BEETHOVEN, FIDELIO

 

FIDELIO
*De Profundis Ya
Beethoven - Fidelio (Levine).
Metropolitan Opera
με αγγλικούς υπότιτλους
http://www.youtube.com/watch?v=T7QXkNILErg&feature=share

Beethoven: Fidelio (1970, Opera-Film)

Published by Breitkopf & Härtel, Leipzig, in 1828.

 Directed by Joachim HessAnja Silja ... Leonore / Fidelio
Richard Cassilly ... Florestan
Theo Adam ... Pizarro
Lucia Popp ... Marcellina
Ernst Wiemann ... Rocco
Erwin Wohlfahrt ... Jaquino
Hans Sotin ... Don Fernando
Kurt Marschner ... 1st Prisoner
William Workman ... 2nd Prisoner
http://www.youtube.com/watch?v=eFLfQC3FQQw&feature=my_liked_videos&list=LLFMOzDHUrXnYBK1wL74-m_whttp://www.youtube.com/watch?v=eFLfQC3FQQw&feature=my_liked_videos&list=LLFMOzDHUrXnYBK1wL74-m_w

Fidelio - Berlin 1963
 Conductor Arthur Rother - 1963
Orchestra - Deutsche Oper Berlin
Chorus - Deutsche Oper Berlin
Leonore - Christa Ludwig
Florestan - James King
Pizarro - Walter Berry
Rocco - Josef Greindl
Marzelline - Lisa Otto
Jaquino - Donald Grobe
Fernando - William Dooley
Erster Gefangene - Barry McDaniel
http://www.youtube.com/watch?v=XkKERDIq_r4&feature=my_liked_videos&list=LLFMOzDHUrXnYBK1wL74-m_w

Εισαγωγή στον "Fidelio"

 Ο Φιντέλιο (Fidelio) είναι όπερα σε δύο πράξεις του Λούντβιχ φαν Μπετόβεν. Γράφτηκε πάνω στο λιμπρέτο μιας παλαιότερης γαλλικής όπερας, της Léonore ou L’amour conjugal (Ζαν-Νικολά Μπουϊγί), όπως διασκευάστηκε στα γερμανικά πρώτα από το Γιόζεφ Ζονλάιτνερ και στη συνέχεια από το Γκέορκ Τράιτσκε.
Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε (υπό τον τίτλο Λεονόρα) ως τρίπρακτο το 1805 στη Βιέννη, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία: το κοινό είχε σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθεί, αφού η πόλη είχε μόλις καταληφθεί από το Ναπολέοντα, ενώ και από καλλιτεχνική σκοπιά είχε εμφανείς αδυναμίες. Το Μάρτιο του 1806 ξαναπαρουσιάστηκε ως δίπρακτο και με σημαντικές διορθώσεις (η εκδοχή αυτή ονομάζεται σήμερα Λεονόρα 3), αλλά και πάλι δεν ευτύχησε - ο Μπετόβεν τσακώθηκε με το θεατρώνη και μετά τη δεύτερη παράσταση το έργο κατέβηκε.
Για τα επόμενα χρόνια η Λεονόρα έμεινε στα συρτάρια του Γερμανού συνθέτη. Κάποια στιγμή αποφάσισε να επανεπεξεργαστεί τη σύνθεση, ενώ προσέλαβε τον Τράιτσκε για να κάνει κάποιες αλλαγές στο λιμπρέτο του Ζονλάιτνερ. Αυτή η τρίτη εκδοχή έκανε πρεμιέρα ως Φιντέλιο το 1814, γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία και έμελλε να είναι η οριστική. Ανακουφισμένος μετά από μια δεκαετία προσπαθειών, ο Μπετόβεν έγραψε τότε στο συνεργάτη του: «Σας διαβεβαιώνω, αγαπητέ Τράιτσκε, ότι αυτή η όπερα θα μου χαρίσει το φωτοστέφανο του μάρτυρα».

Ιδιαιτερότητες
Μολονότι ο Φιντέλιο είναι η μοναδική όπερα του Μπετόβεν, αποτελεί έργο - σταθμό στην ιστορία του συγκεκριμένου μουσικού είδους. Θεωρείται ως μία από τις πλέον πολύπλοκες και δύσκολες όπερες, απαιτώντας εξαιρετική δεξιοτεχνία τόσο από την ορχήστρα όσο και από τους ερμηνευτές. Μάλιστα ο ανδρικός πρωταγωνιστικός ρόλος, ο Φλορεστάν, αποτελεί μέχρι σήμερα «ρόλο αναφοράς» για την κατηγορία των ηρωικών τενόρων (Heldentenor).
Το έργο ξεχωρίζει επίσης για το φιλελεύθερο πολιτικό χαρακτήρα του, με το πρωταγωνιστικό ζευγάρι να παραπέμπει ευθέως στις αξίες του Διαφωτισμού. Ο λιμπρετίστας Μπουϊγί είχε συμμετάσχει ενεργά στη Γαλλική Επανάσταση και μάλιστα κατά την περίοδο της Τρομοκρατίας ήταν επικεφαλής του στρατού στην πόλη Τουρ.
Ρόλοι
Φλορεστάν Φυλακισμένος Τενόρος
Λεονόρα (Φιντέλιο) Σύζυγος του Φλορεστάν, μεταμφιεσμένη σε άνδρα με το όνομα Φιντέλιο Υψίφωνος
Ρόκο Ανώτερος δεσμοφύλακας Βαθύφωνος
Μαρτσελίνα Κόρη του Ρόκο Υψίφωνος
Τζακίνο Κατώτερος δεσμοφύλακας Τενόρος
Δον Πιζάρο Διοικητής της φυλακής Βαθύφωνος
Δον Φερνάντο Βασιλικός επίτροπος Βαθύφωνος
Δύο ανώνυμοι Κρατούμενοι στη φυλακή Τενόρος, Βαθύφωνος

Σύνοψη 
Τόπος: Μια ισπανική φυλακή κοντά στη Σεβίλλη. 
Χρόνος: Τέλη του 19ου αιώνα.


Πράξη Α'
Ο δεσμοφύλακας Τζακίνο αγαπά την κόρη του προϊσταμένου του, τη Μαρτσελίνα. Αυτή όμως παραπέμπει το γάμο στο απώτερο μέλλον επειδή είναι ερωτευμένη με το νεοφερμένο τεχνίτη Φιντέλιο, τον οποίο επιπλέον ονειρεύεται για γαμπρό και ο πατέρας Ρόκο.
Κανείς τους δεν έχει καταλάβει ότι στην πραγματικότητα ο Φιντέλιο είναι μια μεταμφιεσμένη γυναίκα, η Λεονόρα, η οποία αναζητά το χαμένο σύζυγό της Φλορεστάν. Εκμεταλλευόμενος τη συμπάθεια πατέρα και κόρης, ο Φιντέλιο προσπαθεί να εκμαιεύσει στοιχεία για τα μπουντρούμια του υπογείου, όπου πρόσβαση έχουν μόνο τα υψηλόβαθμα στελέχη. Μαθαίνει λοιπόν από το Ρόκο ότι εκεί βρίσκεται ένας πολιτικός κρατούμενος με «μεγάλους εχθρούς».
Διοικητής της φυλακής είναι ο Δον Πιζάρο, για τον οποίο κυκλοφορεί η φήμη ότι φέρεται τυραννικά - για το λόγο αυτό επίκειται επιθεώρηση από το βασιλικό επίτροπο. Φοβούμενος ότι έτσι θα ανακαλυφθεί ο μυστικός κρατούμενος του υπογείου (δηλ. ο Φλορεστάν που επισήμως θεωρείται τα τελευταία δύο χρόνια αγνοούμενος), ο Πιζάρο αποφασίζει να τον σκοτώσει. Διατάζει λοιπόν μυστικά το Ρόκο να ανοίξει έναν τάφο στο υπόγειο.
Αν και δεν ακούει τα λόγια τους, ο Φιντέλιο διαισθάνεται απ' το συνομωτικό ύφος τους ότι κάτι κακό θα συμβεί. Επιθυμώντας να εντοπίσει το Φλορεστάν όσο το δυνατόν γρηγορότερα, πείθει τον κατά βάθος καλόψυχο Ρόκο να βγάλει για λίγο τους κρατουμένους στο προαύλιο, δήθεν να χαρούν τον καλό καιρό. Ενώ αυτό υλοποιείται, ο Ρόκο αναλαμβάνει να κρατά απασχολημένο τον Πιζάρο. Τελικά το σχέδιο αποτυγχάνει: ο Πιζάρο το παίρνει είδηση και οργισμένος διατάζει τους κρατουμένους να επιστρέψουν στα κελιά τους, ενώ καλεί το Ρόκο να επισπεύσει το άνοιγμα του τάφου. Ο τελευταίος παίρνει το δρόμο για το υπόγειο συνοδευόμενος απ' το Φιντέλιο, ο οποίος έχει λάβει άδεια πρόσβασης στα μυστικά κελιά ως μέλλων γαμπρός του δεσμοφύλακα.
Πράξη Β'

Vienna Philharmonic

Η δράση μεταφέρεται στο κελί του Φλορεστάν, ο οποίος έχει καταρρεύσει μετά από ένα όραμα, ότι η αγαπημένη του Λεονόρα έρχεται στο μπουντρούμι και τον σώζει. Καθώς οι Ρόκο και Φιντέλιο σκάβουν τον τάφο, ο Φλορεστάν συνέρχεται. Πληροφορείται απ' τους δύο άνδρες τη μοίρα που τον περιμένει και τους παρακαλεί να μεταβιβάσουν ένα μήνυμα στη γυναίκα του. Ο Ρόκο αρνείται, δίνει όμως άδεια στο Φιντέλιο να του δώσει κάτι να πιει και λίγο ψωμί.
Όταν οι δύο τελειώνουν το σκάψιμο, ο διοικητής κατεβαίνει για να σκοτώσει το Φλορεστάν και διώχνει το Φιντέλιο απ' το κελί. Όμως τη στιγμή που ο Πιζάρο τραβά το μαχαίρι, ο Φιντέλιο (που ήταν κρυμμένος δίπλα) μπαίνει στη μέση, αποκαλύπτει την αληθινή ταυτότητά του και βγάζει ένα πιστόλι για να αποτρέψει τη δολοφονία. Η σκηνή διακόπτεται από τον ανύποπτο Τζακίνο, ο οποίος εμφανίζεται μαζί με στρατιώτες και ενημερώνει ότι ο επίτροπος (Δον Φερνάντο) περιμένει στην πύλη. Ανακουφισμένος, ο καλόκαρδος Ρόκο ζητά απ' τους στρατιώτες να συνοδεύσουν τον Πιζάρο επάνω, ενώ ο Φλορεστάν και η Λεονόρα γιορτάζουν τη νίκη τους.
Οι υπόλοιποι φυλακισμένοι αρχίζουν να τραγουδούν για τη στιγμή της δικαιοσύνης που επιτέλους έφτασε, καθώς ο Φερνάντο ανακοινώνει σε μια πλατεία έξω απ' τις φυλακές πως η τυραννική διοίκηση του Πιζάρο τελείωσε. Ο Ρόκο τον πλησιάζει και τον ενημερώνει αναλυτικά για τα συμβάντα, επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο τη θέση του διοικητή. Έτσι ο Πιζάρο οδηγείται στο κελί, ενώ η Μαρτσελίνα λιποθυμά καταλαβαίνοντας ότι είχε ερωτευθεί μια μεταμφιεσμένη γυναίκα.
Στην τελική σκηνή, η Λεονόρα απελευθερώνει με τα ίδια της τα χέρια το Φλορεστάν απ' τις αλυσίδες του, ενώ οι συγκεντρωμένοι εξυμνούν τις αρετές της ως πιστής και τολμηρής γυναίκας.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BF