της όπερας Οι Νεράιδες. Στην εφημερίδα του Λάουμπε θα γράψει ένα άρθρο με τον τίτλο "Η Γερμανική Όπερα" και θα επισκεφτεί για τέταρτη φορά τη Βοημία. Ως μουσικός διευθυντής της θερινής σεζόν στο Μπαντ Λάουχστεντ (Bad Lauchstädt) και του θεάτρου στο Μαγδεβούργο (Magdenburg) θα γνωρίσει την ηθοποιό Μίνα Πλάνερ (Minna Planer).
Τα υπόλοιπα χρόνια
Η ταραχώδης ζωή του τον οδήγησε από τη Λειψία στη Ρίγα, στο Παρίσι, στη Δρέσδη, στη Ζυρίχη, στο Μπίμπριχ (κοντά στον ποταμό Μάιντς), στη Βιέννη, στη Λίμνη Στάρνμπεργκ, στο Μόναχο, στηΛουκέρνη, στο Μπαϊρόιτ, παραλείποντας άλλα μέρη βραχυπρόθεσμης παραμονής του. Οι συχνές αυτές μετακινήσεις του οφείλονταν στη δίωξη του από δανειστές του ή από εξοργισμένες κυβερνήσεις. Συχνά επίσης καταχράστηκε χρήματα από τις συζύγους των φίλων του ως αυτονόητο τίμημα που έπρεπε να καταβάλλουν στη μεγαλοφυΐα του.
Ο Βάγκνερ παντρεύτηκε δύο φορές, την πρώτη με τη Μίνα Πλάνερ, και τη δεύτερη με την κόρη του Λιστ, Κόζιμα, η οποία εγκατέλειψε για τον Βάγκνερ τον πρώτο της σύζυγο, τον διάσημο πιανίστα Χανς φον Μπύλοφ ο οποίος ήταν παράλληλα και ένας από τους πλέον αφοσιωμένους οπαδούς του Βάγκνερ. Ο Βάγκνερ ήταν αντισημίτης και ξενόφοβος και τα χαοτικά φυλλάδιά του ενθουσίασαν, κατά τον 20ο αιώνα, τον Αδόλφο Χίτλερ, ο οποίος είχε δηλώσει ότι τα έργα του Βάγκνερ είναι τα πλέον κατάλληλα ακούσματα για τα αυτιά των γνήσιων Γερμανών. Παρ’ όλα αυτά, οι τελευταίες δέκα από τις δεκατρείς όπερες του κατέχουν εξέχουσα θέση στο διεθνές ρεπερτόριο της Όπερας. Πρόκειται για πραγματικά αριστουργήματα, που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας της μουσικής.
Ο Βάγκνερ μεταμόρφωσε την όπερα σε «μουσικό δράμα» (Musikdrama): σε ένα ιδανικό μείγμα μουσικής, ποίησης, χορού και οπτικής απόλαυσης. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Βάγκνερ διαφωνούσε έντονα με το χαρακτηρισμό των έργων του ως "μουσικών δραμάτων", διότι πίστευε πως ο χαρακτηρισμός αυτός δεν απέδιδε την ουσία του συνθετικού του έργου. Για αυτόν <<η μουσική είναι μία τέχνη ομιλούσα και δρώσα, ενώ η μουσική μορφή είναι μια μορφή έκφρασης, μια διατύπωση. Μια διατύπωση, όμως, είναι ολοκληρωμένη όταν είναι σε τέτοιο βαθμό προσφυής ως προς το περιεχόμενο που εκφράζει, ώστε η ίδια να παραμένει απαρατήρητη. Η μουσική μορφή είναι ένα μέσο που αφομοιώνεται στη λειτουργία την οποία εκτελεί χωρίς να αποκτά αυτόνομη ύπαρξη και σημασία.>>[1] Σημαντική θέση στην επαναστατική σύλληψη ενός τέτοιου συνδυασμού μουσικής και δραματουργίας κατέχει η συστηματική χρήση αυτού που αποκαλούμε καθοδηγητικό μοτίβο, ή αλλιώς "leit motiv". Η χρήση του καθοδηγητικού μοτίβου (που έφθασε στο απόγειό της στον κύκλο Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν) συνίσταται στην αξιοποίηση ενός μοτίβου ή μουσικού θέματος ως «εκπρόσωπου» για κάθε ήρωα, αντικείμενο ή βασική ιδέα του έργου (ή πολλών έργων στην περίπτωση του Δαχτυλιδιού). Το μοτίβο αυτό εμφανίζεται δεκτικό αλλοιώσεων, επεξεργασίας ή και συνδυασμού με άλλα μοτίβα, ανάλογα με τις δραματουργικές ανάγκες του έργου. Ο Βάγκνερ διεύρυνε τους ορίζοντες του αρμονικού συμβάντος της εποχής του και τα τελευταία χρόνια της ζωής του χαρακτηρίζονται από μουσικό πλούτο και περιπλοκότητα. Προετοίμασαν δε το έδαφος για πολλές από τις μουσικές εξελίξεις του επόμενου αιώνα. Άλλη σημαντική προσφορά του Βάγκνερ ήταν η πρωτοβουλία του (και η καθοριστική συμβολή του στη χρηματοδότηση) για την ανέγερση ενός εκπληκτικού θεάτρου, του Festpielhaus στο Μπαϊρόιτ (Βαυαρία) όπου τα έργα του θα μπορούσαν να παρουσιάζονται σε ιδεώδεις για την εποχή συνθήκες.
Πέθανε το 1883, έχοντας ήδη αναγνωριστεί πανευρωπαϊκά ως μυθική μουσική μορφή.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AF%C

*Christos Sipsis
Richard Wagner, Love Him or Hate Him?
One of my daily pleasures comes with the arrival of an e-mail presenting the Word of the Day from the Oxford English Dictionary Online. The wonders and permutations of the English language are revealed each night as a new word is examined. Sometimes the words seem chosen at random while, with others, there can be little doubt as to why they were selected.
The word for May 22 is Nibelung, n. [‘ A member of a subterranean people who guarded the hoard of gold and treasures sought and eventually taken by Siegfried. Chiefly in pl.’]
I did not need to be reminded that this is the bicentennial of the birth of Richard Wagner (1813-1883), but I am certain that many subscribers to the OED were not as focused on this anniversary as I. Given the countless things that are distinct about Wagner, the OED could have chosen from dozens of words in German and English that would immediately call the composer to mind. His ideas (some brilliant, some repugnant) and innovations were central to the art and politics in the 19th century and have been the point of departure for contentious discussion ever since.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ:
Operavore - Richard Wagner, Love Him or Hate Him?
http://www.wqxr.org/#!/blogs/operavore/2013/may/22/richard-wagner-love-him-or-hate-him/

 ΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ...
Από το (ιστορικό για κάποιους έως και απαράδεκτο για άλλους) ανέβασμα της τετραλογίας στο Bayreuth (1976) από Boulez και Patrice Chéreau.
Richard Wagner- IL CREPUSCOLO DEGLI DEI Boulez Bayreuth
Die Walküre - Solti in Bayreuth 1983
http://www.youtube.com/watch?v=Q5RqfFPWSrE&feature=youtu.be
Siegfried - Solti in Bayreuth 1983

Furtwangler: Siegfried's Funeral March from Gotterdammerung
http://www.youtube.com/watch?v=zCE_aYJNfQo&feature=youtu.be
Richard Wagner - "Symphony in C Major"
http://youtu.be/RJNNJTRD1GQ

*De Profundis Ya
Wagner - Götterdämmerung - Hoi-ho! - Bayreuth Festival
Wagner: Der Ring des Nibelungen - Maazel/WPh(2009Live)
without words
http://www.youtube.com/watch?v=fuKDMRhHFKQ&feature=share








*Tanja Pavlovic Richard Wagner - Lohengrin - act 1^ part 1





http://www.youtube.com/watch?v=XGxGJVki5jU&feature=sharehttp://
www.youtube.com/watch?v=VO7PL46rh-g&feature=youtu.behttp://www.youtube.com/watch?v=_3FrlHo5DM0&feature=youtu.behttp://www.youtube.com/watch?v=tb9Dym7F8T4&feature=youtu.behttp://www.youtube.com/watch?v=Z7pMJeUmtGY&feature=youtu.behttp://www.youtube.com/watch?v=HoN2ETrdogc&feature=youtu.behttp://www.youtube.com/watch?v=Ewv2uqdPSOM&feature=youtu.behttp://www.youtube.com/watch?v=Dz-RxCNY12g&feature=youtu.behttp://www.youtube.com/watch?v=AmnyKeudqpE&feature=youtu.behttp://www.youtube.com/watch?v=s8OVqGKr82Y&feature=youtu.behttp://www.youtube.com/watch?v=dd-UUqlLM8U&feature=youtu.behttp://www.youtube.com/watch?v=Ts0Jd5wmHos&feature=youtu.behttp://www.youtube.com/watch?v=gcFV70FzDNA&feature=youtu.behttp://www.youtube.com/watch?v=Z6lG66kYnw8&feature=youtu.behttp://www.youtube.com/watch?v=mQ2V2R7Pujo&feature=youtu.behttp://www.youtube.com/watch?v=4Z14fDVNFng&feature=youtu.behttp://www.youtube.com/watch?v=aZJo1Ildc4E&feature=youtu.behttp://www.youtube.com/watch?v=jFmP89ipFig&feature=youtu.behttp://www.youtube.com/watch?v=uF3D12eCpkw&feature=youtu.behttp://www.youtube.com/watch?v=3eqT073ZvFQ&feature=youtu.behttp://www.youtube.com/watch?v=joyAAhNZYpk&feature=youtu.behttp://www.youtube.com/watch?v=CzBauEWtIvw&feature=youtu.behttp://www.youtube.com/watch?v=RsrbWFozBt8&feature=youtu.behttp://www.youtube.com/watch?v=9VCxrJQ4oxY&feature=youtu.be
Lohengrin (opera) From Wikipedia, the free encyclopedia This article is about the opera by Richard Wagner. For the opera by Salvatore Sciarrino, see Lohengrin (Sciarrino). Richard Wagner Lohengrin is a romantic opera in three acts composed and written by Richard Wagner, first performed in 1850. The story of the eponymous character is taken from medieval German romance, notably the Parzival of Wolfram von Eschenbach and its sequel, Lohengrin, written by a different author, itself inspired by the epic of Garin le Loherain. It is part of the Knight of the Swan tradition. The opera has proved inspirational towards other works of art. Among those deeply moved by the fairy-tale opera was the young King Ludwig II of Bavaria. 'Der Märchenkönig' ('The Fairy-tale King') as he was dubbed later built his ideal fairy-tale castle and dubbed it "New Swan Stone," or "Neuschwanstein", after the Swan Knight. It was King Ludwig's patronage that later gave Wagner the means and opportunity to compose, build a theatre for, and stage his epic cycle, the Ring of the Nibelung. The most popular and recognizable part of the opera is the Bridal Chorus, better known as "Here Comes the Bride", often played as a processional at weddings in the West. Contents [hide] 1 Performance history 2 Instrumentation 3 Roles 4 Synopsis 4.1 Act 1 4.2 Act 2 4.3 Act 3 5 Notable arias and excerpts 6 Interpretations 7 Parody 8 Recordings 9 References 10 External links [edit] Performance history The first production of Lohengrin was in Weimar, Germany on 28 August 1850 at the Staatskapelle Weimar under the direction of Franz Liszt, a close friend and early supporter of Wagner. Liszt chose the date in honour of Weimar's most famous citizen, Johann Wolfgang von Goethe, who was born on 28 August 1749.[1] It was an immediate popular success. The opera's first performance abroad was in Riga on 5 February 1855. The Austrian premiere took place at the Burgtheater on 19 August 1859 with Róza Csillag as Ortrud. The work was produced in Munich for the first time at the National Theatre on 16 June 1867 with Heinrich Vogl in the title role and Mathilde Mallinger as Elsa. Mallinger sang Elsa again for the work's premiere at the Berlin State Opera's on 6 April 1869. The Belgian premiere of the opera was given at La Monnaie on 22 March 1870 with Étienne Troy as Friedrich of Telramund and Feliciano Pons as Heinrich der Vogler.[2] The United States premiere of Lohengrin took place at the Stadt Theater at the Bowery in New York City on 3 April 1871.[3] Conducted by Adolf Neuendorff, the cast included Theodor Habelmann as Lohengrin, Luise Garay-Lichtmay as Elsa, Marie Frederici as Ortrud, Adolf Franosch as Heinrich and Edward Vierling as Telramund.[4] The first performance in Italy took place seven months later at the Teatro Comunale di Bologna on 1 November 1871 in an Italian translation by operatic baritone Salvatore Marchesi. It was notably the first performance of any Wagner opera in Italy. Angelo Mariani conducted the performance, which starred Italo Campanini as Lohengrin, Bianca Blume as Elsa, Maria Löwe Destin as Ortrud, Pietro Silenzi as Telramund, and Giuseppe Galvani as Heinrich der Vogler.[2] The performance on 9 November was attended by Giuseppe Verdi, who annotated a copy of the vocal score with his impressions and opinions of Wagner (this was almost certainly his first exposure to Wagner's music).[5] Lohengrin's Russian premiere took place at the Mariinsky Theatre on 16 October 1868. La Scala produced the opera for the first time on 30 March 1873, with Campanini as Lohengrin, Gabrielle Krauss as Elsa, Philippine von Edelsberg as Ortrud, Victor Maurel as Friedrich, and Gian Pietro Milesi as Heinrich.[2] The United Kingdom premiere of Lohengrin took place at the Royal Opera House, Covent Garden on 8 May 1875 using the Italian translation by Marchesi. Auguste Vianesi conducted the performance, which featured Ernesto Nicolini as Lohengrin, Emma Albani as Elsa, Anna D'Angeri as Ortruda, Maurel as Friedrich, and Wladyslaw Seideman as Heinrich. The opera's first performance in Australia took place at the Prince of Wales Theatre in Melbourne on 18 August 1877. The Metropolitan Opera mounted the opera for the first time on 7 November 1883 during the company's inaugural season. Sung in Italian, Campanini portrayed the title role with Christina Nilsson as Elsa, Emmy Fursch-Madi as Ortrud, Giuseppe Kaschmann as Telramund, Franco Novara as Heinrich, and Auguste Vianesi conducting.[2] Ludwig II of Bavaria portrayed as Lohengrin below a moon with Wagners face. Brochure in Der Floh - 1885. Lohengrin was first publicly performed in France at the Eden-Théâtre in Paris on 30 April 1887 in a French translation by Charles-Louis-Etienne Nuitter. Conducted by Charles Lamoureux, the performance starred Ernest van Dyck as the title hero, Fidès Devriès as Elsa, Marthe Duvivier as Ortrud, Emil Blauwaert as Telramund, and Félix-Adolphe Couturier as Heinrich. There was however an 1881 French performance given as a Benefit, in the Cercle de la Méditerranée Salon at Nice, organized by Sophie Cruvelli, in which she took the role of Elsa.[6] The opera received its Canadian premiere at the opera house in Vancouver on 9 February 1891 with Emma Juch as Elsa. The Palais Garnier staged the work for the first time the following 16 September with van Dyck as Lohengrin, Rose Caron as Elsa, Caroline Fiérens-Peters as Ortrude, Maurice Renaud as Telramund, and Charles Douaillier as Heinrich.[2] The first Chicago performance of the opera took place at the Auditorium Building of Roosevelt University on 9 November 1891. Performed in Italian, the production starred Jean de Reszke as the title hero, Emma Eames as Elsa, and Edouard de Reszke as Heinrich. Place: Antwerp, on the Scheldt. Time: 10th century [edit] Act 1 Illustration from the London première King Henry the Fowler has arrived in Brabant where he has assembled the German tribes in order to expel the Hungarians from his dominions. He also needs to settle a dispute involving the disappearance of the child-Duke Gottfried of Brabant. The Duke's guardian, Count Friedrich von Telramund, has accused the Duke's sister, Elsa, of murdering her brother. He calls upon the King to punish Elsa and to make him, Telramund, the new Duke of Brabant. The King calls for Elsa to answer Telramund's accusation. She enters, surrounded by her attendants. Knowing herself to be innocent, she declares that she will submit to God's judgment through ordeal by combat. Telramund, a strong and seasoned warrior, agrees enthusiastically. When the King asks who shall be her champion, Elsa describes a knight she has beheld in her dreams (Narrative: "Alone in dark days") and sinks to her knees, praying for God to send her relief. Twice the Herald sounds the horn in summons, without response. Then Elsa herself makes the call. A boat drawn by a swan appears on the river and in it stands a knight in shining armour. He disembarks, dismisses the swan, respectfully greets the king, and asks Elsa if she will have him as her champion. Elsa kneels in front of him and places her honour in his keeping. He asks but one thing in return for his service: she is never to ask him his name or where he has come from. Elsa agrees to this. Telramund's people advise him to withdraw because he cannot prevail against magic, but he proudly refuses and the combat area is prepared. The company prays to the one "Herr und Gott" for victory for the one whose cause is just. Telramund's wife, Ortrud, a pagan woman, does not join the prayer of the monotheists, but privately expresses confidence that Telramund will win. The combat commences. The unknown knight defeats Telramund but spares his life. Taking Elsa by the hand, he declares her innocent and asks for her hand in marriage. The crowd exits, cheering and celebrating, and Ortrud and Telramund are left to lament their defeat. Act 2 Johanna Jachmann-Wagner as Ortrud, ca. 1860 Night in the courtyard outside the cathedral Telramund and Ortrud, banished, listen unhappily to the distant party-music. Ortrud, a pagan witch (daughter of Radbod Duke of Frisia), tries to revive Telramund's courage, assuring him that her people (and he) are destined to rule the kingdom again. She plots to induce Elsa to violate the mysterious knight's only condition. When Elsa appears on the balcony in the twilight before dawn she hears Ortrud lamenting and pities her. While Elsa descends to open the castle door, Ortrud prays to her pagan gods, Wodan and Freia, for malice, guile, and cunning, in order to deceive Elsa and restore pagan rule to the region. When Elsa appears, Ortrud warns her that since she knows nothing about her rescuer, he could leave her any time, as suddenly as he came. The sun rises and the people assemble. The Herald announces that Telramund is now outlawed due to the false trial, and anyone who follows Telramund is an outlaw by the law of the land. In addition, he announces that the king has offered to make the unnamed knight the Duke of Brabant; however, the Knight has declined the title, and prefers to be known only as "Leader of Brabant".[7] The Herald further announces that the Knight will lead the people to glorious new conquests, and will celebrate the marriage of him and Elsa. Behind the crowd, four knights quietly express misgivings to each other. Telramund appears, and, concealing himself from the crowd, draws these four knights aside and assures them that he will regain his position and stop the Knight, by accusing him of magic. As Elsa and her attendants are about to enter the church, Ortrud appears, clad in magnificent attire, and challenges Elsa to tell who her husband is, and to explain why anyone should follow him. After that, King Henry enters with the Knight. Elsa tells both of them that Ortrud was interrupting the ceremony. The Knight tells Ortrud to fall back to the crowd, then takes Elsa's hand to the wedding. The King leads at the front of the couple. When they are about to go inside the church (once more), Telramund also enters. He pleads to the king that his defeat in combat was invalid because the Knight did not give his name; trial by combat is traditionally open only to established citizens, then accuses him of magic arts. The Knight refuses to reveal his identity and claims that only one person in the world has the right to know his origin – his beloved Elsa and no other person. Elsa, though visibly shaken and uncertain, assures him of her confidence. King Henry responds to Telramund's questioning of the Knight's name to the Knight, but the nobles of Brabant and Saxony praise and give respect to the Knight. Elsa, not seeing her beloved, falls back from the crowd. Then, Ortrud and Telramund take Elsa and then try to intimidate her, and after a short while, the Knight forces both to leave the ceremony. The Knight consoles Elsa. Finally, the King, the Knight, and Elsa, together with the men and women around, go forward. Elsa takes one last look at the banished Ortrud, then they enter the church. Act 3 Joseph O'Mara in the title role, 1894–1895 Scene 1: The bridal chamber Elsa and her new husband are ushered in with the well-known bridal chorus, and the couple express their love for each other. Ortrud's words, however, are impressed upon Elsa, and, despite his warning, she asks her husband the fatal question. Before the Knight can answer, Telramund and his four recruits rush into the room in order to attack him. The knight defeats and kills Telramund. Then, he sorrowfully turns to Elsa and asks her to follow him to the king, to whom he will now reveal the mystery. Scene 2: On the banks of the Scheldt (as in Act 1) The troops arrive equipped for war. Telramund's corpse is brought in, Elsa comes forward, then the Knight. He discloses his identity to the king and Elsa. He tells the story of the Holy Grail, on the Monsalvat, and reveals himself as Lohengrin, Knight of the Holy Grail and son of King Parsifal. The time for his return has arrived and he has only tarried to prove Elsa innocent. As he sadly bids farewell to his beloved bride, the swan reappears. Lohengrin prays that Elsa may recover her lost brother, and gives her his sword, horn and ring; which allows Elsa to remember him fully. Then, when Lohengrin tries to get in the boat, Ortrud appears. She tells Elsa that the swan who drove Lohengrin to the bank was actually Gottfried, Elsa's brother; and she put a curse on him by turning him into a swan. The people considered Ortrud guilty of witchcraft. Lohengrin prays to the swan, and the swan turns into another form, a young Gottfried. He elects him as the Duke of Brabant. Ortrud sinks as she sees him (Gottfried). A dove descends from heaven, and, taking the place of the swan at the head of the boat, leads Lohengrin to the castle of the Holy Grail. Elsa is stricken with grief, however, and falls to the ground dead, longing for her beloved
διαβαστε τι λεει ο Νιτσε για τον Βαγκνερ: Δυό μορφες με πολλά κοινά, αλλά και με μιά μεγάλη τελική ρηξη Ο Φρειδερίκος Γουλιέλμος γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου του 1844 κοντά στη Λειψία. Η οικογένειά του ήταν βαθειά θρησκευόμενη, ο πατέρας και ο παππούς του κληρικοί ενώ και ο ίδιος σπούδασε θεολογία για να ακολουθήσει αυτή την παράδοση. Μετά το γυμνάσιο μπαίνει εσωτερικός στη σχολή της Πφόρτα όπου εξασκείται στη μουσική ενώ κάνει και τα πρώτα του συγγραφικά βήματα. Κατά το διάστημα των σπουδών εκδηλώνει ενδιαφέρον για τη φιλοσοφία ενώ δεν παραλείπει να δείξει την ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα του. Το 1861 έρχεται πρώτη φορά σε επαφή με το μουσικό έργο του Βάγκνερ, από το οποίο συγκλονίζεται ιδιαίτερα Τα κοινά χαρακτηριστικά στην σκέψη των ανδρών είναι πασιφανή. Σκεφθείτε την μουσική του Βάγκνερ και δεστε αποσπάσματα από το έργο του Νιτσε
Αλλοίμονο! Θα 'ρθει καιρός, που ο άνθρωπος δε θα μπορεί να γεννήσει κανένα άστρο πιά. Αλλοίμονο! Θα έρθει ο καιρός του πιο αξιοπεριφρόνητου ανθρώπου που δε θα μπορεί πιά να περιφρονεί ο ίδιος αυτός τον εαυτό του& Μπορείτε να δημιουργήσετε έναν Θεό; Μη μου μιλάτε τότε για κανένα Θεό. Μα μπορείτε να δημιουργήσετε τον υπεράνθρωπο
ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ
Εκδόσεις Π. ΚΑΛΦΑΚΗ ΑΘΗΝΑ 1958 Μετάφραση Άρη Δικταίου.
Το βράδυ της 8ης Νοεμβρίου του 1868 ο Νίτσε συναντιέται για πρώτη φορά με το μουσικό του είδωλο, τον Βάγκνερ. Μετά από πολύωρη συζήτηση ο Βάγκνερ του ζητά να κάνει συχνές επισκέψεις για παράλληλη ενασχόληση με μουσική και φιλοσοφία. Κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους, ενώ διδάσκει την ελληνική γλώσσα, μελετά διεξοδικά τα αρχαιοελληνικά κείμενα και δημοσιεύει μια σειρά από σχετικά δοκίμια που θα τον οδηγήσουν στο πρώτο του βιβλίο «Η γένεση της τραγωδίας από το πνεύμα της μουσικής». Στις αρχές του 1876. το καλοκαίρι έρχεται μεγάλη ρήξη με τον Ρίχαρντ Βάγκνερ. Ο σωβινισμός και αντισημιτισμός του συνθέτη ενοχλούσαν ανέκαθεν τον μεγάλο φιλόσοφο αλλά η «χαριστική βολή» στην φιλία τους δόθηκε από τη σύνθεση του Βάγκνερ «Παρσιφάλ» που υμνούσε τον χριστιανισμό. «Αγάπησα και θαύμασα τον Ρίχαρντ Βάγκνερ περισσότερο από οποιονδήποτε και αν δεν είχε στο τέλος το κακό γούστο -ή τη θλιβερή παρόρμηση- να προσθέσει στο πρόγραμμά του έναν, ανυπόφορο για μένα, τύπο «πνευμάτων», μαζί με τους μαθητές του, τους βαγκνερικούς, δεν θα είχα κανένα λόγο να τον αποχαιρετήσω ενόσω ζούσε ακόμα: αυτόν, τον πιο βαθυστόχαστο και τολμηρό, αλλά και τον πιο παρεξηγημένο από όλους αυτούς τους δυσνόητους της σήμερον, η γνωριμία με τον οποίο ωφέλησε τη γνώση μου περισσότερο από κάθε άλλη. Για να βάλω τα πράγματα στη θέση τους, πάντως, δεν θα ήθελα να συγχέεται η υπόθεσή του με τη δική μου, χρειάστηκε δε κάμποση αυθυπέρβαση πριν μάθω να διαχωρίζω με την κατάλληλη τομή τη «δική του» από τη «δική μου». Οτι ήρθα στα συγκαλά μου αναφορικά με το εξαιρετικό πρόβλημα του ηθοποιού - ένα πρόβλημα απόμακρο για μένα, περισσότερο ίσως από κάθε άλλο, για ένα λόγο που δυσκολεύομαι να εκφράσω· ότι ανακάλυψα και αναγνώρισα τον ηθοποιό στη ρίζα κάθε καλλιτέχνη, ως το ιδιαζόντως καλλιτεχνικό στοιχείο: για τούτο χρειάστηκα την επαφή μου με αυτό τον άνθρωπο -και μου φαίνεται ότι τόσο για τον ηθοποιό όσο και για τον καλλιτέχνη έχω την καλύτερη και επίσης τη χειρότερη άποψη από εκείνη των προγενέστερων φιλοσόφων. Η βελτίωση του θεάτρου δεν με απασχολεί ιδιαιτέρως, πόσο μάλλον η «εκκλησιαστικοποίησή» του· η αληθινή βαγκνερική μουσική δεν αποτελεί επαρκώς το στοιχείο μου -θα μπορούσα να είμαι ευτυχής και υγιής χωρίς αυτήν. Αυτό που με ξένιζε περισσότερο πάνω του ήταν η τευτονομανία και η ημι-εκκλησιολαγνεία των τελευταίων χρόνων του...».
************ Πρωτη φορα, ο Νιτσε σηναντηθηκε με τον Ριχαρντ Βαγκνερ, γνωριμια που διατηρηθηκε τα επομενα χρονια και τον επηρεασε σημαντικα, καθως ο Βαγκνερ, του οποιου το εργο εκτιμουσε ιδιαιτερα ο Νιτσε, ηταν ενα ειδος πατρικης φιγουρας για εκεινον. Κατα την παραμονη του στην Ελβετια μεχρι το 1879, ο Νιτσε επισκεπτοταν συχνα τον Βαγκνερ . Την περιοδο 1873-1876, ολοκληρωσε μια σειρα τεσσαρων δοκιμιων που εκδοθηκαν αργοτερα σε μια συλλογη με τον γενικο τιτλο Ανεπικαιροι Στοχασμοι. Τα δοκιμια αυτα πραγματευονταν γενικοτερα τον συγχρονο γερμανικο πολιτισμο, εστιαζοντας στο εργο του Νταβιντ Στραους (Νταβιντ Στραους:Ο ομολογητης και ο συγγραφεας), στην κοινωνικη αξια της ιστοριογραφιας (Για τα οφελη και τα μειονεκτηματα της ιστοριας για τη ζωη), στον Σοπενχαουερ (Ο Σοπενχαουερ ως παιδαγωγος) και τελος στον Βαγκνερ . Για τον Νιτσε, ο Σοπενχαουερ και ο Βαγκνερ αποτελουσαν φωτεινα παραδειγματα για την αναπτυξη ενος νεου πολιτισμικου κινηματος που συνεδεε τη μουσικη, τη φιλοσοφια και την κλασικη φιλολογια. **************** Ο Γερμανος κριτικος Frombgen εγραψε στα 1929 οτι: ενας υψηλος ρομαντισμος εχει κανει τη μουσικη μια γλωσσα που μπορει να εκφρασει τα παντα.Το εργο του Βαγκνερ κατεχει μια ιδιαιτερη θεση στην ιστορια της ρομαντικης μουσικης.Για εκεινον η μουσικη ηταν ενα μεσο προς καποιο σκοπο και οχι αυτοσκοπος.Σαν τον Μπετοβεν ηταν και αυτος ενας ποιητης των ηχων!!

*Nelly Alterego
Richard Wagner - Parsifal (Fantasia) [HD]
Wagner - Die Walküre "Siegmund! Sieh auf mich!" Nina Stemme, Simon O'Neil. Barenboim. Scala 2010
Wagner / Tristan und Isolde " Mild und Leise "
http://www.youtube.com/watch?v=G0-klxtc0lM
*κωστας παπαδολιας
DIMITRI MITROPOULOS "Funeral-March" Götterdämmerung
Furtwangler: Wagner, Good Friday Music from Parsifal (1/2)

*Themis Taflanidis
Brendel plays Liszt - Isolde's Love Death from 'Tristan and Isolde' (Wagner)
Isoldes Liebestod - Waltraud Meier
Richard Wagner - "Tristan und Isolde", Prelude
Wagner Siegfried Idyll (1/2); Solti
*Costas Papageorgiou
Richard Wagner - Die Feen, Ouvertüre 1/2
A Richard Wagner Sampler: His Greatest Hits!
The Ride of the Valkyries. Scala Milano. Barenboim, 2010
http://www.youtube.com/watch?v=-XFLaVdHdjw&feature=share

*Maria Psaromichalaki
Richard Wagner - Faust Overture
http://www.youtube.com/watch?v=-VcPyK-SSfQ&feature=share
*Aglaia Raptou
Richard Wagner - "Tristan und Isolde", Prelude
Tannhauser Overture-Wagner/Leibowitz/Part-1 of 2
Das Rheingold (Entrance of the Gods) - Wagner Symphonic Syntheses - Stokowski.
Richard Wagner : Adagio for Clarinet and Strings - Boskovky / Wiener Octet
*Varvara Metaxa Mariatou
Sailor's Chorus - Richard Wagner, The Flying Dutchman
http://youtu.be/wE1NyYT31Tw
*Μαρία Κλωνάρη
Wagner - Flying Dutchman - Overture
Richard Wagner "American Centennial March"
Wagner - Magic Fire Music (George Szell - Cleveland Orchestra)
*Dimitris Beldekos
Wagner - Parsifal - Prelude
*Eduardo Girão Rodrigues Neto
Richard Wagner - Tristan und Isolde Prelude
Richard Wagner - Siegfried Funeral March (HD)
*κωστας παπαδολιας
DIMITRI MITROPOULOS "Funeral-March" Götterdämmerung http://www.youtube.com/watch?v=lqqyEWao16I&feature=share Furtwangler: Wagner, Good Friday Music from Parsifal (1/2) http://www.youtube.com/watch?v=trpnH5awYbw&feature=share http://www.youtube.com/watch?v=Krx8er6Htcc

*Stratis Vagis
Wagner as a personality [edit]He was soon convinced to be a genius. "Fifty years from now I will be the musical world controller", he predicted. He was not big with a body dimension of 1.66 meters, but had a strong charisma, as even one his biggest critics that had to see Vienna reviewer Eduard Hanslick:"He spoke incredibly much and quickly, in monotone singing Saxon dialect;" He said his plans on and on and always of himself, of his works, his reforms. He was apathetic, ruthless against other personalized selfishness, restless for yourself. Here he practiced but the incomprehensible spell to make friends and to capture them. "The mesmerizing violence, which not only had Wagner through his music, but also by his personality, sufficient to stamp him to one of the most important phenomena to a phenomenon of energy and talent."-Eduard Hanslick: from my life. Berlin 1911Wagner had "his heart on the tongue" and won many friends who put up for him and his art, such as Franz Liszt, Otto von Wesendonck, Julie Knight, and others. He could be charming and claimed for himself and his art to be supported (there was at that time still no royalties for performances of works of art) by the "company". He saw his financial problems as "ridiculous debt", which could be compared to a much larger "assets" in the future. Only by King Ludwig II. this "claim" could be, met with Wagner it regarded always as a priority, to be able to realize his idea of the Festival.Cosima Wagner understood to continue to her idol and her future husband "into the light", for example, by the "House biographen" Carl Friedrich Glasenapp, who began writing a multi-band biography to Wagner's lifetime. His autobiography dictated his wife Cosima Wagner and gave the first Privatdruck his "friend" King Ludwig II. The autobiography was first published in 1911. Wagner was portrayed by various painters, among others by Franz von Lenbach and Pierre-Auguste Renoir (1882).
Wagner als Persönlichkeit [Bearbeiten]
Wagner war schon früh davon überzeugt, ein Genie zu sein. „In fünfzig Jahren werde ich der Beherrscher der musikalischen Welt sein“, prophezeite er. Er war mit einem Körpermaß von 1,66 Meter nicht groß, hatte aber eine starke Ausstrahlung, wie selbst einer seiner größten Kritiker, der Wiener Rezensent Eduard Hanslick konstatieren musste:
 Er sprach unglaublich viel und schnell, in monoton singendem sächsischem Dialekt; er sprach in einem fort und immer von sich selbst, von seinen Werken, seinen Reformen, seinen Plänen. Er war der personifizierte Egoismus, rastlos tätig für sich selbst, teilnahmslos, rücksichtslos gegen andere. Dabei übte er doch den unbegreiflichen Zauber, sich Freunde zu machen und sie festzuhalten. Die hypnotisierende Gewalt, welche Wagner nicht bloß durch seine Musik ausübte, sondern auch durch seine Persönlichkeit, reicht hin, ihn zu einer der bedeutendsten Erscheinungen, zu einem Phänomen von Energie und Begabung zu stempeln.“
 – Eduard Hanslick: Aus meinem Leben. Berlin 1911
 Wagner hatte „sein Herz auf der Zunge“ und gewann viele Freunde, die sich für ihn und seine Kunst einsetzten, z. B. Franz Liszt, Otto von Wesendonck, Julie Ritter u. a. Er konnte charmant sein und beanspruchte für sich und seine Kunst, von der „Gesellschaft“ unterstützt zu werden (es gab damals noch keine Tantiemen für Wiederaufführungen von Kunstwerken). Seine finanziellen Probleme sah er als „lächerliche Schulden“, denen man in der Zukunft eine erheblich größere „Aktiva“ gegenüberstellen könne. Erst durch König Ludwig II. konnte dieser „Anspruch“ erfüllt werden, wobei Wagner es immer als Priorität ansah, seine Festspielidee verwirklichen zu können.
 Cosima Wagner verstand es, ihr Idol und ihren späteren Ehemann „ins rechte Licht“ zu setzen, beispielsweise durch den „Hausbiographen“ Carl Friedrich Glasenapp, der noch zu Wagners Lebzeiten eine mehrbändige Biographie zu schreiben begann. Seine Autobiographie diktierte Wagner seiner Frau Cosima und schenkte den ersten Privatdruck seinem „Freund“ König Ludwig II. Erst im Jahre 1911 wurde die Autobiographie veröffentlicht. Wagner wurde von verschiedenen Malern porträtiert, u. a. von Franz von Lenbach und Pierre-Auguste Renoir (1882).
Richard Wagner - Fantasia for piano in F sharp minor, WWV 22 (1/2)
Richard Wagner - Fantasia for piano in F sharp minor, WWV 22 (2/2)
http://www.youtube.com/watch?v=SCojShrIa0k&feature=youtu.be
"SILENT WAGNER" (The complete 1913 RARE biographical film)
Cziffra - Liszt-Wagner Tanhauser 1\2
*Joumi Haddad
Favorite Composers in Art - Richard Wagner
*Johny Togias
Wagner - Das Rheingold Finale, sung in English ("Heda! Heda hedo!")
Wagner ~ Faust
*Magda Riga
Wagner Tannhauser Pilgrim's chorus.wmv
 Richard Wagner: Lohengrin - Overtüre
"SILENT WAGNER" (The complete 1913 RARE biographical film)
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=alf7JtcjfLQ#!
*Eddy Kouyioumdjian
Richard Wagner - Der fliegende Holländer
Wagner "Siegfried's Funeral March" Klaus Tennstedt London Philharmonic Orchestra
*Nikos Papakostas
Wagner: Lohengrin, "Bridal Chorus"
*Antreas Kapsalis
Richard Wagner - Die Walküre (The Valkyrie) - 6. Walkürenritt (Ride of the Valkyries) (Krauss '53) 
*Eva Gramm
Richard Wagner - Die Meistersinger von Nürnberg, "Dance of the Apprentices"
*Loussy Pen
LOHENGRIN Preludio R.Wagner [UTOPIA...] 
*Irini Padoleon
Sailor's Chorus - Richard Wagner, The Flying Dutchman
*Maria Dimisianou
Wagner - Flying Dutchman - Overture
*Chris Panagopoulos
Bernstein: Walküre Orchestral Climax
Leonard Bernstein Siegfried Vorspiel Act 3
Wagner Tannhauser Ouverture Karajan
Die Walküre, act one
*Κατερίνα Γκίρδη
Richard Wagner - Grand Sonata in A, Op. 4, for piano (1/3)
Richard Wagner - Piano Sonata in B flat, Op. 1, WWV 21 (1/3)
Richard Wagner - Polonaise in D, WWV 23a, for piano
Wagner, Albumblatt, Romance WWV 6
Wedding March by Richard Wagner
Richard Wagner "Symphony in C Major" 1. Mov.
http://www.youtube.com/watch?v=nAvhVNfMf60&feature=share
*Κουλτούρα χρήμα και φιλότιμο
Elsa's Dream Lohengrin Wagner Janette Miller/Heffernan Ballet Version
http://www.youtube.com/watch?v=SObrd_2iUCM&feature=share
*Rena Martzoukou Papageorgiou
Wagner's Bridal Chorus
*Giannis Papadopoulos
Richard Wagner: Parsifal / Gatti-Kaufmann-Dalayman- Pape/
http://youtu.be/UAkUek7yOnE


Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)